Young Men Stuck in Adolescent-Adult Limbo

Nieuwe studies vinden interessante verschillen tussen de jongeren van vandaag in vergelijking met die van de voorbije decennia. Er is zelfs een nieuwe term voor de generatie van 18 tot 25 jaar: Generation Next. En een nieuw label voor deze periode van ontwikkeling: “opkomende volwassenheid.”

Jeffrey Arnett, een ontwikkelingspsycholoog aan de Clark University, bedacht de term “opkomende volwassenheid.” Arnett zegt dat een aantal culturele veranderingen in de afgelopen vijf decennia dit verlengde pad naar volwassenheid hebben gecreëerd.

“Ga 50 jaar terug, de mediane leeftijd van het huwelijk voor vrouwen was 20; voor mannen, 22. En ze hadden waarschijnlijk hun eerste kind binnen een jaar,” zegt Arnett.

Terug in 1960, zegt Arnett, hadden de meeste mensen in hun vroege twintiger jaren een levenspartner gekozen, hun opleiding voltooid en hadden ze een stabiele baan als ze mannen waren; fulltime moeders als ze vrouwen waren.

Maar niets van dat alles bestaat vandaag, zegt Arnett.

“Als je nu hoort van iemand van 19 of 20 jaar oud die van plan is om te trouwen, zou je denken dat ze gek waren,” zegt Arnett. “Het is nu zo ongewoon om dat te doen. De gemiddelde leeftijd voor vrouwen om te trouwen is 26, en voor mannen, 27 en een half.”

Colin Herron, 21, is een senior aan de George Washington University. Lindsay Tingley, 23, studeert rechten aan de Wake Forest University. Herron en Tingley weerspiegelen zo’n beetje het denken van hun generatie.

“Ik heb niet het gevoel dat ik haast heb,” zegt Tingley. “Ik denk dat mensen tegenwoordig veel ouder trouwen en veel later kinderen krijgen, en ik weet dat ik zelf ook een carrière wil hebben. Ik zie mezelf niet eerder trouwen dan over, ik weet het niet, drie tot vier jaar. Drie tot zes klinkt goed.”

Op de vraag of ze zich als volwassenen voelen, zegt Tingley wat de meeste twintigers zeggen: ja en nee.

“Ik heb wel een kamergenoot op school. Op die manier voel ik me onafhankelijk. Ik moet ervoor zorgen dat mijn huur wordt betaald en dat ik mijn eigen boodschappen koop, voor mijn auto zorg, het gevoel heb dat ik volwassen relaties heb. Ik ben verantwoordelijk voor het inleveren van mijn werk en blijf bij de les, dus op die manier voel ik me wel onafhankelijk,” zegt Tingley.

Maar volledige financiële autonomie? Geen sprake van. Tingley krijgt financiële hulp van haar ouders en van schoolleningen.

“Ik weet niet veel over beleggen, en ik heb het gevoel dat dat op mijn leeftijd iets is waar ik echt over moet beginnen te leren,” zegt Tingley. “Ik zou op dit moment zeker niet weten hoe ik mijn eigen huis moet kopen.”

Herron zegt dat het feit dat hij op school zit, hem afhankelijk maakt van zijn ouders.

“Omdat er aan school voorwaarden verbonden zijn – leningen en hoe ik de school moet betalen – weerhoudt me dat ervan om volwassen te worden,” zegt Herron.

En school is het andere deel van wat Arnett de “stille revolutie” noemt. Het aantal jonge twintigers op de universiteit is de afgelopen vijf decennia verdubbeld. Vandaag zijn er meer vrouwen dan mannen die naar de universiteit gaan. Ook is het gebruikelijker om te gaan studeren, waardoor mensen langer de tijd nemen om zich voor te bereiden op de volwassenheid.

Ontwikkelingspsycholoog Larry Nelson van de Brigham Young University heeft onlangs een onderzoek afgerond dat in december is verschenen in Journal of Family Psychology. Nelson ondervroeg 392 ongetrouwde universiteitsstudenten en ten minste één van hun ouders.

“We wilden weten of ouders hun kind -18 tot 26 jaar oud- als volwassen beschouwden of niet,” legt Nelson uit. “Meer dan 80 procent van de moeders en vaders zei: ‘Nee, ze zijn nog niet volwassen.'”

Het zijn niet alleen financiële banden. Deze jongeren zijn ook emotioneel dicht bij hun ouders.

“We hebben echt een geweldige relatie,” zegt Tingley. “We zijn echt close. Weet je, ik praat niet met hen over alles, maar ik voel dat ik dat zou kunnen als ik dat zou willen.”

Herron is het daarmee eens. “Er is zeker een veiligheidsnet in de zin van een emotioneel veiligheidsnet. Ik weet dat ze er zijn. Ze hebben me zeker zo lang als ik me kan herinneren laten weten dat ze er zullen zijn zolang ze in leven zijn voor wat ik ook nodig heb.”

Een recente enquête van het Pew Research Center toont aan dat acht van de tien ondervraagde jongeren de afgelopen dag met hun ouders hadden gesproken. Bijna drie op de vier zeiden dat ze hun ouders ten minste eenmaal per week zien.

Wat is het resultaat? Een generatie die nauw verbonden is met familie. En een die zijn tijd neemt om de toekomst uit te zoeken, wat volgens Arnett niet zo’n slechte zaak is.

“Als je eenmaal volwassen verantwoordelijkheden hebt, blijf je die je hele leven houden. Dus waarom zou je deze tijd in je twintiger jaren niet gebruiken om het soort dingen te doen die je eerder niet kon doen en nooit meer zal kunnen doen?” zegt hij. “Als je eenmaal getrouwd bent en kinderen hebt en een vaste werkgever, kun je die niet zomaar verlaten omdat er iets interessants langskomt. Maar in je twintiger jaren kan dat wel.”

En veel van deze tijd experimenteren met het leven wordt aan de andere kant gecompenseerd, zegt Arnett, door een levensduur die blijft stijgen.

“Ik zeg, meer kracht voor hen.”