Dunking

Francois Maximilian Misson, francuski podróżnik i pisarz, zanotował metodę stosowaną w Anglii na początku XVIII wieku:

Sposób karania biczujących się kobiet jest dość przyjemny. Przymocowują fotel do końca dwóch belek długich na dwanaście lub piętnaście stóp i równoległych do siebie, tak że te dwa kawałki drewna swoimi dwoma końcami obejmują fotel, który wisi między nimi za pomocą czegoś w rodzaju osi, dzięki czemu gra swobodnie i zawsze pozostaje w naturalnej poziomej pozycji, w jakiej powinno znajdować się krzesło, aby człowiek mógł w nim wygodnie usiąść, czy to podnosząc je, czy opuszczając. Ustawiają słup na brzegu stawu lub rzeki, a nad tym słupem kładą, prawie w równowadze, dwa kawałki drewna, na jednym końcu których krzesło wisi tuż nad wodą. Umieszczają kobietę na tym krześle i w ten sposób zanurzają ją w wodzie tak często, jak nakazuje wyrok, w celu ochłodzenia jej nieumiarkowanego gorąca.

Kołek do zanurzania, zamiast być przymocowany do rzeki lub stawu, mógł być zamontowany na kółkach, aby umożliwić oskarżonemu paradowanie po ulicach przed wykonaniem kary. Inną metodą oblania było użycie tumbrela, który składał się z krzesła na dwóch kołach z dwoma długimi wałami przymocowanymi do osi. Krzesło to wpychano do stawu, a wałki uwalniano, wywracając krzesło do tyłu i oblewając jego użytkownika.

.