Like Prince Archie, I am one-quarter black and have spent my life dealing with my 'invisible identity’

Jestem też w jednej czwartej czarna.ćwierć czarną, ale moja pół czarna, pół biała matka nie jest sławna, więc spędziłam całe życie na zmaganiu się z moją „niewidzialną tożsamością”. Moja własna blada skóra czyni mnie białą i etnicznie dwuznaczną.

Ignorancją byłoby udawać, że nie wiąże się to z przywilejami. Jestem chroniona przed ogromną częścią dyskryminacji, jakiej doświadczają osoby rasy mieszanej o ciemniejszym kolorze skóry. Jednak ta moja blada skóra nigdy nie pasowała do mnie, ponieważ ukrywa część mnie i mojej rodziny, z której jestem niesamowicie dumna.

Nie identyfikuję się jako biała (jak mogłabym?), więc czuję się urażona, gdy inni robią to samo. Czasami nie jest to robione w złośliwości, ale w ignorancji i przypuszczeniach, które pochodzą ze społeczeństwa, które zbyt często widzi rzeczy jako czarne lub białe – dosłownie! Innym razem ludzie oświadczają, że powinnam nazywać się białą, ponieważ moja skóra jest biała. Uczenie ludzi, że biały to nie tylko określenie czyjejś skóry, ale czyjegoś pochodzenia etnicznego, nie jest łatwe.

Jest też długa droga do przebycia w ulepszaniu sposobu, w jaki odnosimy się do ludzi rasy mieszanej. Terminy takie jak „tylko”, „tylko”, „część” i „inny” są często używane. Redukują one osobę do ułamków i porcji. Ludzie mieszanej rasy są tylko w połowie lub jednej czwartej swojej biologii, nigdy w swojej wartości. Wciąż jednak słyszę określenia takie jak pół-kasta i ćwierć-kasta. 'Kasta’ oznacza czystość, więc używanie tej nazwy jest tym samym, co nazywanie kogoś częściowo nieczystym, brudnym i niegodnym szacunku.

Dziecko Meghan Markle i księcia Harry’ego w końcu przynosi różnorodność do naszej monarchii – i o czasie, zbyt

Jako dziecko, było niewiele białych-pasujących, ale dumnie mieszanych rasowo celebrytów, do których można było się zapatrzeć; Tina z S Club i Mel B ze Spice Girls pasowały do oczekiwań wielu osób co do koloru skóry. Jako nastolatka nabawiłam się przymusu deklarowania swojego dziedzictwa, zanim ktoś mógł powiedzieć coś niedbałego lub jawnie rasistowskiego. Teraz, jako kobieta, nauczyłam się dostrzegać swoje dziedzictwo w sobie. Kiedyś nienawidziłam swojego kształtu nosa, ale kiedy zdałam sobie sprawę, że jest taki sam jak mojej uroczej jamajskiej ciotki Lil, polubiłam go.

Społeczeństwo musi zdać sobie sprawę, że tylko dlatego, że ktoś „wygląda” na daną rasę, nie oznacza, że nią jest. Jestem wdzięczna Archiemu, że może sprawić, że wszyscy będziemy rozmawiać o etnicznej niejednoznaczności i przedkładać uprzejme pytania lub zwykłą otwartość umysłu nad ignorancję i domniemania.