Zo zag de eerste zwangerschapstest thuis eruit

Veel vrouwen vinden het tegenwoordig vanzelfsprekend dat zij thuis – vaak al in een heel vroeg stadium van de zwangerschap – kunnen vaststellen of zij al dan niet zwanger zijn. Maar de dingen waren niet altijd zo eenvoudig. In de jaren zestig was de enige manier om op zwangerschap te testen een afspraak bij de dokter maken, een urinemonster afgeven en tot twee weken wachten op de uitslag. Het lange wachten veroorzaakte niet alleen nervositeit: het inspireerde grafisch ontwerpster Margaret Crane tot de uitvinding van “Predictor”, de eerste zwangerschapstest voor thuisgebruik.

Crane was freelance grafisch ontwerpster bij een farmaceutisch bedrijf toen ze een rij reageerbuisjes boven een spiegelend oppervlak opmerkte. Toen ze vroeg wat ze waren, werd haar verteld dat het buizen waren gevuld met urine en reagentia die uiteindelijk een rode ring zouden tonen die werd weerspiegeld in de spiegel. De eenvoud vonkte iets in Crane, die naar huis ging en begon te experimenteren.

“Ik was er absoluut zeker van dat dit heel nuttig zou zijn,” vertelde ze een curator bij Bonhams, die haar originele prototype later deze maand zal veilen. “Een vrouw zou het recht moeten hebben om als eerste te weten of ze zwanger is, en niet weken te moeten wachten op een antwoord.” Crane bleef prutsen aan een ontwerp, maar dat mislukte totdat ze op haar bureau een papercliphouder zag die alle onderdelen kon bevatten voor een test die vrouwen thuis konden uitvoeren. De testkit werd geleverd met een druppelaar, een flesje met reagentia, een rekje en een spiegeltje, zodat vrouwen de test thuis konden namaken.

In 1971 kreeg Crane patent op haar ontwerp, dat ze Predictor noemde (ze droeg het uiteindelijk over aan haar moederbedrijf en werd nooit gecompenseerd voor haar uitvinding). Het zou nog jaren duren voordat zwangerschapstesten als Predictor op de markt zouden komen. De eerste advertenties werden pas in 1978 in de Verenigde Staten uitgebracht. (U kunt een paar van die advertenties hieronder bekijken.)

Jaren later lijkt Crane’s uitvinding onhandelbaar voor vrouwen die gewend zijn aan de snelle, stokachtige apparaten van vandaag. Maar in feite waren de laboratoriumzwangerschapstests van de jaren zestig een grote verbetering ten opzichte van vroegere tests. Het zwangerschapshormoon hCG werd pas in de jaren twintig ontdekt, en vóór 1960 werd de urine van vrouwen geïnjecteerd in dieren zoals konijnen, muizen en padden, een proces dat het Office of the National Institutes of Health “duur, vereiste het opofferen van verschillende dieren, en traag, vaak duurde het dagen om resultaten te krijgen.”