Francisco Vasquez de Coronado

Francisco Vasquez de Coronado, hiszpański gubernator Nueva Galicia, prowincji w północnym Meksyku, słyszał opowieści o wielkich i bogatych Siedmiu Miastach Cibola na północy. Mając nadzieję na odnalezienie bogactw podobnych do tych, które znaleźli Cortez i Pizarro podczas podboju Azteków i Inków, Coronado i wicekról Antonio de Mendoza zainwestowali w to przedsięwzięcie duże sumy własnych pieniędzy. Utworzona przez nich wielka ekspedycja liczyła prawie 300 dobrze uzbrojonych jeźdźców i pieszych żołnierzy. Konkwistadorom towarzyszyło blisko 1000 Indian i służących, około 1200 koni i jucznych mułów, lekka artyleria, stada bydła, owiec, kóz i świń. Świta wyruszyła w lutym z Composteli (w północno-zachodnim Meksyku), aby odnaleźć Cibolę. Ponadto istniała eskadra morska niosąca żywność i inne zapasy, która miała podróżować w górę rzeki Kolorado, a ostatecznie spotkać się z ludźmi Coronado.

Przeniesienie tak dużej grupy ludzi i zwierząt było powolnym procesem. Po prawie pięciu miesiącach podróży Hiszpanie w końcu dotarli do wioski Zuni, na zachodniej granicy Nowego Meksyku. Coronado założył tu na jakiś czas kwaterę główną i wysłał partie eksploracyjne. Jedna z nich odkryła Wielki Kanion. Inna udała się na wschód do Rio Grande i odnalazła kolejne indiańskie pueblos. Hiszpanie nigdy nie spotkali statków z bardzo potrzebnymi zapasami. Później odkryto, że statki dotarły tam, gdzie miało się odbyć spotkanie, ale nie spotkały Coronado ani jego ludzi. Ostatecznie mężczyźni i statki powrócili do swojego portu.

Wybiegając z żywności i zapasów, Coronado postanowił przenieść swoich ludzi do doliny Rio Grande na zimę. To właśnie tutaj Coronado usłyszał opowieści o krainie na północy, królestwie Quivira. Coronado dowiedział się, że jest to kraina ogromnego bogactwa. Indiański niewolnik, El Turco, opowiadał cudowne historie o Quivirze. Była tam potężna rzeka o szerokości dwóch lig (prawie pięciu mil), w której żyły ryby większe od konia. Była to kraina, w której wszyscy mieszkańcy pili z dzbanów zrobionych ze złota. Coronado, chętny do odnalezienia tej ziemi, postanowił zabrać ze sobą małą grupę 30 konnych mężczyzn, sześciu pieszych żołnierzy, ojca franciszkanina Juana de Padilla, kilku pomocników oraz dodatkowe konie i juczne zwierzęta. Grupa wyruszyła 1 czerwca 1541 roku.

Przekraczając tereny dzisiejszego Teksasu i Oklahomy często podążając szlakami bizonów i Indian, Coronado wszedł do tego, co można by nazwać Kansas prawdopodobnie w pobliżu Liberal. Dzienniki prowadzone przez Coronado i jego skrybów mówią o przekroczeniu rzeki Arkansas 29 czerwca 1541 roku. Uważa się, że miejsce tej przeprawy znajduje się w pobliżu dzisiejszego miasta Ford. Dzienniki wspominają również o licznych spotkaniach z „kudłatymi krowami” (bawołami). Mięso z tych zwierząt dostarczyło Hiszpanom bardzo potrzebnego pożywienia, ponieważ ich zapasy się skończyły.

Grupa kontynuowała podróż wzdłuż rzeki aż do jej wielkiego zakrętu. Tutaj widzieli wioskę Quiviran w dzisiejszych hrabstwach Rice i McPherson. W hiszpańskich dziennikach ci Indianie Quivira byli opisani jako duzi (ponad sześć i pół stopy wzrostu), ciemnoskórzy i wytatuowani. Mieszkali w domach pokrytych trawą i uprawiali kukurydzę, fasolę i melony. Chociaż marzono o złocie, Coronado i jego ludzie nie znaleźli żadnego. Po miesiącu spędzonym w Quivira, Coronado i jego ludzie wrócili do swojej bazy na południu i ostatecznie do swojej meksykańskiej prowincji. Chociaż nie znaleźli upragnionego złota, Coronado napisał raport do króla Hiszpanii: „Gleba jest najbardziej odpowiednia do uprawy wszystkich hiszpańskich produktów, ponieważ oprócz tego, że jest bogata i czarna, jest dobrze nawodniona przez arroyos, źródła i rzeki. Znalazłem śliwki podobne do tych z Hiszpanii, orzechy, słodkie winogrona i morwy”. Pełne blasku doniesienia o terenach nadających się do uprawy nie złagodziły niepowodzenia ekspedycji w poszukiwaniu złota i innych bogactw.