We moeten allemaal stoppen met de Gender Reveal Parties

In 2015, toen ik zwanger was van mijn eerste kind, had ik een gender reveal party. Het was niet mijn idee – een vriend in mijn boekenclub wilde een nieuwe baktruc uitproberen: snoep bakken in cupcakes. Op onze volgende bijeenkomst braken we de cupcakes open en zagen we dat de snoepjes blauw waren (het is een jongen!). Daarna spraken we weer niet over het toegewezen boek. Al met al was het een heel lief gebaar en het voelde vrij onschuldig. Er waren geen vlinderdassen of hengels, geen grote uitspraken over de toekomstige interesses of identiteit van mijn zoon.

Lange tijd, als iemand klaagde over gender reveal parties, hield ik mijn eigen als een voorbeeld dat ze niet hoefden te zijn een big deal. Zoals ik het zag, was overdaad het echte probleem – de flagrante stereotypen, de willekeurige seksualisering van een ongeboren baby alsof het een soort vrijgezellenfeest was. Als een feest die elementen niet had, vond ik het prima.

Bovendien wilden mijn man en ik heel graag kinderen. We hebben gevraagd om het geslacht van onze baby te mogen weten zodra ons medisch team daar duidelijkheid over had. Toen ik hoorde dat het een jongen was, drong het pas echt tot me door dat ik een baby kreeg. Het voelde niet zo verkeerd om dat te vieren.

Maar in de twee jaar daarna veranderde er iets in onze cultuur – en in mijn vermogen om mee te gaan in het idee van gender reveal parties. Ten eerste, mensen begonnen te overdrijven met hun aankondigingen. Een man in Louisiana worstelde met een levende alligator, die vervolgens een met Jell-O gevulde ballon doorbeet om het nieuws te delen. Mensen in Australië stichten opzettelijk autobranden in de hoop op gekleurde rook. Het ergste van alles, een familie begon een bosbrand die 8 miljoen dollar schade veroorzaakte.

Vanuit een biologisch perspectief, is het duidelijker geworden dat geslacht door anatomie wordt bepaald terwijl geslacht een meer vloeibaar concept is – wat betekent dat “geslacht” onthullingsfeest een beetje een verkeerde benaming is.

Eén van de beste argumenten voor het afschaffen van gender reveal parties is dat ze mensen isoleren en kwetsen die niet voldoen aan de traditionele genderrollen. Ik ken trans en genderqueer mensen sinds de universiteit en al lang bewust dat sommige mensen vallen buiten het geslacht binaire, een concept dat er slechts twee opties – man of vrouw – op basis van de voortplantingsorganatomie van een persoon.

In 2017 schreef ik een e-mail aan mijn vriend Les, die zich identificeert als niet-binaire en zij / hen-voornamen gebruikt. “Er zijn sommige mensen die overal een te grote zaak van zullen maken,” schreef ik. “Dit zijn de mensen die uitgebreide en hyperseksualiseerde gender reveal parties geven, net zoals ze uitgebreide en hyperseksualiseerde vrijgezellenfeesten geven. Voor die mensen zijn de feestjes volgens mij het minste van hun problemen.”

Les, die op middelbare leeftijd in transitie ging en een internationaal bekend pleitbezorger is voor gendervrije contra-dansen, waarschuwde dat er een meer sinistere ondertoon aan deze evenementen zit. “Geslachtsopenbaringen kunnen ook pijn doen,” schreven ze terug. “Het gaat er niet alleen om wat ouders hun kind opdringen, het is de informatie die dit overbrengt: het idee dat geslachtsorganen gelijk staan aan sekse en dat sekse een klein hokje is waar iedereen geacht wordt in te passen.” Toen ze het zo zeiden, kon ik het niet tegenspreken.

Dat jaar was ik weer zwanger. Mijn boekenclub bood niet aan om nog een gender reveal party te organiseren, waarschijnlijk uit apathie in plaats van politiek, en ik heb het niet gemist. Mijn twee kleine kinderen zijn jongens, maar als ze van identiteit veranderen – zelfs meerdere keren – zal ik ze steunen. Een van de grote lessen van het ouderschap is houden van het kind dat je hebt, niet van het kind dat je je had voorgesteld.

Voor onmisbaar nieuws, deskundig schoonheidsadvies, geniale oplossingen voor thuis, heerlijke recepten, en nog veel meer, schrijf u in voor de Good Housekeeping-nieuwsbrief.

Nu inschrijven