We waren 27 minuten in het Zoom-gesprek en ik moest plassen

Natuurlijk begon het gesprek laat. Dat doen alle Zoom-gesprekken, dat heb ik geleerd sinds we volledig op afstand werken. Ik heb ook geleerd dat Zoom een video conferencing tool is, niet alleen een conference call tool. Grappig verhaal eigenlijk.

Het was het eerste gesprek dat ik ooit op Zoom had, een één-op-één met mijn manager, die na 7 minuten beleefd vroeg: “Je weet dat ik je kan zien, toch?” Ik floste mijn tanden zonder shirt. Ik was gezien.

Hoe dan ook, op de ochtend van dit dilemma, had ik de hele ochtend water gedronken. En met ochtend bedoel ik de afgelopen 45 minuten sinds ik wakker werd om 9:15 uur. Het was 10 uur ’s ochtends. Ik was water aan het drinken omdat ik op een van die gezondheidsblogs las dat water de immuniteit verhoogt, en ik zal alle immuniteitsverhogende nemen die ik nu kan krijgen.

Okay, ik heb eigenlijk alleen de kop gelezen, maar zeker meer water drinken klinkt niet als iets dat me kwaad zal doen, dus ik ben all in.

In de 45 minuten sinds ik wakker werd, had ik twee karaffen citroenwater van litermaat op en voelde me geweldig. Sprankelend zelfs. Ik poetste snel mijn tanden en logde in om aan het gesprek deel te nemen. Mijn blaas was nog niet vol.

Nog niet.

27 minuten in een gesprek is ver voorbij een geschikt moment om het momentum te onderbreken en het gesprek te pauzeren voor een toiletpauze omdat “ik snel moet gaan plassen.”

Om eerlijk te zijn, ik weet niet eens zeker of er ooit een geschikt moment is om te zeggen “Ik moet snel gaan plassen” op een Zoom-gesprek.

27 minuten in een gesprek van een uur, betekent ook nog 33 minuten van het gesprek, dat is veel te lang van een tijd om een nu barstende blaas vast te houden.

Dit, mijne vrienden, noemen wij in een benarde positie verkeren.

En dit, mijne vrienden, is het moment waarop ik niet meer hoorde wat er tijdens het gesprek gezegd werd.

Ik bedoel ja, mijn lichaam zat nog steeds in de stoel, maar ik was gehypnotiseerd door deze sensatie.

De theepot!

Nee, je kunt de theepot niet gebruiken.

Okay, je hebt gelijk.

*7 seconden later

De theepot!

Verdorie, je kunt de theepot niet gebruiken! Je hebt net een verse pot groene thee gezet en je zult het verpesten. Dan ga je koffie zetten en hebben we elkaar niet beloofd dat je de tijd zou nemen om te investeren in het overwinnen van je koffie cafeïne afhankelijkheid? Fuck! Oké, je hebt gelijk. Dit was het gesprek in mijn hoofd tijdens minuut 28 van het gesprek. Ook bekend als minuut één van mijn afwezigheid van het gesprek.

Tijdens minuut 29, ik trok het samen en begon met het in elkaar zetten van een plan.

Tegen mijn onmiddellijke linkerzijde was een lege keramische kom, oranje gekleurd van de overblijfselen van mijn ontbijt, papaja, presenteren als een optie voor mij om mezelf te ontlasten in.

Oh, niet je hoofd schudden tegen mij. Je bent hier eerder geweest, en je had dezelfde gedachten, je bent gewoon te laf om het toe te geven. Lafaard!

Hoe zou ik dit voor elkaar krijgen?

Ik zou op mute gaan, mijn broek tot op mijn knieën laten zakken met mijn rechterhand, de kom tot op mijn knieën laten glijden met mijn linker, en klaar zijn in minder dan een minuut. Dan zou ik de kom op de grond zetten, uit het zicht tot het einde van het gesprek.

Shit, ik heb allebei die liters citroenwater opgedronken, en als mijn berekening klopt, wat waarschijnlijk niet zo is, zal deze kom niet groot genoeg zijn. Wat moet ik dan doen?

De wiskunde klopt. Goed punt.

Volgende!

Er is een printer binnen handbereik. Ik print een foto van mijn gezicht, plak die op mijn stoel, glijd van mijn stoel naar de vloer, kruip naar de badkamer, plas, spoel door, nee eigenlijk niet doorspoelen want dat horen ze, kruip terug naar mijn stoel, en plaats de foto terug.

Hmm, klinkt te ingewikkeld. Waarom neem ik niet gewoon de computer mee, hou hem op mijn gezicht, plas zittend, en loop dan terug naar mijn bureau?

Ja, ik heb zelfs overwogen om mijn laptop mee te nemen om te plassen terwijl ik mijn video en geluid aanhoud voor een team Zoom gesprek. Dit is onontgonnen gebied mensen. Ik weet het, ik heb aluminiumfolie! Ik deed dit altijd om op te hangen bij telefoongesprekken. Ik scheur een stuk af, plooi het naast mijn microfoon, en beëindig het gesprek. Dan stuur ik een berichtje in ons slack kanaal “Internet down, brb”, ga plassen, en bel dan terug.

Kind klinkt nu als een genie als ik eerlijk ben tegen jullie allemaal.

Maar nee, dat zou niet werken. Dat zou het gesprek nog steeds volledig onderbreken.

Ik had bijna geen ideeën meer.

Hoewel ik mezelf feliciteerde met mijn creativiteit van het moment, die nu aanzette tot nadenken over een carrièreswitch, misschien een zijwaartse stap in het genereren van ideeën, barstte ik nog steeds uit elkaar en er waren nog maar 3 minuten voorbij.

Mensen, ik maak geen grapje. Ik ging het niet redden.

Toen gebeurde het.

Ik zag het licht.

Net als een Dr. Phil-gast die in de hemel is geweest, ZAG IK HET LICHT!

Ik vond mijn rust.

Tot op de minuut van het gesprek, minuut 32, na alle sluwe opties te hebben uitgeput, kwam ik, als 28-jarige, in het reine met het feit dat ik gewoon in mijn broek zou plassen tijdens dit Zoom-gesprek. Ik had al meer dan 24 jaar niet in mijn broek geplast, maar ik had ook al meer dan 24 jaar niet drie weken achter elkaar een pyjama gedragen, dus mijn ratio was aan het uitchecken.

En toen ik eenmaal in het reine was met deze realiteit.

Bliss.

Volledige, warme, gelukzaligheid.

Richie. Menselijk