Konstytucja Stanów Zjednoczonych

Klauzula ta gwarantuje, że stany będą rządzone w sposób „republikański”. Oczywiście oznacza to, że niekonstytucyjne jest rządzenie stanem przez monarchę lub dyktatora. Ale poza takimi ekstremalnymi scenariuszami nie jest do końca jasne, co jest minimalnie wymagane, aby rząd mógł być uznany za republikański. Jasne jest jednak, że pytanie to nie należy do sądów. Wyzwania prawne wysuwane przeciwko stanom na podstawie tej klauzuli zazwyczaj kończą się tym, że Sąd Najwyższy abdykuje w tej kwestii, uznając ją za „kwestię polityczną”, którą musi rozstrzygnąć Kongres i władza wykonawcza. Na przykład w sprawie Luther v. Bordon (1849) Sąd zajął się tak zwaną „Rebelią Dorra”. Od momentu założenia Rhode Island rządziło się statutem, który zezwalał na głosowanie tylko mężczyznom posiadającym ziemię. Pozbawieni praw wyborczych mężczyźni (prawo wyborcze dla kobiet miało zostać zachowane na późniejszą datę) zorganizowali własną stanową konwencję konstytucyjną i wybrali niejakiego Thomasa Dorra na nowego gubernatora stanu. Choć przez pewien czas istniały dwa rządy, przywódcy tej grupy zostali w końcu aresztowani, a sprawa trafiła do Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych. Sąd odmówił jednak rozstrzygnięcia kwestii, czy stan ograniczający liczbę wyborców do właścicieli ziemskich był wystarczająco republikański w świetle Klauzuli Gwarancyjnej. Zamiast tego uznał, że jest to kwestia, którą powinny rozstrzygnąć inne gałęzie rządu. Chociaż Rhode Island ostatecznie rozszerzyło prawo do głosowania, koncepcja, że kwestia ta ma charakter polityczny, a nie sądowy, przetrwała do dziś.

.