Ton muzyczny

Tradycyjnie w muzyce zachodniej, ton muzyczny jest stałym okresowym dźwiękiem. Ton muzyczny charakteryzuje się czasem trwania, wysokością, intensywnością (lub głośnością) i barwą (lub jakością). Nuty używane w muzyce mogą być bardziej złożone niż tony muzyczne, ponieważ mogą zawierać aspekty aperiodyczne, takie jak transjenty ataku, vibrato i modulację obwiedni.

Ten zapis wskazuje na różną wysokość dźwięku, dynamikę, artykulację, instrumentację, barwę i rytm (czas trwania i początek/kolejność).

Ton prosty, lub ton czysty, ma sinusoidalny kształt fali. Ton złożony jest kombinacją dwóch lub więcej tonów czystych, które mają okresowy wzór powtarzania, chyba że określono inaczej.

Twierdzenie Fouriera stwierdza, że każdy przebieg okresowy może być przybliżony tak dokładnie, jak jest to pożądane, jako suma serii fal sinusoidalnych o częstotliwościach w serii harmonicznej i w określonych relacjach fazowych względem siebie. Częstotliwość wspólnego mianownika, która jest również często najniższą z tych częstotliwości, jest częstotliwością podstawową i jest również odwrotnością okresu fali. Częstotliwość podstawowa określa wysokość tonu, który jest odbierany przez ludzki słuch. W muzyce tonom o różnych częstotliwościach podstawowych przypisuje się nuty, aby opisać wysokość granych tonów.