Romeo i Julia Cytaty

Uznana za jedną z popularnych tragedii w literaturze klasycznej, „Romeo i Julia” jest pełna pamiętnych i ponadczasowych cytatów, które przeciwstawiają się ograniczeniom czasu i przestrzeni. Ze względu na swoją ogromną popularność, niektóre z tych porywających dialogów były wielokrotnie przywoływane w różnych filmach głównego nurtu.

Choć każdy akt sztuki zawiera ujmujące cytaty, najbardziej prowokujące do myślenia i rozdzierające serce dialogi zostały dostarczone przez dwoje namiętnych kochanków – Romea i Julię. Niektóre z najbardziej intrygujących cytatów tych dwojga młodych, skrzyżowanych kochanków zostały omówione poniżej wraz z krótką analizą.

Słynne cytaty z Romea i Julii

Przykład #1:

Miłość jest dymem unoszącym się z dymem westchnień;
Będąc oczyszczoną, ogniem iskrzącym się w oczach kochanków;
Będąc udręczoną, morzem odżywionym miłosnymi łzami.

(I. i. 195-197)

Powyższe wersy odnoszące się do smutku nieodwzajemnionej miłości zostały wypowiedziane przez Romea w trakcie rozmowy z Benvolio. Używając obrazów ognia i dymu, Romeo traktuje swoją jednostronną miłość do Rozaliny jako płomienne szaleństwo podsycane westchnieniami kochanka. Głębia rozpaczy doświadczanej przez kochanka, który czuje się porzucony, jest przekazywana za pomocą obrazów wodnych. Dla Romea miłość jest niezgłębionym morzem podtrzymywanym przez łzy porzuconego kochanka.

Przykład #2:

Jeden piękniejszy od mojej miłości? wszechwidzące słońce
Ne’er widział jej odpowiednika od czasu, gdy świat się zaczął.

(I.ii. 99-100)

Ten dialog został wypowiedziany przez Romea w odpowiedzi na nalegania Benvolio, że Romeo może znaleźć bardziej ujmującą i piękniejszą kochankę niż Rozalina. Podkreślając niespotykaną urodę swojej ukochanej Rozaliny, Romeo wykrzykuje, że żadna inna kobieta na tym świecie nie może konkurować z jej nieodpartym urokiem. Ironią losu jest jednak to, że w momencie, gdy Romeo kładzie oczy na Julii, sama myśl o Rozalinie znika z jego umysłu.

Przykład #3:

My only love sprung from my only hate!
Zbyt wcześnie ujrzana nieznana, a poznana zbyt późno!
Promienne narodziny miłości to dla mnie,
Że muszę kochać znienawidzonego wroga.

(I. v. 152-155)

Ten przejmujący dialog został wygłoszony przez Julię po tym, jak zdała sobie sprawę, że młody dżentelmen, w którym się zakochała, to nikt inny jak Romeo Montague – członek rodziny pogardzanej przez rodziców Julii.

Te wersy oznaczają okrutne działanie losu i wzmacniają ideę, że nie można przewidzieć ani wybrać osoby, w której się zakochamy. Na poziomie metaforycznym wiersze te sugerują, że sprawy serca leżą poza sferą racjonalności, i że roztropność rzadko jest wykonywana przy wyborze kochanka.

Przykład #4:

Tis but thy name that is my enemy.
Tou art thyself, though not a Montague.
What’s Montague? it is nor hand, nor foot,
Nor arm, nor face, nor any other part
Belonging to a man. O, bądź innym imieniem!
Co jest w imieniu? To, co nazywamy różą
Przy każdym innym imieniu pachniałoby tak samo słodko.

(II.ii. 41-47)

Te ponadczasowe wersy zostały wygłoszone przez Julię w słynnej scenie balkonowej. Juliet identyfikuje nazwisko Romea, Montague, jako punkt sporny między ich rodzinami. Na poziomie podtekstu, linie te wzmacniają ideę, że istota osoby nie jest określona wyłącznie przez ich nazwy i że wykracza poza linię rodzinną.

Przykład #5:

Dobranoc, dobranoc! Parting is such sweet sorrow,
That I shall say good night until it
be morrow.

(II.ii. 199-201)

Powyższe, często cytowane wersy zostały wygłoszone przez Julię podczas pożegnania z Romeo. Te poruszające serce wersy genialnie oddają istotę słodko-gorzkiego smutku doświadczanego przez namiętnych kochanków, którzy zmuszeni są stawić czoła agonii rozłąki z powodu presji rodzinnej.

Warto zauważyć, że oksymoron „słodki smutek” w tych wersach odnosi się do faktu, że w przypadku Romea i Julii ból rozstania staje się znośny dzięki pełnej nadziei myśli, że następnego ranka ponownie się połączą.

Przykład #6:

I take thee at thy word:
Call me but love, and I’ll be new baptiz’d;
Henceforth I never will be Romeo.

(II.ii. 53-55)

Te pełne pasji wersy zostały wygłoszone przez Romea podczas klasycznej sceny balkonowej. Oprócz podkreślenia nieskazitelnego mistrzostwa Szekspira w posługiwaniu się obrazami religijnymi, te sugestywne wersy podkreślają trwałą miłość Romea do Julii. Co więcej, cytat ten oznacza, że każde określenie czułości zarezerwowane przez Julię wyłącznie dla Romea będzie dla niego równie ożywcze, jak religijne odrodzenie.

Przykład #7:

O, swear not by the moon, th’ inconstant moon,
That monthly changes in her circle orb,
Leest that thy love prove likewise variable.

(II. ii. 114-116)

Te wersy służą jako kolejny pamiętny dodatek do szeroko oczekiwanej sceny balkonowej. Dostarczone przez Julię, te linie są przeznaczone jako ostrzeżenie dla Romea. Julia używa różnych faz księżyca jako analogii do niekonsekwentnej miłości, która podlega zmianom.

Odmawiając zadowolenia z czegokolwiek innego niż wieczne zaangażowanie, Julia stanowczo informuje Romea, że jakakolwiek miłość rządzona przez zmienne warunki lub zmienne emocje nie jest dla niej opcją.

Przykład #8:

And yet I wish but for the thing I have;
My bounty is as boundless as the sea,
My love as deep; the more I give to thee,
The more I have, for both are infinite.

(II. ii. 139-142)

Te wersy zostały wygłoszone przez Julię podczas rozmowy z Romeo. W tych wersach wyznaje ona autentyczność swojej głębokiej miłości do Romea, utożsamiając ją z niezgłębionym morzem. Podobnie jak ogromna, niewyobrażalna przestrzeń morza, prawdziwe uczucia Julii do Romea nie mogą być skwantyfikowane. W efekcie, podobnie jak bezkresne morze, Julia przyrzeka, że jej bezwarunkowa miłość do Romea nigdy się nie zmniejszy ani nie osłabnie.

Przykład #9:

Mądrze i powoli; potykają się ci, którzy biegną szybko.

(II. iii. 101)

Powyższa zwięzła rada została dostarczona przez brata Wawrzyńca dwojgu zakochanym. Nakłaniając Romea i Julię do zachowania pewnej ostrożności i umiaru w miłości, brat Wawrzyniec podkreśla znaczenie dojrzałej mądrości w odniesieniu do działań impulsywnych.

Chociaż wspomniana rada skierowana jest konkretnie do młodych kochanków, ma ona uniwersalny wydźwięk, ponieważ podkreśla tragiczne konsekwencje pochopnych decyzji podejmowanych w ferworze namiętności.

Przykład #10:

Dobry, łagodny młodzieńcze, nie wódź na pokuszenie człowieka zdesperowanego.

(V.iii. 59)

Romeo wygłasza powyższe twierdzenie w odpowiedzi na oskarżenie Parysa, że Romeo jest odpowiedzialny za pozorne samobójstwo Julii. Romeo ostrzega Parysa, że lepiej nie testować cierpliwość Romea, ponieważ człowiek złapany w środku rozpaczliwej sytuacji jest prawdopodobne, aby uciec się do przemocy. Niestety, jednak Parys nie słucha rady Romea i nieumyślnie kończy się śmiercią.