Cywilizacja Nazca

Cywilizacja Nazca rozkwitała na południowym wybrzeżu Peru między 200 r. p.n.e. a 600 r. n.e.. Osiedlili się oni w dolinie Nazca i innych okolicznych dolinach, a ich główne miejsca kultu religijnego i miejskiego to odpowiednio Cahuachi i Ventilla. Kultura ta znana jest z charakterystycznej ceramiki i tekstyliów, a przede wszystkim z geoglifów wykonanych na pustynnym podłożu, znanych powszechnie jako linie Nazca. Mogą to być proste linie, oczyszczone przestrzenie lub zwierzęta i figury wyśledzone w zarysie, a ponieważ obejmują one kilka kilometrów, są najlepiej doceniane z powietrza.

Overview

The Nazca były współczesne z, a następnie przetrwały, kultury Paracas i wiele miejsc Paracas zostały odkryte poniżej osiedli Nazca. Z politycznego punktu widzenia cywilizacja Nazca została opisana jako zbiór królestw, które od czasu do czasu działały jednomyślnie we wspólnym interesie, a nie jako jedno zjednoczone państwo. Albo, jak to ujął M.E. Moseley, „indywidualność – wraz ze spójnością kulturową, ale bez władzy na wielką skalę lub zintegrowanej – były cechami charakterystycznymi Nazca”. Interpretacja ta jest wzmocniona przez sztukę i architekturę Nazca, która wykazuje wspólne tematy w różnych osadach, ale jednocześnie brak jest jednolitego planowania miejskiego lub dowodów centralizacji. Maksymalną populację Nazca oszacowano na 25 000 osób, zamieszkujących małe wioski, które zazwyczaj budowano na tarasowych zboczach wzgórz w pobliżu nawadnianych terenów zalewowych.

Rozwijając się, Nazca rozszerzyli swoje wpływy na dolinę Pisco na północy i dolinę Acari na południu. Ponadto, ponieważ lamy, alpaki i wikunie nie przetrwały na obszarach przybrzeżnych, wykorzystanie ich wełny w tekstyliach Nazca jest dowodem na to, że handel był prowadzony z kulturami górskimi. Ponadto odkryto mumie z Nazca noszące nakrycia głowy wykonane z piór ptaków lasów deszczowych, co po raz kolejny ilustruje, że towary były przedmiotem handlu na duże odległości.

Graby, często umieszczone na głębokości do 4,5 metra i dostępne przez szyb, są najbogatszym źródłem artefaktów Nazca i ujawniają wiele aspektów kultury. Delikatna ceramika i tekstylia zostały pochowane wraz ze zmarłymi, bez szczególnego rozróżnienia na pochówki męskie i żeńskie. Zmarły jest zmumifikowany, starannie owinięty w tkaniny i zazwyczaj umieszczony w pozycji siedzącej, czaszki czasami wykazują celowe wydłużenie i wiemy, że Nazca nosili tatuaże. Grobowce, zwłaszcza te szybowe, wyłożone cegłami z błota, mogły być ponownie otwierane i dodawano do nich kolejne mumie, co może wskazywać na kult przodków. Skrytki z głowami trofeów często towarzyszą mumii, wiele z nich wykazuje oznaki trefienia, co pozwalało na nawleczenie kilku na jeden sznur, jak pokazano w projektach garncarskich. Trofea-głowy są również często włączone do wzorów tekstylnych, zwłaszcza w miniaturze i jako ozdoby krawędzi. Istniały również pochówki ofiar, które wydają się być ofiarami. Miały one zatkane oczy, a ekskrementy wkładano do ust, które następnie zamykano za pomocą igieł kaktusa. Alternatywnie, język był usuwany i trzymany w woreczku z materiału.

Osłabieni przez trwającą całe pokolenie suszę w V wieku naszej ery, Nazca zostali ostatecznie podbici przez Wari – którzy przyjęli wiele z ich cech artystycznych – a osady Nazca, od tego czasu, nigdy nie wyszły poza status prowincji.

Ventilla

Ventilla była miejską stolicą Nazca i obejmowała ponad 2 kilometry kwadratowe (495 akrów) i zawierała ceremonialne kopce, otoczone murem sądy i szeregowe domy mieszkalne. Aby walczyć z wszechobecną groźbą suszy, Nazcanie zbudowali rozległą sieć podziemnych akweduktów, galerii i cystern w celu zapewnienia dobrego zaopatrzenia w wodę w porze suchej i zminimalizowania parowania. Dostęp do nich zapewniały imponujące spiralne rampy, wyłożone rzecznym brukiem.

Cahuachi

Założone około 100 lat p.n.e., Cahuachi, na południowym brzegu rzeki Nazca, 50 km w głąb lądu, było miejscem pielgrzymek i stolicą religijną Nazca. Prawdopodobnie po raz pierwszy uznano je za święte, ponieważ było to jedno z niewielu miejsc z gwarancją całorocznego zaopatrzenia w wodę. Brak architektury domowej wskazuje, że nie był używany jako miejsce zamieszkania.

Święte miejsce obejmuje 11,5 kilometrów kwadratowych (2,841 akrów) i ma około 40 dużych kopców adobe, które wykorzystują naturalne wzgórza. Największy kopiec, znany jako Wielka Świątynia, ma ponad 20 metrów wysokości. Wszystkie kopce mają przylegający plac i są zwieńczone murami z adobe. Największy plac ma wymiary 47 x 75 metrów. Niski mur, o wysokości 40 cm, otaczał główny obszar sakralny. Słupki i dołki na całym terenie sugerują, że zadaszenia chroniły czcicieli przed słońcem. Sceny tekstylne sugerują również, że zgromadzenia religijne były związane z festiwalami zbiorów, a stosy śmieci składające się głównie z odłamków ceramiki na miejscu wskazują na rytualne ucztowanie. Te śmieci zostały celowo pozostawione tak, że stały się częścią kopca. W związku z tym, im większy kopiec, tym bardziej był wykorzystywany do rytuałów. Niektóre kopce zawierały również pochówki i duże garnki zawierające delikatne tekstylia przekazane jako ofiary religijne.

Więcej szczegółów dotyczących ceremonii religijnych, które mogły zostać przeprowadzone w Cauachi, jest przedstawionych w sztuce Nazca, zwłaszcza na ceramice, a wiele z nich to sceny z udziałem szamanów. Te postacie religijne, w transie wywołanym narkotykami, odwoływały się do duchów natury, aby zagwarantować korzystne warunki dla obfitości rolnictwa. Muzyka była ważną częścią tych obrzędów, o czym świadczy obfitość ceramicznych bębnów i fletni Pana w zapisie archeologicznym. Wydaje się, że głównym bogiem Nazca była Istota Oculate, która w sztuce przedstawiana jest jako latająca postać bóstwa nosząca sznury główek z trofeami. Jest on często przedstawiany w ceramiki i wzorów tekstylnych w pozycji poziomej z streamers płynące z jego ciała. Duże wpatrujące się oczy i wężopodobny język są innymi typowymi cechami.

Nazca Lines

Nazca rysował geoglify i linie przez otaczające pustynie i wzgórza, które były albo stylizowanymi rysunkami zwierząt, roślin i ludzi lub proste linie, które łączyły święte miejsca lub wskazywały na źródła wody. Ich dokładny cel jest sporny, ale najbardziej rozpowszechnioną teorią jest to, że zostały one zaprojektowane do chodzenia wzdłuż jako część obrzędów religijnych i procesji.

Linie zostały wykonane niezwykle łatwo i szybko przez usunięcie utlenionych ciemniejszych skał powierzchniowych, które leżały ściśle rozrzucone po jaśniejszej kolorowej podłodze pustynnej pampy. Większość wzorów jest widoczna tylko z powietrza, ale niektóre zostały wykonane na zboczach wzgórz, więc są widoczne z ziemi.

Linie mogą być pojedyncze – zarówno proste jak i zakrzywione – lub w grupach i mogą krzyżować się ze sobą w skomplikowanych sieciach. Szerokość i długość linii może być różna; jedna z najdłuższych linii prostych ma 20 km długości, a łączna długość linii Nazca została oszacowana na ponad 1300 km. Te linie używane do opisania konkretnego kształtu są zazwyczaj złożone z jednej linii ciągłej. Projekty mogą być geometryczne kształty lub zwierzęta, takie jak koliber, pająk, a nawet wieloryb zabójca. Drzewa, rośliny i kwiaty były innym tematem, jak były ludzkie figures.

Skala projektów może być ogromny, wiele z nich jest co najmniej wielkości boiska sportowego. Zostały one również wykonane na przestrzeni kilku stuleci i bardzo często nowsze projekty nakładają się na starsze i ignorują je, co silnie sugerowałoby brak długoterminowego i jednolitego planowania, a zatem, że zostały one wykonane przez różne grupy w różnym czasie i służyły więcej niż jednemu celowi.

Nazca Pottery

Nazca osiągnęli reputację wielkiego kunsztu, a ich drobiazgowo obrobiona ceramika jest tego doskonałym przykładem. Naczynia były cienkościenne i mogły przybierać najróżniejsze kształty. Charakterystyczne formy obejmują podwójne-spouted pojemniki z pojedynczym uchwytem i ogólnie bulwiaste naczynia bez płaskiego dna lub podstawy. Powszechne były również misy, zlewki, dzbany, bębenki i dzbanki. Były też naczynia w kształcie ludzkich głów, bez wątpienia zainspirowane praktyką Nazca polegającą na zdobywaniu głów po bitwach.

Pod wpływem wcześniejszych projektów kultury Paracas, naczynia z ceramiki Nazca były zdobione poślizgiem (przed wypaleniem), aby uzyskać szeroki wachlarz żywo oddanych wzorów, bogów, szamańskich wyobrażeń, skorupiaków, kondorów, małp i mitycznych stworzeń transformacyjnych, zwłaszcza kotów. Nazca stworzyli swój własny, niepowtarzalny styl, a wzory ewoluowały od naturalistycznych do silnie zdobionych, a następnie do wysoce abstrakcyjnych form. Często wzór obejmuje całe naczynie, dając efekt trójwymiarowości, a nawet narracji, na przykład sceny bitewne. Wzory mogą również wykorzystywać kontury statku, na przykład nos na wystającej części. Wzory mogą również nakładać się na siebie, aby stworzyć iluzję przestrzeni i głębi.

Maroon, jasny fiolet, i niebiesko-szary były ulubionym wyborem kolorów, ale bardzo szeroki zakres był używany, więcej, w rzeczywistości, niż w jakiejkolwiek innej starożytnej kultury andyjskiej. Tła były zazwyczaj białe, czerwone lub czarne. Obrysowywanie postaci na czarno było kolejną cechą charakterystyczną i kolejnym przykładem zachwytu Nazca nad linearnym wzornictwem. Końcowe polerowanie nadawało kolorom delikatny połysk.

Tekstylia Nazca &Metaloplastyka

Nazca lubowali się nie tylko w tkaniu wełny i haftowaniu, ale także w malowaniu zwykłej bawełnianej tkaniny całą gamą kolorowych obrazów i motywów. Tkaniny przetrwały nadzwyczaj dobrze, dzięki niezwykle suchemu klimatowi, i ilustrują one, że tkacze z Nazca posiadali pełen zakres technik andyjskich i stosowali zdumiewającą gamę kolorów i odcieni, aby stworzyć skomplikowane i szczegółowe wzory. Figury były szczególnie popularne w projektach i najczęściej są przedstawiane jako uczestniczące w scenach zbiorów, które pokazują takie produkty żywnościowe jak kukurydza i fasola. Zwierzęta, podobne do tych z geoglifów i wzorów garncarskich, były również popularnym tematem. Krosna, wrzeciona, igły, waciki i garnki z barwnikami zostały wydobyte z osad Nazca.

Nazca metaloplastycy bili złoto na cienkie arkusze, które były cięte, aby stworzyć sylwetki. Preferując utrzymanie powierzchni gładkich i odbijających światło, tylko niewielka praca repoussé zapewnia oszczędną dekorację. Produkowano maski, które zakładane na usta sprawiały, że nosząca je osoba wydawała się mieć złotą brodę i wąsik. Produkowano również złote maski na całą twarz, pióropusze na włosy oraz ozdoby na nos i czoło. Te złote maski przekształcają twarz noszącego i przypominają ceremonie transformacji przeprowadzane przez szamanów, którzy byli tak popularnym tematem w sztuce Nazca.