Wat het betekent om te beweren dat je de “Greatest Rapper Alive” bent

In januari 2019 beweerde Tory Lanez via een tweet dat hij “THE BEST RAPPER ALIVE RIGHT NOW” was. Zestien maanden later verwijderde hij deze tweet en bood hij via een tweede, inmiddels verwijderde post zijn excuses aan voor het delen van de tweet, omdat hij vermoedelijk had ingezien wat de rest van ons al weet: het idee dat Tory Lanez de beste rapper van het moment is, voelt fundamenteel en aantoonbaar belachelijk aan. (Het doet denken aan soortgelijke absurde beweringen van een andere productieve tweeter over hoe hij “de grootste van alle presidenten” is; kom op, kerel.)

Maar “belachelijk” of zelfs “Trumpiaans” is niet alles wat Tory’s claim was. Het was ook een vaag beledigende poging tot een vereerde hiphopgewoonte: wedijveren op een manier die discussie aanmoedigt voor de gewelfde titel van “Best/Greatest Rapper Alive” (GRA).

Artiesten voeren deze gewoonte meestal banaal of luchthartig uit, maar voeren het uit met autoriteit, zwier, creativiteit en ijver. Het belichaamt iets groots en unieks aan hip-hop, iets wat alle fans van het genre kunnen waarderen, zelfs degenen die hier meer voor de melodie zijn. Namelijk, het belichaamt hoe hiphop kunstenaarschap, poëzie en atletiek mengt om een geheel eigen manier van expressie te maken.

Kijk bijvoorbeeld eens naar Kendrick Lamar’s optreden op 2017’s “The Heart Pt. 4,” waarin hij rapt: “I put my foot on the gas / head on the floor / Hoppin’ out before the vehicle crash / I’m on a roll / Yellin’ one two three four five / I-am-the-great-est-rapper-alive.” In het eerste kwatrijn doet hij denken aan die video van Mike Tyson die aan het oefenen is in de sportschool, zijn woorden vliegen als gebalde vuisten. En dan, bij het gebruik van de fee-fi-fo-fum flow, klinkt hij meer als LeBron James barreling down the lane, of, beter nog, een reus die stadsblokken introduceert aan de onderkant van zijn schoen.

Collectief, de regels zijn dwingend, en toch, ze zijn ook muzikaal en poëtisch. Je kunt de impact van de woorden voelen, de afdruk die ze achterlaten op de tijdlijn van hip-hop. Als ik het nummer vandaag herbeluister – en het opvolg met DAMN., dat een maand na “The Heart Pt. 4” werd uitgebracht – doet me dat denken aan het kijken naar The Last Dance, meer bepaald de aflevering waarin Michael Jordan zijn eerste ring wint. Je krijgt het gevoel dat je getuige bent van iets dat niet alleen objectief indrukwekkend is, maar ook belangrijk in zijn context. De conclusie die je aan het eind van de ervaring trekt – deze man is waarschijnlijk de beste – voelt onweerlegbaar.

Waarom precies voelen deze teksten zo belangrijk, vooral in vergelijking met andere pogingen van minder vaardige en impactvolle rappers die in wezen hetzelfde proberen te zeggen? En waarom is het de moeite waard om het verschil te identificeren?

De antwoorden hebben te maken met de evolutie van hip-hop als kunstvorm. Hip-hop is ontstaan als een vorm van creatief zelfbehoud: de muziek van rozen gegroeid uit beton. En door de lichamelijkheid die vereist is voor een hiphopoptreden, was grootheid, vaardigheid of prestatie nooit alleen een kwestie van poëzie of muzikaliteit, maar ook van vraatzucht – een soort performatief atletisme.

Dit atletisme leidde natuurlijk tot competitie; tot rappers die de strijd met elkaar aangingen, elkaar de loef afstaken met nummers, agressief beweren dat hun albums als “klassiekers” kunnen gelden, enz. enz. Met zijn wortels in “old-school poetry,” zoals schrijver Adam Bradley opmerkt in Book of Rhymes: The Poetics of Hip Hop, samen met de fysieke vereisten, werd hiphop een soort literaire sport. En zoals bij alle sporten, ontstonden er onvermijdelijk grootheden-MC’s die boven de rest uitstaken. Eerst, was er KRS-One, Rakim, Big Daddy Kane. Toen waren er Ice Cube, Q-Tip, Tupac, Biggie. Nu hebben we Kendrick, Cole, Drake.

Hoe weten we dat het gepast is om over deze artiesten in één adem te spreken? Ze konden elk, voor een tijd, een overtuigende claim maken om de GRA te zijn.

In hip-hop is geen titel, noch debat, belangrijker. In tegenstelling tot de GOAT label, dat wordt geschonken aan MC’s in reflectie, meestal in de schemering van hun hoogtepunt, om te strijden voor de titel van GRA, moet je aantoonbaar dope zijn op dit moment. En je moet relatief superieur zijn, invloedrijker, onbetwistbaarder dan je gelijken. De titel is ook, technisch gezien, altijd in strijd.

Deze feiten geven het zijn van de GRA ongeveer dezelfde culturele relevantie als MVP, zwaargewicht kampioen, of zelfs, de koning – dat is de reden waarom het verwerven van de GRA titel zo vaak wordt aangeduid als “het stelen van de kroon.” Dit is ook de reden waarom hip-hop tijdperken worden gedefinieerd door welke rapper, op dat moment, werd erkend als de GRA.

Er zijn natuurlijk verschillende manieren waarop rappers met elkaar concurreren om de GRA te worden, omdat er verschillende essentiële overwegingen zijn waar fans op letten. Een MC kan de titel te verwerven door het vergaren van een onmiskenbaar aantal klassieke albums, het leveren van een lange reeks van overtuigend meeslepende features, het verkopen van veel platen, of door het uitoefenen van een ongeëvenaard niveau van invloed op hip-hop cultuur.

Drake, bijvoorbeeld, heeft een run voor de kroon op de rug van invloed en de verkoop van platen in de afgelopen tien jaar. In de afgelopen twee jaar heeft J. Cole – op de manier van Lil Wayne medio 2000 – zijn claim kracht bijgezet door middel van een goed gepubliceerde feature run. Sommigen zouden je vertellen dat Big L, voor een tijd, de GRA was puur gebaseerd op zijn kannibaliserende vaardigheden, relatief ontoegankelijk hoe het ook was, gezien zijn gebrek aan echte traditionele releases.

Maar om inderdaad mee te dingen naar de meest cruciale titel in hip-hop, om tijdelijk de meest gewaardeerde van de cultuur’s ongelijksoortige competities te “winnen”, moet je al deze dingen doen. Dan moet je nog iets meer doen: je moet je bewering inwijden door officieel en overtuigend te verkondigen dat je in feite al de GRA bent. Met andere woorden, het is niet genoeg om te doen alsof je de titel verdient; zoals schrijver Brad Callas eens schreef, “de titelriem wordt niet doorgegeven van de ene MC naar de volgende, tenzij het wordt genomen, overtuigend.”

Er is geen moeilijkere prestatie in hip-hop om te leveren, en er is veel dat je kunt leren van de poging van een rapper om het te doen. De poging zelf is indicatief. In sommige gevallen – zoals wanneer de rapper in kwestie voor de kroon breekt via een tweet – onthult het dat ze niet verdienen wat ze zoeken. Dit standpunt komt tot uiting in het gebrek aan overtuiging en de geringe impact van de woorden. Maar soms doet een rapper wat Kendrick deed op “The Heart Pt. 4,” dwingen niet alleen knikkende hoofden maar ook concessie, zodanig dat de proclamatie verdubbelt als een kroning.

Over de afgelopen 20 jaar-in de context van meer mainstream hiphop, althans-je kunt de heerschappij van elke ongelijksoortige GRA herleiden tot een specifiek moment waarop ze overtuigend beweerden, op was, dat ze de titel verdienden.

Lil Wayne’s heerschappij als de GRA-gedefinieerd door de stortvloed van mixtapes en features die hij op de wereld losliet-begon in 2005, toen hij “Best Rapper Alive” uitbracht. Eminem’s ambtstermijn als de GRA, die volgens de meeste schattingen duurde van 2000-2002, begon op The Marshall Mathers LP toen hij suggereerde dat hij de “gemeenste MC op deze aarde” was. Hij werd pas officieel verdrongen – naar de bescheiden mening van deze schrijver – toen JAY-Z, op 2003’s “Dirt Off Your Shoulder”, de wereld liet weten dat we “nu waren afgestemd op de motherfucking greatest.”

Ga terug en luister naar deze nummers. Je zult datzelfde gevoel van geschiedenis in je koptelefoon voelen. Je zult herkennen waarom, op die momenten, hiphop fans de woorden van deze rappers serieus namen – en waarom we ze niet afschreven zoals we Lanez’ tweet vorig jaar afschreven. Ze creëerden momenten, zeker, maar die momenten zelf weerspiegelden iets speciaals aan deze vorm van kunst.

Ik geef toe dat ik afkomstig ben uit een geslacht van hip-hop fans die waarschijnlijk dit hele hip-hop-als-poëtische-wedstrijd-sport ding een beetje te serieus neemt. Er is meer in hip-hop dan alleen teksten. Obsessief debatteren over welke rapper op een bepaald moment al dan niet de GRA is, levert ongeveer evenveel tastbaar nut op als reality-tv kijken. Maar toch, het is leuk om over deze dingen na te denken. En het is verhelderend.

Er serieus over nadenken wat een hip-hop artiest groot of uniek maakt, net zoals nadenken over wat een romanschrijver groot maakt, verdiept onze waardering voor de kunst die zij maken. Het is een deel van wat ons in staat zal stellen om de trollen van de waarheidsvertellers te onderscheiden, en om de volgende Kendrick, Big L, of Ice Cube meer naar waarde te schatten als en wanneer ze besluiten langs te komen.