6 Overcoming Challenges College Essay Examples

„Zaawansowane kobiety w wieku od 13 do 14 lat proszę przejść do inscenizacji z trenerami w tym czasie.” Skittering wokół pokoju, oczy szerokie i błaganie, gorączkowo wyjaśnił moją sytuację do pobliskich trenerów. Sekundy mijały w mojej głowie; każda grzeczna odmowa zwiększała moją desperację.

Rozpacz ważyła mnie. Upadłem na kolana, jak strumień zawodników, trenerów i urzędników płynął wokół mnie. Mój dojang nie miał trenera, a zasady turnieju zabraniały mi startować bez niego.

Chociaż chciałem pozostać silny, wątpliwości zaczęły zachmurzać mój umysł. Nie mogłem się powstrzymać od zastanowienia: jaki był sens doskonalenia moich umiejętności, jeśli nigdy nawet nie będę mógł wziąć udziału w zawodach? Inni członkowie mojej drużyny, którzy znaleźli trenerów kilka minut wcześniej, próbowali mnie pocieszyć, ale ledwo słyszałem ich słowa. Nie mogli zrozumieć mojej rozpaczy z powodu pozostawienia na zewnątrz, a ja nigdy nie chciałem, żeby zrozumieli.

Od czasu mojej pierwszej lekcji 12 lat temu, członkowie mojego dojangu stali się rodziną. Patrzyłem jak dorastają, odnajdując moje własne szczęście w ich szczęściu. Razem, doskonaliliśmy nasze kopnięcia, bloki i uderzenia. Popychaliśmy się nawzajem, aby celować wyżej i stać się lepszymi artystami walki. Mimo, że mój dojang od lat poszukiwał solidnego trenera, nie udało nam się go znaleźć. Kiedy w przeszłości braliśmy udział w zawodach, ja i moi koledzy z drużyny zawsze mieliśmy szczęście i trafialiśmy na życzliwego trenera. Teraz, wiedziałem, że ta praktyka jest nie do utrzymania. Byłbym zdruzgotany widząc innych członków mojego dojang w mojej sytuacji, niezdolnych do rywalizacji i tracących przez to nadzieję. Mój dojang potrzebował trenera i zdecydowałem, że to do mnie należało znalezienie go.

Początkowo zwróciłem się do dorosłych w dojang – zarówno instruktorów jak i rodziców członków. Jednak te próby tylko na nowo zapoznały mnie z grzecznymi odmowami. Wszyscy, których pytałem, powiedzieli mi, że nie mogą poświęcić wielu weekendów w roku na zawody. Szybko zdałem sobie sprawę, że sam stałbym się trenerem.

Na początku, wewnętrzne funkcjonowanie turniejów było dla mnie zagadką. Aby przygotować się do sukcesu jako trener, spędziłem następny rok jako urzędnik i wziąłem lekcje trenerskie na boku. Nauczyłem się wszystkiego, od strategii motywacyjnych po techniczne, zakulisowe elementy zawodów Taekwondo. Choć wyszedłem z nową wiedzą i wiarą w swoje możliwości, inni nie podzielali tej wiary.

Rodzice rzucali mi niedowierzające spojrzenia, gdy dowiadywali się, że trener ich dzieci sam był tylko dzieckiem. Moja pewność siebie była moją zbroją, odbijającą ich surowe spojrzenia. Każdy pancerz jest jednak możliwy do przebicia, a gdy nieubłagana fala wątpliwości zburzyła moją odporność, zaczęła się ona zużywać. Stałem się niepewny własnych umiejętności.

Pomimo ataku, nie chciałem się poddać. Kiedy zobaczyłem błyszczące oczy najmłodszych uczniów przygotowujących się do swoich pierwszych zawodów, wiedziałem, że nie mogę ich zawieść. Rezygnacja byłaby równoznaczna z wykluczeniem ich z rywalizacji, tak jak to było w moim przypadku. Świadomość, że mogę rozwiązać odwieczny problem mojego dojangu, zmotywowała mnie do przezwyciężenia moich obaw.

Teraz, gdy mój dojang rozkwita na zawodach, ataki na mnie osłabły, ale nie skończyły się. Być może nigdy nie zdobędę aprobaty każdego rodzica; czasami, wciąż dręczą mnie wątpliwości, ale znajduję pocieszenie w fakcie, że członkowie mojego dojang teraz martwią się tylko o rywalizację na miarę swoich możliwości.

Teraz, gdy przybywam na turniej z moimi uczniami, zamykam oczy i przypominam sobie przeszłość. Wizualizuję gorączkowe poszukiwanie trenera i chaos wśród moich kolegów z drużyny, gdy rywalizowaliśmy ze sobą, aby znaleźć trenerów przed inscenizacją połączeń dla naszych odpowiednich oddziałów. Otwieram oczy i widzę dokładnie odwrotną scenę. Brak trenera zranił moją zdolność do konkurowania, ale jestem dumny wiedząc, że żaden członek mojego dojang nie będzie musiał stawić czoła temu problemowi ponownie.