Wat ik leerde van een week Noord-Koreaanse TV

SEOUL, Zuid-Korea — De week begon met de gezichten van de “Geliefde Leider” en zijn “Grote” vader, in een cirkel, op een rode achtergrond, met niets anders.

De overleden Noord-Koreaanse leider Kim Jong-il en zijn vader, Kim Il Sung, zijn alomtegenwoordig op de Noord-Koreaanse staatstelevisie. Het is alsof de zender zijn kijkers waarschuwt: Dit kanaal is van de Kims, door de Kims en voor de Kims.

Mijn ABC News collega’s en ik in Seoul hebben de hele vorige week gekeken naar de uitzendingen van de communistische staat – van 22 tot 26 januari – om een kijkje te krijgen in het hoofd van de gemiddelde Noord-Koreaanse tv-kijker. Tegen het einde van de week waren we fans geworden van een geanimeerde Noord-Koreaanse meetschaal en neurieden propagandaliedjes die het communisme prijzen.

Er is geen ’tv-gids’ in Noord-Korea

Koreaanse Centrale Televisie (KCTV) is het actiefste tv-kanaal in het noorden, en het zendt elke weekdag slechts zeven uur programma’s uit.

Andere kanalen, zoals Mansudae TV en Koreaanse Educatieve en Culturele Televisie, zijn slechts een paar uur actief vanwege het gebrek aan elektriciteit in het Noorden en om economische redenen, volgens An Chan-il, een Noord-Koreaanse overloper die nu hoofd is van het in Seoel gevestigde World Institute for North Korea Studies.

Op KCTV beginnen de dagelijkse uitzendingen om 15.00 uur,

Om Noord-Koreaanse televisie in het Zuiden te bekijken, moet je een satellietschotel hebben die speciaal is ingesteld om het te ontvangen. ABC News heeft er een, en andere journalisten in Seoul volgen de uitzendingen ook. De typische Zuid-Koreaan heeft niet de mogelijkheid om de uitzendingen te bekijken.

Nieuwsverslagen vinden twee keer per dag plaats, en de duur varieert afhankelijk van de hoeveelheid “nieuws” die het kanaal in staat is om op te schrapen.

Nieuws is er niet alleen, maar ook documentaire films, inspectierapporten over nieuwe fabrieken, animaties voor kinderen en af en toe kunstfilms om de culturele geletterdheid van de Noord-Koreanen te verbeteren.

Kijkend vanuit Seoel, is het in eerste instantie interessant om de uitzendingen te vergelijken met de grote verscheidenheid aan programma’s van Zuid-Korea. Maar de herhaling van de non-stop heroïsche portretten van Kim familieleden gedurende de dag wordt vermoeiend.

Ik begon het gevoel te krijgen dat het netwerk geen rekening hield met wat de kijker wenste te zien.

“Het is niet nodig om rekening te houden met de voorkeur van de kijker omdat KCTV geen concurrentie heeft,” zei An.

Werk, werk, werk, werk.

Tweemaal per dag keken we naar het nieuws van KCTV en zagen we alleen de technologische ontwikkelingen die Noord-Korea met het publiek wilde delen.

De nieuwsberichten volgden een bekend patroon: Ze begonnen meestal met het prijzen van Kim Jong-un en merkten op hoe buitenlandse landen respect toonden aan de “Grote Leider.” Op een bepaald moment werd overgegaan op het berispen van de Verenigde Staten, direct of indirect; gedurende de hele week werden in totaal zes minuten gewijd aan het bekritiseren van Amerika. Zeven minuten in de week werden gewijd aan het voorstellen van collectieve boerderijen en het bespreken van hoe tonnen mest klaar lagen om in het voorjaar te worden verbouwd. En dan was er een verscheidenheid aan reportages over fabrieken-13 minuten in totaal, waaronder een negen minuten durende reportage over de medicijnenfabriek die Kim op vrijdag inspecteerde.

De presentator schepte vaak op over fabrieken die record-brekende productiecijfers behaalden. De geïnterviewde arbeiders waren blij met de uitvoering van de richtlijnen van Kims nieuwjaarstoespraak, toen hij de Noord-Koreanen aanspoorde de algehele economie te stimuleren.

Meer dan wat ook, het was verbazingwekkend hoe hard collectieve boerderijen in het hele land werkten om mest te produceren.

In slechts één week had Noord-Korea al een collectieve boerderij in Anbyeon, Chungwoon, Uiju en Shinuiju die klaar was met de voorbereiding van mest voor het lenteseizoen van de landbouw.

Om nog maar te zwijgen van de fabrieken die de beste kwaliteit goederen maakten – alle soorten goederen – voor het volk.

In een sokkenfabriek gaven de arbeiders de knowhow door van het manoeuvreren met fabrieksmachines. Dit is “nieuws” in Noord-Korea.

En als Kim een fabriek bezoekt, wat als een grote eer wordt beschouwd voor degenen die er werken, zet het nieuws dit trots als het topbericht van de dag.

Op donderdag sprak de nieuwslezer over hoe de “Vereerde Opperste Leider Kim” samen met zijn vrouw toezicht hield op de Geneesmiddelenfabriek in Pyongyang. Er werden alleen foto’s getoond terwijl de anchor uitlegde hoe Kim de werknemers motiveerde om kwaliteit te bereiken en de fabrieksfaciliteiten te moderniseren om betere medicijnen te produceren.

We zijn nummer 1!

Voor een inwoner van Noord-Korea’s hoofdstad Pyongyang, lijkt Noord-Korea misschien een zeer welvarende natie.

Warmtekrachtcentrales verlichten de schilderachtige hemel van Pyongyang, aldus de staatstelevisie. Een lerarenopleiding kweekt toekomstige instructeurs met de modernste faciliteiten, aldus de nieuwslezer. En natuurlijk is er niemand te vinden die lijdt onder hongersnood of de schending van zijn persoonlijke rechten.

Maar als buitenstaander was het moeilijk om niet minachtend te lachen om dit zogenaamde “nieuws.”

De wereld weet heel goed hoe Noord-Korea is veroordeeld wegens schendingen van de mensenrechten. We weten dat het communistische land dat in zijn eigen uitzendingen doet alsof het zo rijk is, in feite om voedsel en financiële hulp uit het buitenland heeft gevraagd.

“Wanneer de uitzending meldt dat de productiviteit toeneemt, is de kans groot dat het rapport gefabriceerd is,” zei An, de Noord-Korea-expert. “Ze melden wat Kim wil horen.”

KCTV doet zijn best om mensen het socialistische systeem van de partij te laten volgen en hun geloof in Kim te laten groeien.

“Laten we vechten tegen het imperialisme,” intoneert de zender regelmatig. “Het unieke socialisme van de grote generaal heeft de natie voorspoed gebracht.”

Elk ander land is het ergst

De Noord-Koreaanse TV aarzelt niet om andere landen te belasteren.

De presentator van vrijdagavond verwees naar de voormalige president van Zuid-Korea als een “ryuk-do-nom,” wat zich laat vertalen als “verrader” of “bastaard.”

Het verwijst regelmatig naar president Donald J. Trump als een “oorlogsgek.”

Een anker van de belangrijkste nieuwsuitzending, die om 17.00 uur plaatsvindt, bekritiseerde de Verenigde Staten voor wat hij noemde hun kattenkwaad en voor het naar verluidt belemmeren van de hereniging op het Koreaanse schiereiland.

Op donderdag ging het anker zo ver om te zeggen dat de “oorlogsspelletjes uitgevoerd door de VS en haar nucleaire strategische strijdkrachten een onomkeerbare catastrofe zullen begeleiden.”

Altijd het slachtoffer

Noord-Korea speelt altijd het slachtoffer.

In de wereld van KCTV is Noord-Korea een mishandelde jongen op de middelbare school die in een eenzame strijd staat tegen de pestkop van de school, anders bekend als de Verenigde Staten. De nieuws- en documentairefilms beschrijven het buitenland als vijanden die het bestaan van de communistische staat proberen te belemmeren.

In de reportages van vorige week werd benadrukt hoe de Verenigde Staten een bedreiging vormden voor de betrekkingen tussen Noord- en Zuid-Korea. Die draai kwam toen de twee landen elkaar ontmoetten langs hun gedeelde grens om de deelname van het Noorden aan de Olympische Winterspelen van volgende maand in Pyeongchang, Zuid-Korea te bespreken.

Het anker ging zo ver om donderdag een “verklaring” in de richting van Zuid-Korea voor te lezen – gedurende 15 minuten achter elkaar, zonder video’s of foto’s om de kijker bezig te houden.

In dat verslag verwees KCTV naar Pyongyangs nucleaire macht als een “middel om de toenemende interventies van de Verenigde Staten onder controle te houden.”

We hebben in de hele week geen enkel compliment van een vreemd land gehoord. In plaats daarvan berichtte het nieuws over verschillende tragedies die over de hele wereld plaatsvonden.

Op maandag merkte KCTV op dat de Amerikaanse overheid voor een shutdown stond en dat mensen protesteerden tegen president Trump.

“Mensen in veel landen hebben hun leven verloren als gevolg van de zeer besmettelijke griep. Burgers uit vele landen, waaronder China, Hong Kong, Macao, Pakistan, Ierland, Japan, Canada, Albanië, Duitsland, de VS en Tunesië hebben aan de ziekte geleden”, aldus de uitzending van dinsdag.

En op vrijdag was er een verslag over enorme stormschade in Duitsland. De presentator merkte op dat “een regenval en een sneeuwstorm gepaard gingen met acht doden en zeven gewonden.”

In KCTV’s verhaal lijden landen in het buitenland onder oorlog, corrupte regeringsfunctionarissen en ziekte.

De presentator spreekt met een zelfverzekerde, geloofwaardige toon, en verzekert de kijkers dat de zender niets dan de waarheid brengt.

De uitzendingen proberen de Noord-Koreaanse kijkers ervan te overtuigen dat het buitenland verschrikkelijke plaatsen zijn om te leven en dat ze hun zogenaamd gelukkige leven in Noord-Korea moeten waarderen.

Humming along

Terwijl er geen reclamespots tussen de programma’s zijn, worden de pauzes gevuld met propagandamuziek.

Eerlijk gezegd zijn deze liedjes best goed. Noord-Korea heeft een aantal zeer begaafde muzikanten en zangers.

Op dinsdag liet een videoclip voor het lied “Guard the Central Party with Life” militaire scènes en de nationale vlag zien. Zoals de titel suggereert, benadrukte de tekst van het lied de noodzaak om zo nodig je leven te geven om het Centraal Partij Comité te beschermen. “Het volksleger,” zei het lied, “wordt gevoed in de armen van de Arbeiderspartij.” “Het rode bloed van de kameraden,” voegde het eraan toe, “is gewijd aan de partij. De soldaten in de video leken trots op hun situatie.

Wat niet wordt genoemd zijn de vier Noord-Koreaanse soldaten die vorig jaar naar het zuiden zijn overgelopen.

De deuntjes zijn aanstekelijk en de teksten zijn kort en bondig, waardoor ze makkelijk mee te zingen zijn. Het zijn ofwel militair-achtige marsliederen of hebben volkse melodieën, dus zelfs als je ze voor de eerste keer hoort, voelt het alsof je het liedje al kent sinds je jong was.

En er is karaoke! Soort van.

Songteksten die verschijnen in het onderste deel van muziekvideo’s stellen kijkers in staat om mee te zingen, of op zijn minst mee te lezen met propaganda. De aanstekelijke melodie is een bonus. De enigszins bekende melodieën blijven hangen in het hoofd van de kijker.

De prachtige landschappelijke schoonheid van de ongerepte natuur van Noord-Korea en het gepolijste stadsgezicht van Pyongyang verschijnen op het scherm voor een groot deel van deze liedjes, waaruit blijkt hoe wanhopig deze zenders zijn om hun kijkers in te prenten dat ze in het mooiste land van het universum wonen.

En vergeet niet dat de menselijke kwaliteiten van Kim overal in de video’s te zien zijn: hij glimlacht en zwaait naar de mensen.

Cartoons met een doel

KCTV besteedt elke dag een uur aan een kinderfilm. Maar zelfs een kinderfilm zit vol leerzame bedoelingen, en die zijn vaak heel rechtlijnig.

Kijkend vanuit het zuiden, hadden we het gevoel dat we een stap terug deden in de jaren tachtig. Decennia-oude animatietechnieken stuurden 3D-robots over het scherm en leidden ertoe dat verouderde graphics vaak opdoken.

Op maandag draaide de zender een tekenfilm genaamd “Keep in Mind.” Het ging over een gaatje dat groeit in de mond van een kind. De stelregel van de tekenfilm was om je tanden goed te poetsen om gaatjes te voorkomen.

De tekenfilm van dinsdag was nog educatiever.

“The Story of Scale Brothers” was een perfect voorbeeld van een film die was ontworpen om mensen aan te moedigen om Kim’s nieuwjaarsplannen uit te voeren. De tekenfilm personifieerde weegschalen, een veldfles en een microscoop, en gaf ons de hoop dat de tekenfilm misschien wel grappig zou blijken.

Tot mijn ontzetting begonnen de “Scale Brothers” hun welvarende bonenboerderij voor te stellen. Ze pronkten met pakhuizen vol aarde, bestrijdingsmiddelen en mest, klaar om in het voorjaar met de landbouw te beginnen.

Altijd met de mest.

De tekenfilm leek op het nieuws van 5 uur ’s middags, zij het met tekenfilmgereedschap.

Op een dag kregen de “Scale Brothers” een telefoontje van “Dr. Microscope”, die beloofde hen zaden te sturen die in de winter gekweekt konden worden. Er kwam een kolf met schimmel aan, dus werden de gebroeders Scale boos en sloten hem op in een opslagplaats. Uiteindelijk realiseerden de broers zich dat de “schimmel” die ze onderschat hadden, in feite paddestoelen kon voortbrengen.

Het was een happy end waarin iedereen leerde hoe je voedzame en heerlijke paddestoelen kon kweken tijdens de winter, zonder licht, zonder pesticiden en – wacht even – zonder mest.

Voor een 25-jarige die opgroeide met het kijken naar “The Powerpuff Girls” en “Jimmy Neutron”, kon ik het niet helpen, maar ik had medelijden met de kinderen die in Pyongyang woonden. Tekenfilms kunnen zoveel leuker zijn.

ABC News’ Yejin Jang, Sang-un Youn en Jaesang Lee hebben bijgedragen aan dit verslag vanuit Seoul, Zuid-Korea.