What Happens When We Objectify Men (Hint: We Stop Valuing Life)

Mijn kinderen keken laatst naar een Disney Channel-show genaamd Bunked. Het programma bevatte alles wat je zou verwachten van een programma dat zich afspeelt op een zomerkamp en gericht is op kinderen van 8 tot 12 jaar: flauwe grappen, kinderachtige grappen, een les in vriendschap en de objectivering van mannen.

Wacht, wat? Wat was dat laatste gedeelte? Mijn ogen konden het nauwelijks geloven. Hebben de twee vrouwelijke personages echt samengespannen om warme chocolademelk te morsen op de schattige mannelijke kampeerder zodat hij zijn shirt uit zou trekken? Ik dacht dat het misschien gewoon die aflevering was. Maar in de volgende aflevering, sprak een vrouwelijke kampeerder over hoe “hot” diezelfde mannelijke kampeerder was en ratelde een lijst af van de best uitziende delen van zijn lichaam.

Ik vraag me af hoe de protesten van de vrouwenbeweging eruit zouden zien als Disney een show uitzond waarin twee jongens samenspanden om water over een meisje in een wit T-shirt te gieten?

Het is objectivering, eenvoudig en simpel. En het probleem is – hoewel we nog een lange weg te gaan hebben in onze reis weg van het objectiveren van vrouwen – onze cultuur vindt de objectivering van mannen volkomen aanvaardbaar.

Objectivering is iets wat de meesten van ons doen, onbewust, meer dan we willen toegeven. We kijken naar anderen en zien ze als eendimensionaal. We zien alleen hun lichaam of fysieke attributen en vergeten dat God ons lichaam, ziel en geest heeft gemaakt. Soms kunnen we zelfs onszelf objectiveren. We raken overbezorgd met ons eigen fysieke verschijning tot het punt waarop we geloven dat onze waarde komt door de manier waarop we eruit zien, alleen.

Marketing, media en cultuurboodschappen in overvloed versterken onze neiging tot objectivering. De vrouwen in bierreclames en pornografie zijn eendimensionaal, net als de man in de Calvin Klein-ondergoedreclame. Alles wat we van hen weten is de vorm van hun lichaam.

Maar als christenen moeten we objectivering van beide seksen erkennen en ertegen pleiten. Waarom?

Omdat wanneer mensen objecten zijn, het acceptabeler wordt om gehandicapte baby’s te aborteren of medische hulp te weigeren aan hen die niet kunnen “functioneren” zoals de rest van ons. Als mensen objecten zijn, is het leven niet meer zo waardevol.

De Bijbel vertelt ons duidelijk dat, hoewel ons lichaam de tempel van Christus is, het niet is waar onze waarde vandaan komt. In 1 Samuël zien we dat David werd uitverkoren om koning te worden, ondanks zijn onopvallend uiterlijk. In 1 Petrus 3 worden vrouwen aangemoedigd om hun schoonheid uit hun geest te laten voortkomen.

Dit betekent niet dat schoonheid slecht is of dat de waardering voor iemand met een esthetisch aantrekkelijke lichaamsbouw zondig is. De Bijbel is niet bang om duidelijk aan te geven wanneer iemand mooi is. Sarah, Rachel, Esther, en zelfs koning Saul worden beschreven als fysiek aantrekkelijk.

Maar we komen in de problemen als we geloven dat de mooien waardevoller zijn of dat de mooien meer “leven” ervaren dan alle anderen. Dat zijn de boodschappen van onze cultuur.

Dit is ook het stiekeme bijproduct van objectivering. De leugens rond schoonheid zijn subtiel, maar echt. Hoe meer we ze accepteren, hoe meer we ze geloven, hoe meer we het leven devalueren zoals God het bedoeld heeft.

Jezus kwam opdat wij leven zouden hebben, en wel overvloedig leven (Johannes 10:10). Maar objectivering verwart onze relaties, ons zelfbeeld, en de manier waarop we de waardigheid respecteren van andere mensen die ook naar Gods beeld zijn gemaakt. Als voorstanders van overvloedig leven bid ik dat we objectivering kunnen herkennen als we het zien en onze kinderen kunnen leren (en onszelf eraan herinneren) dat er meer in een mens zit dan wat we aan de buitenkant zien.