Ziekte van Morgellons: The Basics – Donovan Hair Clinic

De ziekte van Morgellons (MD) is een huid- en hoofdhuidaandoening die steeds beter wordt herkend. Over de oorzaak en classificatie ervan wordt echter nog steeds gediscussieerd. Het is belangrijk dat haarspecialisten deze aandoening herkennen en de mogelijkheden voor patiënten begrijpen. Patiënten met de ziekte van Morgellons hebben vaak een gebrek aan inzicht en worden niet graag doorverwezen naar psychiaters, ongeacht de onderliggende psychopathologie die aanwezig is. Het is belangrijk voor dermatologen en haarspecialisten om de opties voor het behandelen van de ziekte van Morgellon te begrijpen.

Wat zijn de kenmerken van de ziekte van Morgellon?

De belangrijkste kenmerken van MD is de aanwezigheid van huidlaesies met filamenten die onder de huid liggen, erin ingebed zijn, of uit de huid steken. Deze draden kunnen vele kleuren hebben, waaronder wit, zwart, of felgekleurd. De typische patiënt met MD heeft het gevoel dat er vezels van glas/ander materiaal uit de huid komen. Ze kunnen lijken op katoen. Veel patiënten (tot 25 %) stellen zelf de diagnose door op internet te lezen. Een grote meerderheid van de patiënten gelooft dat er specifieke precipiterende factoren zijn die de vezels verklaren. Patiënten kunnen last hebben van branderigheid, jeuk, prikkeling van de huid en het gevoel dat er iets kruipt. Ze kunnen vermoeidheid, concentratieproblemen en slaapproblemen hebben.

Hoe vaak komt de ziekte van Morgellons voor?

Hoe vaak de aandoening werkelijk voorkomt, is niet duidelijk. Pearson en collega’s suggereerden percentages van 3-4 mensen op elke 100.000 inwoners.

Wat is de oorzaak van MD?

De exacte oorzaak van MD blijft een mysterie. Sommige bronnen, blijven het omschrijven als een zuiver psychiatrische ziekte met overlapping met Parasitosis Delusions.

Recent onderzoek heeft gesuggereerd dat MD-patiënten een verscheidenheid aan klinische verschijnselen vertonen die sterk lijken op de symptomen van de ziekte van Lyme (LD). Deze symptomen omvatten gewrichtspijn, zenuwbeschadiging en vermoeidheid. In één studie had 98% van de MD-patiënten positieve serologie van de ziekte van Lyme en/of een diagnose van door teken overgedragen ziekte. Ter vergelijking: slechts 6% van de LD-patiënten in een Australische studie bleek MD te hebben.

De spirocheten die als Borrelia spp. zijn geïdentificeerd, worden verondersteld levend en levensvatbaar te zijn in weefsel van patiënten met de ziekte van Morgellon. Deze spirocheten zijn moeilijk te kweken in een laboratorium, zodat PCR-amplificatie vaak wordt gebruikt om Borrelia te identificeren.

Het precieze verband tussen de ziekte van Lyme en de ziekte van Morgellon staat nog steeds ter discussie. Niet alle deskundigen zijn het eens met het verband. Een veel geciteerde CDC studie van Pearson en collega’s. vond geen infectieuze oorzaak of enig goed bewijs voor een verband met de omgeving in een studie van 115 patiënten

Psychiatrische ziekte bij patiënten met MD

Het centrale debat in de medische literatuur over Morgellons (d.w.z. de medische tijdschriften) is of MD een psychiatrische ziekte is of een infectieziekte (misschien te wijten aan Borellia) met psychiatrische manifestaties. Het is duidelijk uit vele studies dat geestesziekten zich kunnen ontwikkelen bij patiënten die getroffen zijn door een door teken overgebrachte ziekte. Het gaat onder meer om depressie, manie, waanideeën, bipolaire stoornis, paranoia, schizofrenie, zintuiglijke hallucinaties, zware depressie en manie. Infectie door spirocheten kan de werking van neutronen beïnvloeden.

De overgrote meerderheid van de patiënten met de ziekte van Morgellons heeft ook een psychiatrische ziekte. In een studie van Harvey en collega’s hadden 23 van de 25 Morgellons-patiënten psychiatrische diagnoses, waaronder aandachtstekort, bipolaire stoornis, obsessieve-compulsieve stoornis, en schizofrenie. Het feit dat MD patiënten neuropsychiatrische symptomen kunnen vertonen is wat dit vakgebied zo uitdagend maakt. Het maakt de diagnose uitdagend. Het maakt het ook moeilijk te onderscheiden van een waanstoornis.

Dierlijke modellen van MD

Dierlijke modellen van MD zijn ontstaan die enig inzicht geven in hoe menselijke MD kan ontstaan. Er bestaat verwantschap tussen MD en een dierziekte die bekend staat als boviene digitale dermatitis (BDD). Net als MD gaat deze dierziekte gepaard met ulceratieve laesies met keratineprojecties en is het een erkende spirochetaire infectie (net als de ziekte van Lyme bij de mens. In dit diermodel werd bevestigd dat er een bonafide causaal verband bestaat tussen spirochetinfectie en filamentvorming infectie met puur gekweekte tremens leiden tot de klinische ziekte.

Wat zijn de vezels bij de ziekte van Moregellon?

De vezels die bij patiënten met MD worden gezien, worden door patiënten en artsen vaak aangezien voor textielvezels. Dit is echter in de meeste gevallen niet juist- de vezels zijn samengesteld uit keratine en collageen. Ze worden geproduceerd door epitheelcellen. Ze zijn afkomstig van de patiënt zelf, omdat de basis van deze filamenten uit keratine bestaat. Een deel van deze vezels kunnen in feite haarsoorten zijn.

Classificatie van de ziekte van Moregellons

Middelveen en collega’s hebben onlangs een klinisch classificatiesysteem voorgesteld dat de duur en de plaats van de MD-laesies weergeeft:

Ziekte van Morgellons met vroege lokalisatie. Dit is een vorm van MD waarbij de laesies/vezels minder dan drie maanden aanwezig zijn en gelokaliseerd zijn op ENKEL gebied van het lichaam (hoofd, romp, ledematen).

Vroeg verspreide Morgellons Ziekte. Dit is een vorm van MD waarbij de laesies/vezels minder dan drie maanden aanwezig zijn en waarbij MEER DAN EEN lichaamsdeel (hoofd, romp, ledematen) betrokken is.

Laat gelokaliseerde Morgellons Disease. Dit is een vorm van MD waarbij de laesies/vezels langer dan zes maanden aanwezig zijn en gelokaliseerd zijn op ENKEL ÉÉN lichaamsdeel (hoofd, romp, ledematen).

Laat-verspreide ziekte van Morgellons. Dit is een vorm van MD waarbij de laesies/vezels langer dan zes maanden aanwezig zijn en waarbij MEER DAN EEN lichaamsdeel betrokken is (hoofd, romp, ledematen).

Behandeling van MD

Omdat men het niet eens is over de oorzaak van MD en de klinische classificatie van MD niet universeel aanvaard is, is het niet moeilijk te begrijpen waarom optimale behandelingsstrategieën nog steeds voorwerp van discussie zijn. Sommigen beschouwen MD volledig als een psychiatrische ziekte en een groot deel van de medische literatuur is dan ook gericht op het gebruik van psychiatrische medicatie.

Een paar principes lijken wel relevant:

1. Behandel het vroegtijdig. De ziekte van Morgellons moet zo vroeg mogelijk worden behandeld om het uiteindelijke resultaat dat een patiënt zal bereiken te verbeteren.

2. Overweeg behandelingen die Spirocheten aanpakken. Hoewel nog steeds controversieel, zou behandeling gericht moeten zijn op de Borrelia als er bewijs is door serologie of andere studies. In dergelijke gevallen kan de behandeling een langdurige antibiotica- en/of antiparasitaire therapie omvatten.

3. Overweeg psychiatrische medicatie. Psychiatrische medicatie, met name de antipsychotica, zijn nuttig bij patiënten met de ziekte van Morgellon met psychiatrische symptomen. Echter, het gebruik van deze medicijnen als stand-alone behandeling zonder de tekeninfectie aan te pakken, leidt vaak tot een onvolledige klinische respons. Psychiatrische medicaties die het best zijn onderzocht bij MD zijn pimozide, rispidadone, olanzapine en trifluoperazine.

4. Bied ondersteuning. Patiënten die lijden aan de ziekte van Morgellons voelen zich vaak geïsoleerd en gestigmatiseerd. Er zijn weinig middelen in de medische gemeenschap voor patiënten die lijden aan de ziekte van Morgellons.

Conclusie en slotgedachten

Morgellons is een fascinerende aandoening die nog steeds slecht wordt begrepen. Sommige deskundigen stellen zich op het standpunt dat de ziekte van Morgellons een echte somatische aandoening is en weer anderen stellen zich op het standpunt dat het een waanstoornis is. Het is niet zo gemakkelijk om een goede diagnose te stellen en de hele entiteit zelf is omgeven met controverse. De literatuur over Morgellons is gevuld met een grote hoeveelheid controverse. Veel patiënten met Morgellons hebben een psychiatrische ziekte en het is een uitdaging om uit te maken of de psychiatrische ziekte het gevolg is van de ziekte van Lyme en de ziekte van Morgellons en welk deel het gevolg is van een reeds bestaande psychiatrische ziekte. Bovendien hebben talloze patiënten die ik zie door verschillende klinieken de diagnose ziekte van Lyme gekregen – zelfs met methoden waarover geen algemene overeenstemming bestaat. Er is nog steeds onenigheid over wat ‘echt’ de ziekte van Lyme is.

Ondanks deze controverses ben ik ervan overtuigd dat we aan de ziekte van Lyme, syfilis en soortgelijke spirocheten moeten denken bij alle patiënten die zich in de kliniek melden met het gevoel van kruipende beestjes, bezorgdheid over parasieten, chronische jeuk en melding van vezels die uit hun huid tevoorschijn komen. Als we niet denken aan spirochetachtige infecties en aantastingen, zullen we deze aandoening herhaaldelijk missen en zal het hele gebied van MD gehuld blijven in controverse en mysterie. Het is waarschijnlijk dat veel patiënten met echte Parasitosis Delusions zich zullen presenteren met een Morgellons-achtige presentatie, maar het omgekeerde moet ook overwogen worden. Het feit dat een patiënt een psychiatrische ziekte heeft (inclusief waanideeën), is geen bewijs dat hij geen Morgellon-achtige presentatie heeft. Bovendien is het feit dat een bepaalde patiënt reageert op anti-psychotica evenmin een bewijs dat hij een Morgellon-achtige presentatie heeft.

We moeten zeker de dialoog openen op dit gebied van de geneeskunde in plaats van hem te sluiten. Voor elke studie die suggereert dat er geen verband is tussen infecties en Morgellon is er een studie die suggereert dat er wel een verband zou kunnen zijn. Voor elke studie die suggereert dat de vezels die patiënten vinden uitwendige, door de mens gemaakte vezels zijn, zijn er studies die suggereren dat het keratine- en collageenvezels van de huid zelf zijn. Het ware verhaal van Morgellons zal zich in de loop der jaren ontvouwen. Voor nu hebben patiënten die getroffen zijn door de ziekte van Morgellons steun nodig.

Reference

Harvey WT, Bransfield RC, Mercer DE, Wright AJ, Ricchi RM, Leitao MM. Morgellons disease, illuminating an undefined illness: a case series. J Med Case Rep. 2009;3:8243.

Kellett CE. Sir Thomas Browne and the disease called Morgellons. Ann Med Hist, n.s., VII. 1935;7:467-479.

Mayne PJ. Clinical determinants of Lyme borreliosis, babesiosis, bartonellosis, anaplasmosis, and ehrlichiosis in an Australian cohort. Int J Gen Med. 2015;8:15-26.

Middelveen MJ, et al. Geschiedenis van de ziekte van Morgellons: van waan naar definitie. Clin Cosmet Investig Dermatol. 2018.

Middelveen MJ, Bandoski C, Burke J, et al. Exploring the association between Morgellons disease and Lyme disease: identification of Borrelia burgdorferi in Morgellons disease patients. BMC Dermatol. 2015;15:1.

Middelveen MJ, Stricker RB. Filament formation associated with spirochetal infection: a comparative approach to Morgellons disease. Clin Cosmet Investig Dermatol. 2011;4:167-177.

Mohandas P, et al. Ziekte van Morgellons: ervaringen van een geïntegreerd multidisciplinair dermatologisch team om positieve uitkomsten te bereiken. J Dermatolog Treat. 2018.

Pearson ML, Selby JV, Katz KA, Cantrell V, Braden CR, Parise ME, et al. Clinical, epidemiologic, histopathologic and molecular features of an unexplained dermopathy. PLoS One. 2012;7:e29908.

Savely VR, Stricker RB. Morgellons disease: analysis of a population with clinically confirmed microscopic subcutaneous fibers of unknown etiology. Clin Cosmet Investig Dermatol. 2010;3:67-78.

Savely G, Leitao MM. Skin lesions and crawling sensation: disease or delusion? Adv Nurse Pract. 2005;13(5):16-17.

Savely VR, Leitao MM, Stricker RB. Het mysterie van de ziekte van Morgellons: infectie of waanidee? Am J Clin Dermatol. 2006;7(1):1-5.

Savely VR, Stricker RB. Ziekte van Morgellons: het mysterie ontvouwt zich. Expert Rev Dermatol. 2007;2(5):585–591.