Wh What Does the NAACP Stand for Now?

De NAACP heeft sinds haar oprichting in 1909 altijd vooropgelopen in de strijd voor gelijke rechten. Maar de symbolische betekenis van de verkiezing van onze eerste zwarte president, de veranderende houding ten opzichte van ras en het nieuwe demografische landschap van het land hebben geleid tot een heroverweging van de prioriteiten en doelstellingen van de beweging. Voorafgaand aan het bezoek van voormalig NAACP-voorzitter Julian Bond aan Zócalo vroegen we vier deskundigen welke rol de historische organisatie in de toekomst zou moeten spelen.

Het is nog steeds zichtbaar en belangrijk, maar heeft een nieuw plan nodig

De NAACP – de National Association for the Advancement of Colored People – is de belangrijkste organisatie in de Afro-Amerikaanse politiek, en historisch gezien was het de meest zichtbare organisatie in de 20e-eeuwse strijd voor vrijheid en gelijkheid.

In het tijdperk na de burgerrechten heeft de NAACP, net als de andere grote burgerrechtenorganisaties, moeite gehad zich organisatorisch en programmatisch aan te passen aan de nieuwe hindernissen die samenhangen met institutioneel racisme en de zogenaamde zwarte onderklasse. Aan het einde van de 20ste eeuw bestond er inderdaad een wetenschappelijke consensus dat de NAACP in haar organisatiestructuur, programma’s en strategieën geen voeling had met de complexe situatie van raciale armoede en het veelzijdige probleem van institutioneel racisme. Dergelijke kritiek op de NAACP is niet nieuw. Als de meest erkende en zichtbare Afro-Amerikaanse politieke organisatie, is de relevantie en effectiviteit van de organisatie altijd in twijfel getrokken.

Het probleem van de relevantie van de vereniging vandaag de dag heeft te maken met het feit dat zij blijft vasthouden aan het liberalisme in een tijdperk waarin deze ideologie in verval is; haar voortdurende afhankelijkheid voor financiële steun van blanke filantropie; haar voortdurende neiging om zich te richten op symbolische kwesties die van belang zijn voor de middenklasse zwarten; en haar afhankelijkheid van traditionele lobby- en processtrategieën die weinig doen om de problemen van armoede en de “onderklasse” aan te pakken.

Hoewel de vereniging een groot aantal afdelingen heeft (naar schatting meer dan 1500), bedroeg haar ledental aan het eind van de 20e eeuw slechts ongeveer 200.000, aanzienlijk minder dan de geschatte 400.000 in de jaren veertig, hoewel de zwarte bevolking sindsdien meer dan verdubbeld is (van 14 miljoen naar meer dan 35 miljoen). De 1500 variëren in omvang en activiteit, en worden over het algemeen gedomineerd door een bejaard ledenbestand. (Geschat wordt dat tweederde of meer van de actieve leden 60 jaar of ouder is).

De NAACP heeft altijd moeite gehad jongeren aan te trekken. In 1936 richtte de vereniging, tegen de aanvankelijke bezwaren van de uitvoerend directeur in, een jeugdraad op en begon met het charteren van jeugdraden en universiteitskapittels. Maar in de jaren zestig neigden jongeren, die ontevreden waren met de middenklasse-status en de conservatieve aanpak van de NAACP, naar andere groeperingen. In het tijdperk na de burgerrechten duurt dit probleem voort, ondanks de beloften van de leiders van de organisatie om jongeren te betrekken bij het lidmaatschap en leiderschap van de groep. J. Wyatt Mondesire, voormalig hoofd van de 14.000 leden tellende afdeling in Philadelphia, merkte in een interview in 2001 op dat de situatie bij jongeren zo slecht was dat “wanneer ik met kinderen op universiteitscampussen en middelbare scholen spreek en hen vraag waar de NAACP voor staat, veel van hen denken dat ik het over NCAA heb. Zo zielig is het.”

Desondanks blijft de NAACP de belangrijkste politieke organisatie in zwart Amerika en een van de grootste basisorganisaties in de Verenigde Staten. In de meeste steden en gemeenten worden de plaatselijke afdelingen algemeen erkend als een dominante stem in zwarte zaken, en zij worden gewoonlijk geraadpleegd door blanke economische en politieke elites die advies willen in kwesties die met ras verband houden. Deze afdelingen vertegenwoordigen een potentieel krachtige sociale en politieke kracht die gemobiliseerd zou kunnen worden als de vereniging een nationaal strategisch programma en actieplan zou kunnen ontwikkelen om de huidige veelzijdige problemen van armoede en institutioneel racisme aan te pakken.

De vraag is daarom: Kan de NAACP – gezien haar geschiedenis, ideologie en organisatorische ethos – een dergelijk plan en programma ontwikkelen en uitvoeren? Kan zij zich aanpassen aan de uitdagingen van de 21ste eeuw en de belangrijkste organisatie in de zwarte politiek blijven? Of zal het waarschijnlijk een organisatie blijven met een roemrijk verleden en een irrelevante toekomst?

Robert C. Smith is hoogleraar politieke wetenschappen aan de San Francisco State University. Onlangs schreef hij Conservatisme en racisme en waarom ze in Amerika hetzelfde zijn.

————————————-

De strijd voor rassengelijkheid is nog niet voorbij

De NAACP is vandaag de dag nog net zo relevant en nodig als 50 jaar geleden. Het racisme is in de jaren na de uitvaardiging van de burgerrechtenwetten in de jaren zestig afgenomen. Openlijke racisten vormen steeds meer een minderheid van de Amerikaanse bevolking, maar we leven niet in een post-raciale samenleving. Vandaag de dag geloven de meeste blanken dat zij raciale gelijkheid steunen, maar velen van hen koesteren onbewuste stereotypen en attitudes die sociale wetenschappers “raciale rancune” hebben genoemd. Deze toestand is een intens, emotioneel verzet tegen beleidsmaatregelen die zijn ontworpen om raciale minderheden te helpen. Rassenhaat verschilt van traditionele vooroordelen omdat het niet gebaseerd is op de overtuiging dat Afro-Amerikanen biologisch inferieur zijn. Deze psychologische aanleg is meestal niet bewust; zij heeft de neiging diep in de psyche van een individu te resideren.

Verinnerde stereotypen zorgen ervoor dat veel blanken negatieve houdingen koesteren over Afro-Amerikanen zonder zich bewust te zijn van de bron. Blanken kunnen handelen op een manier die minderheden benadeelt, zolang zij een rasneutrale rechtvaardiging voor hun acties kunnen aanvoeren. Dit kan van invloed zijn op de besluitvorming over een breed scala van activiteiten – waaronder aanwerving, promoties, het kopen van huizen (zwarte kopers worden in sommige buurten wel, maar in andere niet meegenomen), en beslissingen over arrestaties en vervolging.

Een van de belangrijkste belemmeringen voor de vooruitgang van zwarten is de aanhoudende discriminatie op de nationale woningmarkten. Een studie op basis van volkstellingsgegevens uit 2005-2009 stelde vast dat de vooruitgang op het gebied van woningintegratie in het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw tot stilstand is gekomen. Afro-Amerikanen zijn de meest gesegregeerde minderheid, gevolgd door Hispanics en Aziaten.

Dit is geen kwestie van de privékeuzes van individuele gezinnen. Onderzoekers hebben aangetoond dat zwarte en Latijns-Amerikaanse woningzoekenden op huur- en koopmarkten in grootstedelijke gebieden in het hele land in vergelijking met blanke woningzoekenden die zich in dezelfde situatie bevinden, in aanzienlijke mate nadelig worden behandeld. Dit heeft gevolgen voor de levensomstandigheden en de kwaliteit van openbare scholen in zwarte buurten.

Als de huidige trends doorzetten, zal de zwarte middenklasse blijven groeien. Sommige zwarten zullen sociaal-economische gelijkheid bereiken met hun blanke tegenhangers, maar de meeste anderen zullen achterblijven. De NAACP en organisaties als zij zijn nog steeds nodig om te pleiten voor rassengelijkheid.

Leland Ware is Louis L. Redding-leerstoel en hoogleraar Recht & Publiek Beleid aan de Universiteit van Delaware. Zijn onderzoek en professionele interesses omvatten burgerrechten, arbeidsrecht.

————————————-

Het staat voor nieuwe uitdagingen, maar moet dezelfde missie handhaven

Doorheen haar geschiedenis heeft de NAACP de burgerrechten voor etnische minderheden verdedigd, door te werken aan politieke, educatieve, sociale en economische vooruitgang. Sommige kwesties zijn in de loop der tijd veranderd, maar vele zijn nog steeds opvallend gelijkaardig. Waar de NAACP ooit streefde naar economische rechtvaardigheid in het Depressietijdperk, bestrijdt zij nu de hedendaagse economische ongelijkheid. Waar de NAACP ooit de desegregatie van scholen bevorderde, vecht zij nu tegen de re-segregatie van scholen zonder dat er altijd een individu of een staat als schuldige kan worden aangewezen. Stemrecht is gewonnen, maar toch zien we dat het Hof zich terugtrekt.

De belangrijkste uitdagingen in de huidige samenleving nemen een meer subtiele vorm aan: structurele ongelijkheden, groeiende raciale ongerustheid en impliciete vooroordelen:

• Structurele barrières – op gebieden variërend van onderwijs en huisvesting tot werkgelegenheid en gezondheidszorg – beperken de toegang tot kansen.
• Hoewel sommige raciale kloven zijn overbrugd, koesteren Amerikanen nog steeds diepe raciale angsten die worden aangewakkerd door globalisering en een dalende middenklasse. Dit voedt anti-immigrantgevoelens en wekt de vrees voor een afnemende blanke meerderheid.
• Overt raciale discriminatie is achterhaald, maar Amerikanen houden nog steeds onbewust “impliciete” raciale vooroordelen als een uitvloeisel van ons problematische raciale verleden. Deze verborgen vooroordelen houden discriminatie in stand in vormen zoals het opstellen van rassenprofielen en ongelijkheden in strafvonnissen.

In dit huidige landschap zijn de uitdagingen nieuw, maar de missie is nog steeds dezelfde. Nu, zoals altijd, blijft de NAACP de leiding nemen om raciale gelijkheid te handhaven en blijft, net als haar oprichter, het begrip vergroten van de relatie tussen verschillende domeinen, zoals economieën, burgerrechten en mondiale dynamiek.

John A. Powell is uitvoerend directeur van het Kirwan Institute for the Study of Race and Ethnicity en Gregory H. Williams Chair in Civil Rights & Civil Liberties aan The Ohio State University Moritz College of Law.

————————————-

Het beschermt rechten voor iedereen

In veel opzichten staat de NAACP voor hetzelfde waar zij altijd voor heeft gestaan – opkomen voor de gelijkheid van rechten van alle mensen.

Ondanks de vaak verkeerd begrepen NAACP-nomenclatuur en acroniem, is het altijd een feit geweest dat de NAACP hard heeft gevochten voor de gelijkheid van rechten van degenen die dat het hardst nodig hadden. Gedurende vele jaren waren dat in de eerste plaats Afro-Amerikanen, en die uitdaging bestaat natuurlijk nog steeds. Er zijn echter ook andere groepen die een raakvlak hebben met de traditionele belangengroep waarvoor de NAACP lange tijd heeft geijverd. Daaronder zijn leden van de LGBT-gemeenschap, leden van religieuze minderheidsgroepen, en personen met een lager inkomen van alle etnische achtergronden.

De oudste burgerrechtenorganisatie van de natie heeft gelijk gehad om haar traditionele wortels te behouden en zich tegelijkertijd aan te passen aan de nieuwe uitdagingen van de eenentwintigste eeuw. Ik ben er trots op dat de NAACP aan de goede kant van de geschiedenis heeft gestaan en nog steeds staat. En ik heb er alle vertrouwen in dat de NAACP aan de kant zal staan van miljoenen Amerikaanse burgers en hun bondgenoten die dagelijks worden geconfronteerd met de vele uitdagingen van de strijd om burgerrechten in de moderne tijd. Als de NAACP dat niet zou doen, zou de organisatie haar eigen missie niet waarmaken. En de missie – gelijke rechten voor allen, waarbij allen iedereen betekent – is waar de NAACP voor staat, zowel toen, vandaag, als morgen.

Dr. Ravi K. Perry is assistent-professor politieke wetenschappen aan de Clark University. Hij is momenteel bezig met het schrijven van Black Mayors, White Cities, een boekmanuscript over de uitdagingen waarmee zwarte burgemeesters worden geconfronteerd bij het vertegenwoordigen van zwarte belangen in blanke, middelgrote meerderheidssteden.

*Foto met dank aan Village Square.