Panic! at the Disco

.

Panic! at the Disco
Grupa muzyczna
Informacje ogólne
Origin:	Las Vegas, Nevada
Rok działalności:	2004-obecnie
Gatunki:	Pop rock, pop, pop punk, baroque pop, rock alternatywny
Labele:	DCD2 Records, Fueled by Ramen
Relacje z Fall Out Boy
Highlights:	Pete Wentz podpisał kontrakt z Panic! at the Disco do swojej wytwórni płytowej, DCD2 Records
Członkowie
Członkowie:	Brendon Urie Główni członkowie trasy koncertowej: Nicole Row Mike Naran Dan Pawlovich
Past Members:	Ryan Ross Spencer Smith Brent Wilson Jon Walker Dallon Weekes (były członek trasy koncertowej)
Relevant Pages
GALERIA

Panic! at the Disco (w skrócie P!ATD) to amerykański zespół pop-rockowy z Las Vegas, Nevada, założony w 2004 roku i zawierający obecny skład wokalisty Brendona Urie, któremu w trasie towarzyszą basistka Nicole Row, gitarzysta Mike Naran i perkusista Dan Pawlovich.

Założony przez przyjaciół z dzieciństwa, Ryana Rossa, Spencera Smitha, Brenta Wilsona i Brendona Urie, Panic! at the Disco nagrał swoje pierwsze dema, gdy jego członkowie byli w szkole średniej. Wkrótce potem zespół nagrał i wydał swój debiutancki album studyjny, „A Fever You Can’t Sweat Out” (2005). Album, spopularyzowany przez główny singiel „I Write Sins Not Tragedies”, uzyskał w USA certyfikat podwójnej platyny. W 2006 roku, założyciel basista Brent Wilson został zwolniony z zespołu podczas obszernej światowej trasy koncertowej, a następnie zastąpiony przez Jon Walker.

Influenced przez 1960s rockowych zespołów The Beatles, the Zombies i Beach Boys, i poprzedzony przez hit singla, „Nine in the Afternoon”, drugi album studyjny zespołu, Pretty. Odd. (2008), stanowił znaczące odejście od brzmienia debiutu zespołu i ostatecznie doprowadził do odejścia gitarzysty i głównego autora tekstów Ryana Rossa oraz basisty Jona Walkera, którzy byli zwolennikami nowego kierunku zespołu. Duet następnie utworzył nowy zespół, Young Veins, pozostawiając Brendon Urie i Spencer Smith jako jedyni pozostali członkowie Panic! at the Disco.

Kontynuując jako duet, Urie i Smith wydał nowy singiel, „New Perspective”, i zatrudnił Dallon Weekes jako basista grupy i Ian Crawford jako gitarzysta główny zespołu, aby towarzyszyć zespołowi podczas występów na żywo. Weekes został później włączony do składu zespołu jako pełnoprawny członek w 2010 roku, pod koniec nagrywania trzeciego studyjnego albumu zespołu, Vices & Virtues (2011). Album został nagrany wyłącznie przez Urie i Smitha, z producentami Johnem Feldmannem i Butchem Walkerem.

Jako trójka, Urie, Smith i Weekes nagrali i wydali czwarty album studyjny zespołu, Too Weird to Live, Too Rare to Die!, w 2013 roku. Przed wydaniem albumu, Smith nieoficjalnie opuścił zespół z powodu problemów zdrowotnych i związanych z narkotykami, pozostawiając Urie i Weekesa jako pozostałych członków.

W 2015 roku Smith oficjalnie opuścił zespół po tym, jak nie występował na żywo z zespołem od czasu jego odejścia w 2013 roku. Wkrótce potem Weekes powrócił do bycia członkiem trasy koncertowej po raz kolejny, pozostawiając Brendona Urie jako jedynego członka oficjalnego składu. 20 kwietnia 2015 roku, Urie wydał „Hallelujah” jako pierwszy singiel z piątego studyjnego albumu Panic! at the Disco. Album, Death of a Bachelor, został wydany na całym świecie 15 stycznia 2016 roku.

Historia

2004-05: Formacja i wczesne lata

Panic! at the Disco został założony w 2004 roku na przedmieściach Summerlin w Las Vegas przez przyjaciół z dzieciństwa – Ryana Rossa, który śpiewał i grał na gitarze, oraz Spencera Smitha, który grał na perkusji. Obaj uczęszczali do Bishop Gorman High School, a wspólne muzykowanie rozpoczęli w dziewiątej klasie. Zaprosili kolegę Brenta Wilsona z pobliskiego Palo Verde High School, aby dołączył do nich na basie, a Wilson zaprosił kolegę z klasy Brendona Urie, aby spróbował swoich sił na gitarze. Wkrótce kwartet zaczął odbywać próby w salonie babci Smitha. Urie dorastał w mormońskiej rodzinie w Las Vegas i od samego początku opuszczał próby, by chodzić do kościoła. Ross początkowo był głównym wokalistą grupy, ale po usłyszeniu jak Urie śpiewa back-up podczas prób, grupa zdecydowała, że to on będzie liderem. Początkowo, Panic! at the Disco był tylko blink-182 cover band.

W grupie wczesne eksperymentalne dema zespół stworzył dźwięk, który był inny od wielu grup death-metalowych, które występowały w Las Vegas w tym czasie. Zespół podpisał kontrakt nagraniowy bez wcześniejszego występu na żywo. „Nigdy nie graliśmy koncertów przed podpisaniem kontraktu, ponieważ scena muzyczna w Las Vegas jest bardzo kiepska. Niewiele się dzieje” – powiedział Smith. „W naszej sali treningowej było około 30 zespołów i każdego dnia wchodziliśmy do tego pomieszczenia i słyszeliśmy dokładnie te same death-metalowe kapele. Więc to w pewnym sensie wpłynęło na nas, żebyśmy byli inni. I żeby wyrwać się z Las Vegas.” Urie zaczął pracować w Tropical Smoothie Cafe w Summerlin, aby pozwolić sobie na czynsz za nowe miejsce do ćwiczeń zespołu. Cała czwórka porzuciła swoją edukację, aby skupić się na muzyce; Ross miał problemy z ojcem, kiedy rzucił studia, a kiedy Brendon Urie porzucił szkołę średnią, rodzice wyrzucili go z domu. Zatrzymał się u przyjaciół, dopóki nie było go stać na wynajęcie mieszkania.

Ross i Urie wkrótce zaczęli zapisywać na swoich laptopach dema, nad którymi pracowali i zamieścili trzy wczesne dema („Time to Dance,” „Nails for Breakfast, Tacks for Snacks” i „Camisado”) na PureVolume. Dla kaprysu, wysłali link do basisty Fall Out Boy Pete’a Wentza poprzez konto LiveJournal. Wentz, który w tym czasie przebywał w Los Angeles wraz z resztą Fall Out Boy pracując nad debiutem, From Under the Cork Tree, pojechał do Las Vegas, aby spotkać się z młodym, niezatytułowanym zespołem. Po wysłuchaniu „dwóch do trzech” piosenek podczas ćwiczeń, Wentz był pod wrażeniem i natychmiast chciał aby zespół podpisał kontrakt z jego wytwórnią Decaydance Records, która była pierwszą wytwórnią Fueled by Ramen. Około grudnia 2004 roku, grupa podpisała kontrakt z wytwórnią. Jak wieść niesie, że Wentz podpisał kontrakt z Panic! (którzy jeszcze nie zagrali ani jednego koncertu na żywo), fani w Internecie zaczęli szkalować grupę. „Prawie od razu wiedzieliśmy, co się stanie” – wyjaśnia Ross w wywiadzie z 2006 roku. „Mieliśmy dwie piosenki online i ludzie już robili założenia na temat tego, jakim zespołem jesteśmy i jak będziemy brzmieć.”

W międzyczasie, Wentz zaczął promować zespół gdzie tylko się da: od noszenia koszulek „Pete! at the Disco” na scenie do wspominania grupy w wywiadach. Wentz dał szybkie shout-out do zespołu podczas press junket w przeddzień 2005 MTV Video Music Awards: „Mam kilka zespołów wychodzących wkrótce na Decaydance, jednym z nich jest zespół o nazwie Panic! at the Disco,” powiedział Wentz. „Ich płyta będzie twoją następną ulubioną płytą. Nazywa się A Fever You Can’t Sweat Out – kup ją zanim zrobi to twój młodszy brat.” W momencie podpisania umowy wszyscy członkowie zespołu byli jeszcze w szkole średniej (z wyjątkiem Rossa, który został zmuszony do opuszczenia UNLV). Urie ukończył szkołę w maju 2005 roku, a Wilson i Smith skończyli szkołę online, gdy zespół wyjechał do College Park, Maryland, aby nagrać swoją debiutancką płytę.

2005-07: A Fever You Can’t Sweat Out

Zespół przeniósł się do College Park, Maryland, aby nagrać swój debiutancki album od czerwca do września 2005 roku. Chociaż w momencie przyjazdu mieli tylko skrawki piosenek, reszta albumu szybko się ukształtowała podczas tej maratońskiej sesji. „Nie mieliśmy ani jednego dnia wolnego w ciągu pięciu i pół tygodnia, kiedy tam byliśmy, 12 lub 14 godzin dziennie”, powiedział Ross w wywiadzie z 2005 roku. „Wymyślaliśmy w naszych głowach rzeczy, których nie było, a na dodatek, oprócz stresu związanego z próbą ukończenia płyty, mieszkaliśmy w mieszkaniu z jedną sypialnią, z czterema osobami na piętrowych łóżkach” – wspominał Ross. „Każdy działał każdemu na nerwy. Ktoś napisałby nową część do piosenki, a ktoś inny powiedziałby, że mu się nie podoba tylko dlatego, że zjadłeś rano jego płatki.”

Album jest podzielony na dwie połowy: pierwsza połowa to głównie elektroniczny dance punk, podczas gdy druga połowa zawiera Vaudevillian piano, smyczki i akordeon. Zespół znudził się pisaniem wyłącznie przy użyciu automatów perkusyjnych i klawiszy, a zainspirowany ścieżkami dźwiękowymi do filmów (szczególnie dziełami Danny’ego Elfmana i Jona Briona) postanowił napisać zupełnie inną połowę. „Pod koniec byliśmy już kompletnie wyczerpani” – mówi Ross o studyjnych sesjach. Po jej zakończeniu „mieliśmy dwa tygodnie, żeby wrócić do domu i nauczyć się, jak być zespołem”, powiedział Ross. Grupa zagrała swój pierwszy koncert latem 2005 roku w lokalnym lokalu muzycznym Las Vegas – The Alley on West Charleston. Po tym, zespół koncertował w kraju na Nintendo Fusion Tour z mentorami Fall Out Boy, jak również Motion City Soundtrack, Starting Line, i Boys Night Out na resztę 2005.

Debiutancki album zespołu, A Fever You Can’t Sweat Out, został wydany 27 września 2005 roku. Sprzedaż rozpoczęła się stosunkowo powoli. Zadebiutował na pozycji nr 112 na liście Billboard 200, nr 6 na liście Billboard Independent Albums i nr 1 na liście Billboard Top Heatseekers, z prawie 10.000 sprzedanych albumów w pierwszym tygodniu od wydania. W ciągu czterech miesięcy, Panic! zobaczył teledysk do swojego pierwszego singla, „I Write Sins Not Tragedies”, który po przekroczeniu progu 500,000 sprzedanych egzemplarzy Fever, poszybował w górę listy Billboard Hot 100. Pod koniec marca 2006 roku, zespół ogłosił trasę koncertową. Do sierpnia debiutancki album grupy uzyskał platynowy certyfikat Recording Industry Association of America (RIAA), a teledysk do utworu „I Write Sins Not Tragedies” zdobył tytuł Teledysku Roku na MTV Video Music Awards 2006. „Niektóre aspekty sławy są irytujące, ale na koniec dnia jest to coś, za co jesteśmy najbardziej wdzięczni. To z pewnością otworzyło drzwi do zupełnie nowych możliwości”, powiedział Ross o nowej sławie zespołu i natychmiastowym sukcesie.

W maju 2006 roku, Panic! at the Disco ogłosił, że oryginalny basista Brent Wilson opuścił zespół, „publikując oświadczenie, które było zarówno dyplomatyczne, jak i całkowicie niezrozumiałe, ale nie podało żadnego powodu, dla którego Wilson opuszcza Panic”, według MTV News. W czerwcu Wilson twierdził w rozmowie z MTV News, że został wyrzucony z zespołu przez rozmowę telefoniczną. „To było zrobione jako rozmowa telefoniczna i jedyną osobą, która się odezwała był Spencer. Najwyraźniej Brendon i Ryan też byli na głośnomówiącym, ale nie powiedzieli ani słowa. Nigdy nawet nie powiedzieli, że jest im przykro” – wyjaśnił Wilson. Smith napisał długi e-mail do Jamesa Montgomery’ego z MTV News, w którym stwierdził, że „podjęliśmy decyzję w oparciu o brak odpowiedzialności Brenta i fakt, że nie rozwijał się muzycznie z zespołem” i ujawnił, że Wilson nie napisał ani nie zagrał na basie obecnym na Fever: Zamiast tego, Urie nagrał te partie. Wilson zażądał cięcia w tantiemach i zagroził, że pozwie swój były zespół do sądu.

W 2006 roku zespół wspierał The Academy Is… na światowej trasie zespołu „Ambitious Ones and Smoking Guns” od stycznia do maja. W czerwcu grupa wyruszyła w swoją pierwszą krajową trasę koncertową, która trwała do sierpnia. Podczas występu grupy na Reading Festival 2006 w sierpniu, zespół został przywitany przez nadmierną ilość rozlewisk, z których jedno uderzyło Urie w twarz, co pozbawiło go przytomności. Pomimo tego, zespół kontynuował swój występ po tym jak Urie doszedł do siebie. Druga trasa koncertowa zespołu, nazwana Nothing Rhymes with Circus Tour, rozpoczęła się w listopadzie. W ciągu mniej więcej jednego roku, Panic! at the Disco przeszedł od bycia aktem otwierającym na pięciozespołowej liście do headlinerów na masywnej trasie arenowej.

The Nothing Rhymes with Circus Tour zadebiutowała bardzo teatralnym i godnym uwagi występem zespołu na żywo, który zawierał każdą piosenkę z numerami tanecznymi, skeczami i sztuczkami wykonywanymi przez sześcioosobową trupę, jako że zespół nosił skomplikowane kostiumy, luźno odtwarzając momenty z piosenek. Kelefa Sanneh z The New York Times odnotowała nagły sukces i inspirowaną cyrkiem trasę młodego zespołu w recenzji koncertu: „Jest coś uroczego w oglądaniu zespołu, który próbuje poradzić sobie z nagłym sukcesem, wspomagany przez kontorsjonistę, tancerza ze wstążką i całą resztę”. MTV News przychylnie porównało temat i garderobę do „dzielącej publiczność, hiperseksualnej trasy Janet Jackson The Velvet Rope Tour”. Grupa, świeżo po wielkim sukcesie A Fever You Can’t Sweat Out, zrobiła sobie przerwę po nieprzerwanej trasie koncertowej, a członkowie grupy zaczęli formułować pomysły na kolejną płytę razem podczas zimy 2006 roku.

2007-09: Pretty. Odd. and …Live in Chicago

Po krótkim okresie rozwoju pomysłów na album, 6 marca 2007 roku zespół przybył do domku w wiejskich górach Mount Charleston, Nevada i rozpoczął proces pisania nowego albumu. Po nagraniu nowych utworów i wykonaniu ich na żywo w ciągu lata, zespół powrócił do rodzinnego Las Vegas i do starego studia prób, gdzie członkowie grupy napisali swoją debiutancką płytę. Zespół nie był zainteresowany wcześniej napisanymi piosenkami i w sierpniu zrezygnował z całego nowego albumu (który, jak później ujawnił Ross, był w „trzech czwartych” skończony) i zaczął od nowa. „Chcieliśmy podejść do tych piosenek w najbardziej podstawowej formie” – powiedział Ross. „Napisaliśmy je wszystkie na jednej gitarze akustycznej i z kimś śpiewającym. Myślę, że na pierwszej płycie jakby pominęliśmy tę część pisania piosenek, a tym razem jakby zwracamy na to uwagę. Napisaliśmy mnóstwo piosenek odkąd jesteśmy w domu. Myślę, że to najbardziej zabawne i najszczęśliwsze, w jakim byliśmy od początku.” Z prostotą jako nowym celem i starym albumem odłożonym na półkę, grupa osiedliła się i zaczęła nagrywać to, co miało stać się Pretty. Odd. W październiku, zespół wszedł do Studio at the Palms w Palms Casino Resort w Las Vegas, aby rozpocząć nagrywanie albumu.

W styczniu 2008 roku, zespół odsłonił nowe logo i usunął wykrzyknik z nazwy grupy, stając się Panic at the Disco. Wydany w dniu 21 marca 2008 roku, Pretty. Odd. Został opisany przez zespół jako „bardziej organiczny i łagodniejszy” niż A Fever You Can’t Sweat Out, jak również niezamierzenie i przypadkowo podobny do muzyki Beatlesów, zarówno w pisaniu piosenek, jak i zakresie. Płyta zadebiutowała na drugim miejscu amerykańskiej listy Billboard 200, osiągając sprzedaż pierwszego dnia na poziomie 54 000 egzemplarzy i pierwszego tygodnia w Stanach Zjednoczonych na poziomie 139 000 egzemplarzy. Te liczby oznaczają największy tydzień sprzedaży zespołu do tej pory, bijąc poprzedni rekord należący do A Fever You Can’t Sweat Out (który sprzedał się w ilości 45,000 w zimie 2006 roku). Płyta zadebiutowała również na liście „Current Alternative Albums” oraz na 2. miejscu listy „Digital Albums”, co stanowiło 26% całkowitej sprzedaży płyty. Album był wysoko notowany w różnych innych krajach i ostatecznie uzyskał certyfikat złota w Wielkiej Brytanii, jednak Pretty. Odd. uzyskał stosunkowo rozczarowującą sprzedaż w porównaniu do swojego poprzednika. Pretty. Odd. został jednak doceniony przez krytyków, w przeciwieństwie do Fever: Barry Walters z Spin nazwał debiutancki album Panic „żenującym”, podczas gdy w odniesieniu do nowej płyty jako ” być optymistycznie pięknym w czasie, gdy smutek i brzydota mogły zdobyć ich łatwiejszą wiarygodność.”

Zespół ogłosił plany bycia headlinerem 2008 Honda Civic Tour w styczniu 2008 roku, co zajęło większość wczesnej trasy koncertowej dla albumu. Motion City Soundtrack, The Hush Sound i Phantom Planet otworzyli trasę, która występowała w Ameryce Północnej od 10 kwietnia do 14 lipca 2008 roku. Przez październik i listopad 2008 roku, zespół koncertował z Dashboard Confessional i Cab na trasie Rock Band Live Tour promującej grę wideo Rock Band 2.

Jak oczekiwano i przewidywano przez kilka publikacji muzycznych, zespół przyjął bardzo inny styl na trasę w ramach wsparcia Pretty. Odd., w przeciwieństwie do mrocznych, cyrkowych elementów poprzednich występów scenicznych zespołu.,Każdy występ zawierał „drewniane elementy scenografii, projekcje flory i fauny, stojaki mikrofonowe owinięte w światła i kwiaty”, a każdy członek zespołu ubrany był w kamizelkę. Zastanawiając się nad teatralną naturą trasy koncertowej A Fever You Can’t Sweat Out, Urie powiedział: „Robiliśmy to i było to świetną zabawą, ale tym razem chyba chcieliśmy wrócić do bardziej intymnej, osobistej scenerii i trochę to wyciszyć.” Ryan Ross wyjaśnił, że „Chodzi bardziej o połączenie z publicznością i zobaczenie, co się wydarzy każdej nocy. Nie jest to tak oskryptowane i z góry zaplanowane. To sprawia, że jest to dla nas bardziej ekscytujące i mniej monotonne każdej nocy.” Album live, …Live in Chicago, oparty na nagraniach na żywo z Chicago podczas Honda Civic Tour, został wydany 2 grudnia 2008 roku. Towarzyszące DVD zawiera zdjęcia z trasy, każdy teledysk z albumu, jak również materiały zza kulis teledysków i trasy, film krótkometrażowy Panic! at the Disco In: American Valley, oraz fabułę dokumentalną opartą na trasie, All In A Day’s.

Pretty. Odd. była również określona przez większy wysiłek, aby pozostać świadomym ekologicznie. Podczas trasy zespół współpracował z dwoma organizacjami ekologicznymi typu non-profit: Reverb, która ułatwia przyjazne dla środowiska trasy koncertowe; oraz Global Inheritance, która stara się inspirować więcej eko-aktywizmu. W wywiadzie z 2008 roku Ross ujawnił, że zespół podróżuje autobusem napędzanym biodieslem, ponownie wykorzystuje plastik i prowadzi recykling za kulisami. Zespół poszedł tak daleko, aby wydrukować broszury trasy na papierze z recyklingu, z atramentem sojowym, i zorganizować „eko-konkurs”, w którym zyski z trasy poszedł prosto do organizacji ekologicznych.

2009-12: Zmiana składu i Vices & Virtues

Wiosną 2009 roku zespół rozpoczął nagrywanie materiału na swój trzeci album studyjny. Jednakże, 6 lipca 2009 roku, Ryan Ross i Jon Walker ogłosili za pośrednictwem oficjalnej strony internetowej zespołu, że obaj opuszczają zespół. W wywiadzie po rozstaniu, Ross wyjaśnił, że po raz pierwszy przedstawił pomysł Smithowi pod koniec czerwca 2009 roku podczas lunchu: „Spencer i ja zjedliśmy lunch i rozmawialiśmy przez chwilę, a potem pojawiło się wielkie pytanie: 'Co chcesz robić?’, a ja powiedziałem: 'Myślę, że najlepiej będzie, jeśli przez jakiś czas będziemy robić swoje własne rzeczy’, a on powiedział: 'Cieszę się, że to powiedziałeś, bo miałem zamiar powiedzieć to samo'” – wspomina Ross. „I naprawdę nie było żadnej kłótni, co jest naprawdę najlepszym sposobem, w jaki mogło się to udać”. Ross powiedział, że rozstanie było w dużej mierze spowodowane kreatywnymi różnicami między nim a Urie. Urie chciał, aby zespół zbadał bardziej dopracowane popowe brzmienie, podczas gdy Ross – i, co za tym idzie, Walker – był zainteresowany tworzeniem rocka inspirowanego stylem retro.

Wiadomość zapewniła, że zarówno plany trasy z blink-182 w sierpniu 2009, jak i produkcja nowego albumu „będą kontynuowane zgodnie z wcześniejszymi zapowiedziami.” Następnego dnia,Alternative Press złamał wiadomość, że „New Perspective”, pierwsza piosenka nagrana bez Rossa i Walkera, zadebiutuje w następnym miesiącu w radiu i jako część ścieżki dźwiękowej do filmu Jennifer’s Body. 10 lipca 2009 roku, Alternative Press poinformowało również, że zespół odzyskał wykrzyknik, stając się ponownie Panic! at the Disco. „New Perspective” został wydany 28 lipca 2009 roku]. Były gitarzysta pop rockowego zespołu The Cab, Ian Crawford i Dallon Weekes, frontman indie rockowego zespołu he Brobecks, wypełnili Rossa i Walkera na trasie podczas blink-182 Summer Tour w sierpniu 2009.

Zespół ponownie wszedł do studia na początku 2010 roku i spędził większość roku nagrywając trzeci album studyjny grupy. W tym czasie, basista Dallon Weekes dołączył do oficjalnego składu zespołu wraz z Urie i Smithem, czyniąc zespół trzyczęściowym. Chociaż Weekes nie wystąpił na nadchodzącym albumie, był on odpowiedzialny za konceptualizację okładki albumu i został również przedstawiony na okładce, zamaskowany i stojący w tle za Smithem i Urie. 18 stycznia 2011 roku, zespół ujawnił, że album zatytułowany Vices & Virtues zostanie oficjalnie wydany 22 marca 2011 roku. Album został wyprodukowany przez Butcha Walkera i Johna Feldmanna. Pierwszy singiel z płyty, „The Ballad of Mona Lisa”, został wydany cyfrowo 1 lutego 2011 roku, a teledysk do niego ukazał się 8 lutego 2011 roku. Vices & Virtues został oficjalnie wydany 22 marca 2011 roku w stosunkowo pozytywnych recenzjach krytyków.

Zespół rozpoczął trasę koncertową w celu wsparcia albumu, ochrzczonego Vices & Virtues Tour, na poważnie rozpoczynając w lutym 2011 roku. Trasa charakteryzuje się taką samą elektrycznością, nadmierną teatralnością, z której zespół był znany w czasach Fever. „Naprawdę brakuje mi kostiumów i makijażu,” powiedział Urie w wywiadzie dla Spin. „Uwielbiam organizować wielkie produkcje. Ostatnio czytałem o cewkach Tesli i próbuję wymyślić, jak mogę zdobyć taką, która siedzi na scenie i strzela iskrami, nie robiąc nikomu krzywdy.” Grupa miała zagrać na australijskim festiwalu Soundwave Revolution we wrześniu/październiku, ale festiwal został odwołany, a w jego miejsce jest mini-festiwal Counter-Revolution, na którym zespół zagra.

W dniu 12 maja 2011 roku zespół współpracował z indie popowym zespołem Fun. i obie grupy wyruszyły w amerykańską trasę koncertową, wydając razem singiel zatytułowany „C’mon”. Panic! at the Disco dodał nową piosenkę „Mercenary” do ścieżki dźwiękowej gry wideo Batman: Arkham City.

2012-14: Too Weird to Live, Too Rare to Die!

Od ostatniego cyklu tras koncertowych, Urie, Smith i Weekes byli w studiu pisząc i przygotowując się do wydania czwartego albumu. Podczas nagrywania albumu, gitarzysta koncertowy Ian Crawford, który dołączył do zespołu w 2009 roku po odejściu Ryana Rossa i Jona Walkera, opuścił zespół powołując się na chęć tworzenia „prawdziwej, autentycznej” muzyki. 15 lipca 2013 roku, album został ogłoszony jako „Too Weird to Live, Too Rare to Die!”, z planowaną datą wydania 8 października 2013 roku. Pierwszy singiel, „Miss Jackson”, został wydany 15 lipca 2013 roku, wraz z teledyskiem promującym album. Panic! at the Disco otworzył dla Fall Out Boy na Save Rock And Roll Arena Tour z Kennethem Harrisem zastępującym Crawforda.

Na krótko przed rozpoczęciem przez zespół pierwszej trasy koncertowej w ramach wsparcia albumu, Spencer Smith napisał list otwarty do fanów dotyczący jego nadużywania alkoholu i leków na receptę od czasu nagrania Pretty. Odd. Chociaż Smith dołączył do zespołu na kilka pierwszych koncertów, opuścił trasę, aby „kontynuować walkę z uzależnieniem”. Urie napisał na oficjalnej stronie zespołu 7 sierpnia 2013 roku, że „Stało się oczywiste, że Spencer nadal potrzebuje więcej czasu, aby zadbać o siebie. Nie mogę oczekiwać, że w jednej chwili będzie walczył z uzależnieniem, a w następnej będzie w pełni zanurzony w krajowej trasie koncertowej. W związku z tym, trasa będzie kontynuowana bez Spencera, podczas gdy on jest daleko, aby uzyskać pomoc, której potrzebuje.” Od czasu urlopu Spencera, Dan Pawlovich z zespołu Valencia wypełnił miejsce na trasie.

2014-obecnie: Odejście Spencera Smitha i Death of a Bachelor

W wywiadzie dla Pure Fresh 23 września 2014 roku Brendon Urie stwierdził, że myślał już o pomysłach na piąty album studyjny; nie był jednak pewien, czy będzie to album Panic! at the Disco, czy solowy. W wywiadzie dla Kerrang! ujawniono, że pracował nad nowym materiałem na piąty studyjny album zespołu.

2 kwietnia 2015 roku Spencer Smith ogłosił, że oficjalnie opuścił zespół. Urie stwierdził również, że nie ma aktualnych planów powrotu Smitha do zespołu.

W dniu 20 kwietnia 2015 roku Urie wydał singiel zatytułowany „Hallelujah” bez wcześniejszych formalnych zapowiedzi. Zadebiutował on na liście Billboard Hot 100 na pozycji nr 40, drugim najwyższym w historii zespołu po „I Write Sins Not Tragedies”. Zespół wystąpił na Weenie Roast 16 maja 2015 roku. 1 września 2015 roku kolejna piosenka z piątego albumu studyjnego, „Death of a Bachelor”, miała swoją premierę w audycji Apple Music, której gospodarzem był Pete Wentz. Drugi singiel, „Victorious”, został wydany pod koniec miesiąca. 22 października 2015 roku, za pośrednictwem oficjalnej strony zespołu na Facebooku, Urie ogłosił nowy album jako Death of a Bachelor z planowaną datą wydania 15 stycznia 2016 roku. Jest to pierwszy album napisany i skomponowany przez Brendona Urie i jego zespół pisarzy, ponieważ status basisty Dallona Weekesa zmienił się z oficjalnego członka zespołu na członka trasy koncertowej po raz kolejny. Status Weekesa był plotkowany podczas promocji Death of a Bachelor, że nie jest już oficjalnym członkiem, aż do momentu, gdy został potwierdzony przez samego Weekesa 24 października 2015 roku za pośrednictwem Twittera, że „nie wnosi już kreatywnego wkładu”. Trzeci singiel „Emperor’s New Clothes” został wydany tego samego dnia, wraz z oficjalnym teledyskiem. „LA Devotee” został wydany 26 listopada jako czwarty singiel albumu. 31 grudnia 2015 roku zespół wydał „Don’t Threaten Me with a Good Time”.

Zespół ma być co-headline the Weezer & Panic! at the Disco Summer Tour 2016 z Weezer w 2016 roku.

Zespół ma wydać oficjalną studyjną wersję swojego coveru utworu Queen „Bohemian Rhapsody” w sierpniu 2016 roku, na ścieżce dźwiękowej Suicide Squad abum.

.