edematous

Potencjalnie zagrażający życiu obrzęk w śródmiąższu i pęcherzykach płucnych. Zebrany płyn może zablokować wymianę tlenu i dwutlenku węgla i spowodować niewydolność oddechową.

Etiologia

Płyn może wyciekać z naczyń włosowatych pęcherzyków płucnych, jeśli te naczynia krwionośne są uszkodzone i stają się nadmiernie przepuszczalne dla płynów (niekardiogenny obrzęk płuc) lub jeśli ciśnienie hydrostatyczne w naczyniach krwionośnych przekracza wytrzymałość normalnej ściany kapilar pęcherzyków płucnych (kardiogenny obrzęk płuc). Kardiogenny obrzęk płuc może być wynikiem każdego stanu, który upośledza czynność lewej komory, powodując wzrost ciśnienia hydrostatycznego w żyłach płucnych i kapilarach (zastoinowa niewydolność serca), w tym zawał mięśnia sercowego, niedokrwienie lub ogłuszenie mięśnia sercowego; ciężka zastawkowa choroba serca; arytmie; nadmierne dożylne podawanie płynów; i dysfunkcja rozkurczowa.

N niekardiogenny obrzęk płuc zwykle wynika z uszkodzenia naczyń krwionośnych, jak to ma miejsce w zespole zaburzeń oddychania u dorosłych (sepsa, wstrząs, aspiracyjne zapalenie płuc, niedrożność dróg oddechowych). Czasami płyn bogaty w białko zalewa płuca w wyniku narażenia na działanie leków (np. przedawkowanie heroiny), hipoalbuminemii, narażenia na działanie czynników wysokogórskich (choroba górska), aspiracji słodkiej wody w przypadku bliskiego utonięcia, krwotoku w mózgu lub w jego okolicy, lub innych schorzeń. Obrzęk płuc może występować jako stan przewlekły lub ostry.

Objawy

Objawy przewlekłe obejmują duszność lub wysiłek, duszność nocną, duszność ortoptyczną i kaszel. Kiedy obrzęk płuc rozwija się gwałtownie, pacjenci doświadczają gwałtownego początku duszności i duszenia się i często wykazują utrudnione, głośne oddychanie; kaszel wytwarzający pienistą, krwawą plwocinę; dyszenie; niepokój; kołatanie serca; oraz zmieniony stan psychiczny spowodowany nieodpowiednim natlenieniem. Objawy tego stanu obejmują szybkie tempo oddychania, falowanie klatki piersiowej i brzucha, wciąganie mięśni międzyżebrowych, rozproszone trzeszczenia przy badaniu płuc i, często, zimną, wilgotną skórę z objawami diaforezy i sinicą. Występuje tachykardia, poszerzenie żył szyjnych i galop rozkurczowy (S3). W miarę zmniejszania się rzutu serca tętno staje się nitkowate, a ciśnienie krwi spada. Cewnikowanie tętnicy płucnej pozwala rozpoznać niewydolność lewostronną (podwyższone ciśnienie zaklinowania w tętnicy płucnej), a w gazach krwi tętniczej stwierdza się hipoksję. Głęboka zasadowica oddechowa pojawia się, gdy pacjent hiperwentyluje, próbując zwiększyć utlenowanie; kwasica może wystąpić przy zmęczeniu i niewydolności oddechowej. Aby poprawić przepływ powietrza do i z klatki piersiowej, pacjent często siedzi w pozycji pionowej, aby oddychać i opiera się leżeniu.

Leczenie

Tlen (w wysokim stężeniu przez kaniulę, maskę twarzową lub maskę nieoddychającą) powinien być podany natychmiast. Wentylacja wspomagana (ciągłe dodatnie ciśnienie w drogach oddechowych lub intubacja z wentylacją mechaniczną) może być konieczna do osiągnięcia akceptowalnych poziomów PaO2 i poprawy równowagi kwasowo-zasadowej. Siarczan morfiny, azotany rozszerzające naczynia krwionośne (nitrogliceryna lub nitroprusydek dożylnie) i diuretyki pętlowe są zwykle podawane pacjentom z kardiogennym obrzękiem płuc w celu poprawy duszności, zmiany obciążenia wstępnego i następczego serca oraz promowania diurezy. W wybranych sytuacjach można zastosować inhibitory konwertazy angiotensyny, leki inotropowe (digoksynę), leki przeciwarytmiczne, blokery beta-adrenergiczne, ludzki peptyd natriuretyczny typu B oraz inhibitory fosfodiesterazy. Mogą być również podawane leki rozszerzające oskrzela. W zależności od podstawowej przyczyny, inwazyjne interwencje mogą czasami obejmować koronarografię, terapię wewnątrzaortalną pompą balonową lub interwencje chirurgiczne, takie jak rewaskularyzacja tętnic wieńcowych lub naprawa zastawek, lub terapia urządzeniami wspomagającymi pracę komór.

Prognoza

Perspektywy są dobre, jeśli stan zostanie ustabilizowany lub odwrócony dzięki leczeniu.

Pielęgnacja pacjenta

Głowa pacjenta jest uniesiona; ocenia się oddech i wysiłek oddechowy. Tlen jest podawany zgodnie z zaleceniami, z zachowaniem ostrożności w celu ograniczenia szybkości przepływu u pacjentów, u których napęd oddechowy jest osłabiony. Płuca są osłuchiwane w poszukiwaniu przypadkowych odgłosów oddechowych, takich jak trzaski, bulgotanie i świszczący oddech, a serce jest oceniane pod kątem częstości akcji koniuszkowej i galopów. Pacjent jest monitorowany pod kątem kaszlu z różową, pienistą plwociną. Skóra jest sprawdzana pod kątem diaforezy i bladości lub sinicy. Zbierany jest wywiad dotyczący przyjmowanych leków, szczególnie w kierunku leków nasercowych i oddechowych oraz stosowania leków rekreacyjnych. W sposób ciągły monitoruje się częstość i rytm pracy serca pacjenta, ciśnienie krwi oraz poziom nasycenia tlenem. Linia dożylna (IV) podająca normalny roztwór soli (NSS) jest zakładana z szybkością keep-vein-open, aby zapewnić dostęp do podawania leków. Podaje się przepisaną terapię lekami pierwszego rzutu i ocenia reakcję pacjenta na leki. Dożylna morfina spowalnia oddech, poprawia hemodynamikę i zmniejsza lęk. Powinna być podawana przed włączeniem ciągłego dodatniego ciśnienia powietrza (CPAP). CPAP poprawia utlenowanie i zmniejsza obciążenie serca, zmniejszając tym samym potrzebę intubacji i wentylacji z dodatnim ciśnieniem końcowo-wydechowym (PEEP). W celu monitorowania stanu płynów u pacjenta zakładany jest cewnik moczowy; diureza powinna rozpocząć się w ciągu 30 minut od podania dożylnego diuretyku pętlowego. Obrzęk płuc jest zagrażającym życiu stanem nagłym w układzie oddechowym. Wszyscy, którzy zajmują się chorym, muszą zachować spokój i ciszę, stale uspokajać i potwierdzać wszystkie zdarzenia za pomocą podstawowych i łatwo zrozumiałych wyjaśnień. Po ustąpieniu kryzysu pracownicy służby zdrowia powinni omówić z pacjentem jego odczucia związane z tym epizodem i dokładnie wyjaśnić, co się wydarzyło. Pacjent z grupy ryzyka jest uczony wczesnych sygnałów ostrzegawczych, na które należy natychmiast reagować (takich jak przyrost masy ciała lub narastający obrzęk obwodowy), w celu rozpoznania i zapobiegania przyszłym epizodom. Wyjaśnia się, jakie leki i ograniczenia dietetyczne oraz dotyczące stylu życia należy stosować (dieta niskosodowa, odchudzanie, zaprzestanie palenia), a także dostarcza się pisemne informacje do wglądu w domu. Pacjent powinien być zachęcany do zapisania się do programu rehabilitacji kardiologicznej (jeśli dotyczy) w celu regularnych ćwiczeń dostosowanych do jego stanu.

.