Metanetiol

Metanetiol (MeSH) jest uwalniany jako produkt uboczny w procesie celulozowania siarczanowego w celulozowniach. W procesie rozwłókniania siarczanowego, lignina jest depolimeryzowana poprzez nukleofilowy atak silnie nukleofilowego jonu wodorosiarczkowego (HS-) w środowisku silnie alkalicznym. Jednakże, w reakcji ubocznej, HS- atakuje grupy metoksylowe (OMe) w ligninie, demetylując je i dając wolne grupy fenolanowe (PhO-) i uwalniając MeSH. Ze względu na zasadowość, MeSH jest łatwo deprotonowany (MeSNa), a powstały jon MeS- jest również silnym nukleofilem, reagującym dalej z siarczkiem dimetylu. Związki te pozostają w ługu i są spalane w kotle odzyskowym, gdzie siarka jest odzyskiwana jako siarczek sodu.

Metanetiol jest uwalniany z rozkładającej się materii organicznej na bagnach i jest obecny w gazie ziemnym niektórych regionów, w smole węglowej i w niektórych ropach naftowych. Występuje w różnych roślinach i warzywach, takich jak rzodkiewka.

W powierzchniowej wodzie morskiej metanetiol jest głównym produktem rozkładu metabolitu glonów – dimetylosulfoniopropionianu (DMSP). Wydaje się, że bakterie morskie uzyskują większość siarki w swoich białkach poprzez rozkład DMSP i włączenie metanetiolu, pomimo faktu, że metanetiol jest obecny w wodzie morskiej w znacznie niższych stężeniach niż siarczan (~0,3 nM vs. 28 mM). Bakterie w środowiskach zarówno z tlenem jak i bez niego mogą również przekształcać metanetiol w siarczek dimetylu (DMS), chociaż większość DMS w wodach powierzchniowych jest produkowana oddzielnym szlakiem. Zarówno DMS, jak i metanetiol mogą być wykorzystywane przez niektóre mikroby jako substraty do metanogenezy w niektórych glebach beztlenowych.

Metanetiol jest produktem ubocznym metabolizmu szparagów. Produkcja metanetiolu w moczu po spożyciu szparagów była kiedyś uważana za cechę genetyczną. Nowsze badania sugerują, że osobliwy zapach jest w rzeczywistości wytwarzany przez wszystkich ludzi po spożyciu szparagów, natomiast zdolność do jego wykrycia (metanetiol jest jednym z wielu składników „szparagowego siku”) jest w rzeczywistości cechą genetyczną. Składniki chemiczne odpowiedzialne za zmianę zapachu moczu ujawniają się już po 15 minutach od spożycia szparagów.