Leave the Peel on When You Use a Garlic Press

Dobry kucharz to kucharz z otwartym umysłem, ciekawy. Ale kiedy zobaczyłem, jak mój przyjaciel wyjmuje praskę do czosnku, moja twarz wykrzywiła się w osądzającym grymasie. I was throwing some serious shade.

„Don’t worry, don’t worry,” my friend said. „Wiem, jak używać go prawidłowo.”

Biedactwo. Myślał, że wątpię w jego umiejętności wyciskania czosnku. Koleś nie zdawał sobie sprawy, że nienawidzę samej obecności – pomysłu! istnienia! – samej praski.

To, co zrobił mój przyjaciel, usunęło osądzający wyraz z mojej twarzy.

Najpierw otworzył praskę i włożył do niej nieobrany ząbek czosnku.

Potem zamknął prasę i ścisnął uchwyt, wydobywając złoty, pachnący czosnek mielony.

„O co ci chodzi?” zapytał mój przyjaciel. Mój wyraz twarzy przeszedł od cienia do niedowierzania.

„Skórka!” powiedziałem. „Gdzie jest skórka?”

Mój przyjaciel otworzył prasę. Skórka, oczywiście, była w środku, opróżniona z czosnku, ale ledwie rozerwana. Żadna z nich, nawet drobina, nie zmieszała się z mielonym czosnkiem na desce do krojenia.

To właśnie wtedy zmieniły się moje odczucia dotyczące praski do czosnku. Przed tym momentem, postrzegałam praskę jako nieporęczne i niepotrzebne narzędzie. Jeśli zamierzałam poświęcić czas na obranie ząbka czosnku, równie dobrze mogłam poświęcić dodatkowe 30 sekund na przejechanie po nim nożem, prawda?

Ale teraz, kiedy wiedziałam, że nie trzeba obierać czosnku? To była zmiana gry. Nie wspominając już o oszczędności czasu. Przez głowę przebiegły mi wizje czosnkowego mojo- nie wspominając o oleju czosnkowym Rhody z Epi’s Food Editor. Zmielić 8 ząbków czosnku? Zrób 20. Nie obchodzi mnie to. Mam prasę do czosnku!

Właściwie, nie mam.

Wskazałam na prasę mojej przyjaciółki. „Mogę to pożyczyć?”

To było tygodnie temu. Wciąż jej nie zwróciłem.