Nomenklatura jonowa

Nazewnictwo jonów

Nazwa kationu jednoatomowego jest po prostu nazwą pierwiastka, po której następuje słowo jon. Tak więc, Na+ jest jon sodu, Al3+ jest jon aluminium, Ca2+ jest jon wapnia, i tak dalej.

Widzieliśmy, że niektóre elementy tracą różną liczbę elektronów, tworząc jony o różnych ładunkach (Rysunek 3.3 „Przewidywanie ładunków jonowych”). Żelazo, na przykład, może tworzyć dwa kationy, z których każdy, po połączeniu z tym samym anionem, tworzy inny związek o unikalnych właściwościach fizycznych i chemicznych. Dlatego potrzebujemy innej nazwy dla każdego jonu żelaza, aby odróżnić Fe2+ od Fe3+. Ten sam problem pojawia się w przypadku innych jonów o więcej niż jednym możliwym ładunku.

Istnieją dwa sposoby dokonania tego rozróżnienia. W prostszym, bardziej nowoczesnym podejściu, zwanym systemem StockSystem wskazywania ładunku kationu za pomocą cyfr rzymskich, dodatni ładunek jonu jest wskazywany przez cyfrę rzymską w nawiasie po nazwie pierwiastka, po której następuje słowo jon. Tak więc Fe2+ jest nazywany jonem żelaza(II), a Fe3+ jonem żelaza(III). System ten jest stosowany tylko dla pierwiastków, które tworzą więcej niż jeden wspólny jon dodatni. Nie nazywamy jonu Na+ jonem sodu(I), ponieważ (I) jest zbędne. Sód tworzy tylko jon 1+, więc nie ma dwuznaczności co do nazwy jon sodowy.

Drugi system, zwany systemem wspólnym, nie jest konwencjonalny, ale nadal przeważa i jest stosowany w naukach o zdrowiu. System ten rozpoznaje, że wiele metali ma dwa wspólne kationy. Wspólny system używa dwóch sufiksów (-ic i -ous), które są dołączone do łodygi nazwy elementu. Sufiks -ic reprezentuje większy z dwóch ładunków kationu, a sufiks -ous reprezentuje niższy. W wielu przypadkach, rdzeń nazwy elementu pochodzi od łacińskiej nazwy elementu. Tabela 3.2 „The Common System of Cation Names” zawiera listę elementów, które używają wspólnego systemu, wraz z ich odpowiednimi nazwami kationów.

Nazwa anionu monatomicznego składa się z rdzenia nazwy pierwiastka, przyrostek -ide, a następnie słowo jon. Tak więc, jak już widzieliśmy, Cl- jest „chlor-” + „-ide ion”, czyli jon chlorkowy. Podobnie, O2- jest jon tlenkowy, Se2- jest jon selenkowy, i tak dalej. Tabela 3.3 „Niektóre aniony jednoatomiczne” zawiera nazwy niektórych powszechnie występujących jonów jednoatomowych.

Jony wieloatomowe mają swoje charakterystyczne nazwy, jak widzieliśmy w tabeli 3.1 „Niektóre jony poliaatomowe”.

.