Jaki jest główny model biznesowy firm ubezpieczeniowych?

Firmy ubezpieczeniowe opierają swój model biznesowy na przejmowaniu i dywersyfikacji ryzyka. Podstawowy model ubezpieczeniowy obejmuje łączenie ryzyka od indywidualnych płatników i redystrybucję go w ramach większego portfela. Większość firm ubezpieczeniowych generuje przychody na dwa sposoby: Pobierając składki w zamian za ochronę ubezpieczeniową, a następnie reinwestując te składki w inne aktywa generujące odsetki. Podobnie jak wszystkie prywatne przedsiębiorstwa, firmy ubezpieczeniowe starają się skutecznie działać na rynku i minimalizować koszty administracyjne.

Wycena i podejmowanie ryzyka

Specyfika modelu przychodów różni się w przypadku firm oferujących ubezpieczenia zdrowotne, majątkowe i gwarancje finansowe. Pierwszym zadaniem każdego ubezpieczyciela jest jednak wycena ryzyka i naliczenie składki za jego przejęcie.

Załóżmy, że firma ubezpieczeniowa oferuje polisę z warunkową wypłatą 100 000 USD. Musi ona ocenić, na ile prawdopodobne jest, że potencjalny nabywca uruchomi warunkową wypłatę i rozszerzy to ryzyko w oparciu o długość polisy.

To właśnie w tym miejscu underwriting ubezpieczeniowy ma kluczowe znaczenie. Bez dobrej oceny ryzyka firma ubezpieczeniowa pobierałaby od niektórych klientów zbyt wysokie, a od innych zbyt niskie opłaty za przejęcie ryzyka. Mogłoby to wyeliminować najmniej ryzykownych klientów, powodując dalszy wzrost stawek. Jeśli firma skutecznie wycenia swoje ryzyko, powinna przynosić więcej przychodów w postaci składek, niż wydaje na wypłaty warunkowe.

W pewnym sensie prawdziwym produktem ubezpieczyciela są roszczenia ubezpieczeniowe. Kiedy klient zgłasza roszczenie, firma musi je przetworzyć, sprawdzić jego poprawność i wypłacić należność. Ten proces dostosowawczy jest niezbędny do odfiltrowania fałszywych roszczeń i zminimalizowania ryzyka strat dla firmy.

Dochody i przychody z odsetek

Załóżmy, że firma ubezpieczeniowa otrzymuje 1 mln USD w składkach za swoje polisy. Mogłaby zatrzymać te pieniądze w gotówce lub umieścić je na koncie oszczędnościowym, ale to nie jest zbyt efektywne: Co najmniej, oszczędności te będą narażone na ryzyko inflacji. Zamiast tego firma może znaleźć bezpieczne, krótkoterminowe aktywa, w które zainwestuje swoje środki. Generuje to dla firmy dodatkowe przychody z odsetek w oczekiwaniu na ewentualne wypłaty. Do typowych instrumentów tego typu należą obligacje skarbowe, obligacje korporacyjne o wysokim ratingu oraz oprocentowane ekwiwalenty pieniężne. Reasekuracja to ubezpieczenie, które firmy ubezpieczeniowe kupują, aby uchronić się przed nadmiernymi stratami wynikającymi z dużej ekspozycji. Reasekuracja jest integralnym składnikiem wysiłków firm ubezpieczeniowych w celu utrzymania wypłacalności i uniknięcia niewypłacalności z powodu wypłat, a organy regulacyjne nakazują ją firmom o określonej wielkości i rodzaju.

Na przykład, firma ubezpieczeniowa może napisać zbyt wiele ubezpieczeń na wypadek huraganu, w oparciu o modele, które pokazują niskie szanse na huragan zadający straty w danym obszarze geograficznym. Jeśli zdarzyłoby się coś niewyobrażalnego, a huragan uderzyłby w ten region, firma ubezpieczeniowa mogłaby ponieść znaczne straty. Bez reasekuracji zabierającej część ryzyka, firmy ubezpieczeniowe mogłyby wypaść z rynku za każdym razem, gdy dotknęłaby je klęska żywiołowa. Regulatorzy nakazują, aby firma ubezpieczeniowa wydawała polisę z limitem 10% jej wartości, chyba że jest ona reasekurowana. Tak więc reasekuracja pozwala firmom ubezpieczeniowym być bardziej agresywnymi w zdobywaniu udziału w rynku, ponieważ mogą one przenosić ryzyko. Dodatkowo, reasekuracja wygładza naturalne fluktuacje firm ubezpieczeniowych, które mogą zobaczyć znaczne odchylenia w zyskach i stratach.

Dla wielu firm ubezpieczeniowych, jest to jak arbitraż. Pobierają one wyższe stawki za ubezpieczenie od indywidualnych konsumentów, a następnie uzyskują tańsze stawki reasekurując te polisy na skalę masową.

Ocena ubezpieczycieli

Dzięki wygładzeniu wahań w działalności, reasekuracja sprawia, że cały sektor ubezpieczeń jest bardziej odpowiedni dla inwestorów.

Przedsiębiorstwa sektora ubezpieczeniowego, podobnie jak każda inna usługa niefinansowa, są oceniane na podstawie ich rentowności, oczekiwanego wzrostu, wypłat i ryzyka. Istnieją jednak również kwestie specyficzne dla tego sektora. Ponieważ firmy ubezpieczeniowe nie dokonują inwestycji w środki trwałe, odnotowuje się niewielką amortyzację i bardzo małe nakłady inwestycyjne. Również obliczanie kapitału obrotowego ubezpieczyciela jest trudnym zadaniem, ponieważ nie istnieją typowe konta kapitału obrotowego. Analitycy nie stosują mierników dotyczących wartości firmy i przedsiębiorstwa; zamiast tego koncentrują się na miernikach kapitału własnego, takich jak wskaźniki cena do zysku (P/E) i cena do księgi (P/B). Analitycy przeprowadzają analizę wskaźnikową, obliczając wskaźniki specyficzne dla ubezpieczeń, aby ocenić firmy.

Wskaźnik P/E ma tendencję do bycia wyższym dla firm ubezpieczeniowych, które wykazują wysoki oczekiwany wzrost, wysoką wypłatę i niskie ryzyko. Podobnie wskaźnik P/B jest wyższy dla firm ubezpieczeniowych o wysokim oczekiwanym wzroście zysków, niskim profilu ryzyka, wysokiej wypłacie i wysokim zwrocie z kapitału własnego. Przy zachowaniu stałej wartości, zwrot z kapitału własnego ma największy wpływ na wskaźnik P/B.

Przy porównywaniu wskaźników P/E i P/B w całym sektorze ubezpieczeniowym, analitycy muszą radzić sobie z dodatkowymi czynnikami komplikującymi. Firmy ubezpieczeniowe tworzą szacunkowe rezerwy na przyszłe wydatki związane z roszczeniami. Jeżeli ubezpieczyciel jest zbyt konserwatywny lub zbyt agresywny w szacowaniu takich rezerw, wskaźniki P/E i P/B mogą być zbyt wysokie lub zbyt niskie.

Stopień dywersyfikacji również utrudnia porównywalność w całym sektorze ubezpieczeń. Powszechne jest, że ubezpieczyciele są zaangażowani w jeden lub więcej różnych rodzajów działalności ubezpieczeniowej, takich jak ubezpieczenia na życie, ubezpieczenia majątkowe i ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków. W zależności od stopnia dywersyfikacji, firmy ubezpieczeniowe są narażone na różne rodzaje ryzyka i zwrotu, co sprawia, że ich wskaźniki P/E i P/B są różne w całym sektorze.

.