PZL-105 Flaming

PZL-105 został zaprojektowany jako następca udanego samolotu użytkowego PZL-104 Wilga, jako samolot nowocześniejszy, bardziej ekonomiczny i oferujący większe możliwości transportowe. Początkowo projekt nosił nazwę Wilga 88. Zachował on układ wysokich skrzydeł PZL-104 i otwierane do góry drzwi boczne, ale był zupełnie nowym samolotem. W porównaniu z Wilgą miał sześciomiejscową kabinę zamiast czteromiejscowej, a skrzydła zamiast konstrukcji wspornikowej wsparte były na pojedynczych rozpornikach. Samolot był przeznaczony do różnych celów, takich jak holowanie szybowców, szkolenie spadochronowe, transport, pogotowie lotnicze, patrolowanie i opylanie upraw (500 kg środków chemicznych). Planowano również wariant wodnosamolotowy.

Pierwszy prototyp, napędzany rosyjskim silnikiem radialnym M-14P o mocy 265 kW (360 KM), oblatano po raz pierwszy 9 listopada 1989 r. (oznaczenie SP-PRC). Planowane oznaczenie wariantu seryjnego to PZL-105M. Drugi prototyp, oznaczony PZL-105L, był wyposażony w płaski silnik Lycoming IO-720 o mocy 298 kW (400 KM). Został oblatany 27 lipca 1991 r. (oznaczenie SP-PRD). Wykonano również jeden prototyp do prób statycznych.

Problemy z finansowaniem na przełomie lat 80-tych i 90-tych, związane ze zmianą ustroju w Polsce i priorytetem programu PZL-130 Orlik, spowodowały, że program Flaming został zawieszony, a produkcja tego typu nie została jeszcze uruchomiona. Firma opracowała nową odmianę PZL-104, Wilgę 2000 z płaskim silnikiem Lycoming I0-540 w zamian.