U.S. Forest Service

Dziki imbir (Asarum canadense L.)

By Larry Stritch

Asarum canadense, dziki imbir, znajduje się w całej wschodniej połowie Stanów Zjednoczonych. Rośnie w bogatych mezotroficznych glebach w zacienionych lasach liściastych. Wiele turysta przeszedł obok dużych kolonii tej wczesnej wiosny wildflower nie zdając sobie sprawy, że ma ciekawy i osobliwy kwiat pod baldachimem jego liści w kształcie serca. Rośliny są miękko owłosione, zwłaszcza ogonki liściowe i kwiaty. Kwiat imbiru znajduje się u podstawy rośliny, przylegając do ziemi. Kwiaty są dzwonkowate, z trzema trzonkami o zaostrzonych końcach. Wewnątrz kwiat jest brązowofioletowy. Niektórzy ludzie porównują kwiat do małego przewróconego dzbanka na ziemi.

Kolor i lokalizacja kwiatu mają niezwykłą i ciekawą historię. Kwiat ewoluował, aby przyciągnąć małe muchy zapylające, które wyłaniają się z ziemi wczesną wiosną, szukając rozmrażania tuszy zwierzęcia, które nie przetrwało zimy. Leżący przy ziemi kwiat jest łatwo odnajdywany przez pojawiające się muchy. Kolor kwiatu jest podobny do koloru rozkładającego się mięsa. Czy te muchy zapylają kwiat czy nie, jest przedmiotem sporu. Nie mniej jednak wchodzą one do kwiatu, aby uciec przed zimnymi wiatrami wczesnej wiosny i ucztować na kwiatach z pyłkiem. Niektóre z pyłków przyczepiają się do ich ciał i są zabierane ze sobą, gdy odwiedzają następny kwiat.

Gdy nasiona w końcu dojrzewają, mają mały oleisty dar żywności dołączony do nasion; ten dodatek nazywa się „elaiosome”. Te „elajosomy” przyciągają mrówki, które przenoszą nasiona do swojego podziemnego domu, gdzie konsumują smaczne jedzenie i zostawiają nasiona, aby wykiełkowały. Zaletą ekologiczną jest to, że nasiona nie są drapieżne przez zwierzęta zjadające nasiona.

Dziki imbir ma kilka interesujących zastosowań etnobotanicznych, jak również. Rdzenni Amerykanie i pierwsi osadnicy euro-amerykańscy używali dzikiego imbiru jako przyprawy. Korzeń jest zbierany w stanie wysuszonym, a następnie mielony na proszek. Wcześni osadnicy gotowali również kawałki korzenia w wodzie z cukrem przez kilka dni, aby uzyskać kandyzowany korzeń o smaku imbiru. Pozostały płyn był następnie gotowany na syrop, który był używany do naleśników i innych produktów spożywczych. Jednak należy pamiętać, że naukowcy ustalili, że rośliny mogą zawierać trujące związki i spożywanie rośliny jest wysoce odradzane.

Rdzenni Amerykanie, a następnie euro-amerykańscy osadnicy również używali rośliny jako okładu do leczenia ran. Naukowcy medyczni zidentyfikowali dwa związki antybiotyczne w roślinie, więc jej historyczne zastosowanie jako antybiotyku zostało potwierdzone.

Dziki imbir stanowi doskonały dodatek do ogrodu cienistego. Uprawianie go z nasion nie jest praktyczne, ale duża kolonia tej rośliny będzie miała dużą masę podziemnych kłączy. Kłącza można wykopać z ziemi po wypuszczeniu liści na wiosnę i przesadzić do ogrodu dzikich kwiatów. Jednakże, zbieranie kwiatów polnych z lasów państwowych jest nielegalne, chyba że uzyskasz zezwolenie. Jeśli zbierasz kwiaty z własności prywatnej, rób to tylko za wyraźną zgodą właściciela terenu. Wspieranie lokalnej szkółki roślin rodzimych poprzez zakup roślin, które nie zostały zebrane dziko jest bardzo dobrym rozwiązaniem. Po ustaleniu w ogrodzie cieniu, roślina będzie rosnąć w kolonii, która może rozszerzyć się do sześciu do ośmiu cali we wszystkich kierunkach każdego roku. Jest jeszcze jedna dodatkowa korzyść z posiadania tego fascynującego dzikiego kwiatu w ogrodzie. Imbir jest alternatywną rośliną żywicielską dla pięknego motyla Pipevine Swallowtail. Jego gąsienice są brązowawo-czarne z rzędami pomarańczowych plamek na plecach.