Wat is fluorescentiespectroscopie?

Wat is een fluorescentiespectrum?

Fig. 1: Een fluorescentie-excitatiespectrum (blauw) en een emissiespectrum (paars) zijn spiegelbeelden van elkaar

Een fluorescentiespectrum in stabiele toestand is een situatie waarin moleculen, geëxciteerd door een constante lichtbron, fluorescentie uitzenden en de uitgezonden fotonen, of intensiteit, worden gedetecteerd als een functie van de golflengte. Een fluorescentie-emissiespectrum is dat wanneer de excitatiegolflengte wordt vastgesteld en de emissiegolflengte wordt gescand om een diagram te krijgen van intensiteit versus emissiegolflengte.

Een fluorescentie-emissiespectrum is dat wanneer de emissiegolflengte wordt vastgesteld en de excitatiemonochromator-golflengte wordt gescand. Op deze wijze geeft het spectrum informatie over de golflengten waarbij een monster zal absorberen om te emitteren bij de enkele emissiegolflengte die voor de waarneming is gekozen. Deze techniek is analoog aan het absorptiespectrum, maar is veel gevoeliger wat de detectiegrenzen en de moleculaire specificiteit betreft. Excitatiespectra zijn specifiek voor één emitterende golflengte/soort, in tegenstelling tot een absorptiespectrum, dat alle absorberende soorten in een oplossing of monster meet. De emissie- en excitatiespectra voor een bepaalde fluorofoor zijn spiegelbeelden van elkaar. Gewoonlijk treedt het emissiespectrum op bij hogere golflengten (lagere energie) dan het excitatie- of absorptiespectrum.

Deze twee spectrale types (emissie en excitatie) worden gebruikt om te zien hoe een monster verandert. De spectrale intensiteit en of piekgolflengte kunnen veranderen met varianten zoals temperatuur, concentratie, of interacties met andere moleculen eromheen. Hieronder vallen quencher-moleculen en moleculen of materialen waarbij energieoverdracht plaatsvindt. Sommige fluoroforen zijn ook gevoelig voor eigenschappen van de oplosmiddelomgeving, zoals pH, polariteit en bepaalde ionconcentraties.