Filozofia wczesnonowożytna

Wczesnonowożytny okres w historii to mniej więcej lata 1500-1789, ale etykieta „filozofia wczesnonowożytna” jest zwykle używana w odniesieniu do węższego okresu czasu.

W najwęższym znaczeniu, termin ten jest używany w odniesieniu głównie do filozofii XVII i XVIII wieku, zwykle począwszy od René Descartes. 17-wieczni filozofowie zazwyczaj zawarte w takich analizach są Thomas Hobbes, Blaise Pascal, Baruch Spinoza, Gottfried Wilhelm Leibniz i Isaac Newton. XVIII wiek, często znany jako wiek oświecenia, obejmował takie wczesnonowożytne postacie, jak John Locke, George Berkeley i David Hume.

Termin ten jest czasami używany szerzej, w tym wcześniejszych myślicieli z XVI wieku, takich jak Niccolò Machiavelli, Martin Luter, John Calvin, Michel de Montaigne i Francis Bacon. Niektóre definicje poszerzają również zakres myślicieli objętych mononimem „wczesnej nowoczesności”, takich jak Voltaire, Giambattista Vico, Thomas Paine. Według najszerszej definicji, okres wczesnej nowoczesności zakończył się w 1804 roku wraz ze śmiercią Immanuela Kanta. Rozpatrywany w ten sposób, okres ten rozciąga się od ostatnich filozofów renesansu do ostatnich dni wieku oświecenia.