Wat gebeurt er tijdens de onderhandelingsfase van rouw?

Elke fase van rouw is een poging om vaste grond onder de voeten te krijgen na een pijnlijk verlies. Je kunt ontkenning en woede doormaken en uiteindelijk proberen je een weg uit de rouw te onderhandelen.

Jump vooruit naar deze secties:

• Definitie van de onderhandelingsfase van verdriet
• Voorbeelden van wanneer mensen de onderhandelingsfase van verdriet kunnen ervaren

Wanneer uw woede u vermoeid maakt, kunt u zichzelf vinden in het zeggen van, “wat als,” of, “indien slechts,” verklaringen. Dit is het onderhandelingsstadium, het derde stadium van rouw zoals beschreven door Elisabeth Kübler-Ross. Kübler-Ross was een Zwitsers-Amerikaanse psychiater die het rouwproces voor terminaal zieke mensen in vijf stadia definieerde.

De onderhandelingsfase van rouw kan aanvoelen als wanhoop en angst ineen. Je geest probeert met de waarheid te worstelen, leert de ene realiteit los te laten en naar een andere toe te werken. Deze fase wordt bepaald door uw strijd om een gevoel van controle terug te krijgen terwijl u rouwt.

Deze gids kan u helpen begrijpen wat de onderhandelingsfase is en hoe u deze in verschillende scenario’s kunt herkennen.

Definitie van de onderhandelingsfase van rouw

Onderhandelen is de manier van uw geest om de realiteit af te schuiven. Als je je verlies laat bezinken, geef je toe dat het echt en definitief is. Je geest is koppig, dus in plaats daarvan vecht hij tegen de waarheid.

Terwijl u met uzelf of het universum onderhandelt, kunt u proberen het verlies te verklaren of uw emotionele pijn op verschillende manieren op te lossen.

• U biedt aan een beter mens te worden, ergens uw tijd als vrijwilliger door te brengen, of geld te doneren als uw emotionele pijn wordt weggenomen.
• Je slaat jezelf met schuldgevoelens om de oren en zegt dat als je maar dit of dat had gedaan, je verlies niet zou zijn gebeurd.
• U onderhandelt met een hogere macht of het universum, in de hoop op genezing of een wonder om terug te brengen wat u hebt verloren.

Wat gebeurt er vóór de onderhandelingsfase van verdriet?

Vóór het onderhandelen zult u zich waarschijnlijk boos voelen. U kunt vervuld raken van de energie van woede in een poging om u weer sterk te voelen. Boosheid kan goed voelen omdat het je een manier geeft om dingen te laten gebeuren. Door tekeer te gaan over je verlies, duw je opgekropte emotie op een krachtige manier naar voren.

Op een gegeven moment wordt de woedefase vermoeiend. Je voelt misschien dat er weinig is veranderd, en je verlies is niet minder pijnlijk. Gevoelens van hulpeloosheid en kwetsbaarheid kunnen de kop opsteken. Als de brandstof van de woede eenmaal door je heen is gebrand, kan onderhandelen voelen als de volgende stap.

Wat gebeurt er na de onderhandelingsfase van rouw?

Nadat het onderhandelen geen succes heeft gehad, kunt u een gevoel van depressie en verslagenheid ervaren. In deze fase richten uw emoties zich op het werkelijke gewicht van uw verdriet. Uw stemming kan ernstig worden als u de realiteit van uw verlies over u heen voelt hangen.

De onderhandelingsfase is uw laatste weerstand als u zich verzet tegen acceptatie, en de emotionele overgave die daarop volgt kan op een depressie lijken. Het doorlopen van het rouwproces is echter niet hetzelfde als de diagnose depressieve stoornis krijgen. Naarmate je je verdriet dieper voelt, kun je geleidelijk realistischer worden over je verlies.

Op dat moment kan je droevige stemming beginnen op te lossen. Als uw geest en emoties klaar zijn voor acceptatie, kan uw tijd in de depressieve fase voorbij zijn.

Voorbeelden van wanneer mensen de onderhandelingsfase van verdriet kunnen ervaren

In de onderhandelingsfase van verdriet probeert u uw verdriet uit te stellen door u “wat als”-scenario’s voor te stellen. U kunt ook een gevoel van schuld of verantwoordelijkheid hebben, waardoor u gaat onderhandelen over manieren om meer emotionele pijn of toekomstige verliezen te voorkomen. De volgende situaties laten zien hoe de onderhandelingsfase er in het echte leven uit kan zien.

Sarah en Ginger – dood van een huisdier

Sarah’s bejaarde kat, Ginger, had niet veel eetlust en was al een paar weken lusteloos. In het begin deed Sarah alsof Ginger haar oude dag had bereikt. Na een week of twee zag Sarah de pijnlijke realiteit onder ogen dat Ginger spoedig zou overlijden. Op een ochtend werd Ginger niet meer wakker, en Sarah wist dat ze er niet meer was. Sarah reed naar de dierenarts met Ginger’s overblijfselen, maar had moeite om Ginger’s lichaam in het kantoor te krijgen.

Voordat Sarah bij de dierenarts aankwam, begon ze een intens verlangen te voelen om om te keren en met Ginger’s lichaam terug naar huis te gaan. Terwijl ze reed, voelde ze zich angstig en dacht bij zichzelf:

• “Had ik Ginger maar eerder naar de dierenarts gebracht, dan had ze nu nog kunnen leven.”
• “Het enige wat ik wil is wat tijd alleen met Ginger, want zodra ik haar naar de dierenarts breng, is ze er echt niet meer.”
• “Alsjeblieft, ik bid dat als je deze pijn wegneemt, ik de volgende keer een betere katteneigenaar zal zijn, en ik zal vrijwilligerswerk doen in het dierenasiel.”

Sarah’s verhaal is ook een voorbeeld van iemand die de stadia van rouw in een andere volgorde doorloopt, namelijk van het stadium van ontkenning naar het stadium van onderhandelen. Dit is een normale en unieke rouwervaring.

Scheiding

Krista en John waren bijna twintig jaar getrouwd, maar de laatste twee waren moeilijk geweest. In het begin hadden ze veel ruzie gemaakt, maar uiteindelijk was hun woede omgeslagen in stilte. Nog maar een paar jaar geleden waren ze een veel gelukkiger stel geweest, maar op hun twintigste huwelijksdag spraken ze elkaar nauwelijks nog.

Krista stuurde scheidingspapieren naar John, en hij tekende met weinig aarzeling. John vertrok een paar dagen later, en plotseling was Krista alleen. Ze begon de dood van haar huwelijk volledig te betreuren.

Kort voordat John verhuisde, was Krista zo boos op hem voor de kwetsende dingen die hij zei en op zichzelf voor de fouten die ze onderweg had gemaakt. Een paar dagen nadat John was vertrokken, smolt haar woede en vroeg ze zich af of ze de verkeerde keuze had gemaakt. Ze onderhandelde met zichzelf en het universum met zinnen als:

• “Ik heb het te snel opgegeven – als ik maar beter mijn best had gedaan, hadden we ons huwelijk kunnen veranderen.”
• “Alsjeblieft, laat deze eenzaamheid verdwijnen. Als we maar wat meer tijd hadden, zou het misschien niet zo erg zijn.”

Marsha’s auto-ongeluk

Joseph en zijn vrouw Marsha waren op een avond uitgenodigd voor een feest bij hun dochter thuis. Ze reden apart omdat ze aan tegenovergestelde kanten van de stad waren vlak voordat het begon. Na het feest begonnen zowel Joseph als Marsha in hun eigen auto’s naar huis te rijden toen het hard begon te regenen. Marsha gleed van de weg en botste tegen een boom, waardoor zij ter plekke om het leven kwam. Joseph kwam helemaal thuis voordat hij zich realiseerde dat Marsha hem niet was gevolgd.

Tijdens de onderhandelingsfase van zijn verdriet, voelde Joseph zich vreselijk schuldig dat hij apart van Marsha had gereden. Hij zei tegen zichzelf:

• “Als ik haar na het werk was gaan ophalen, waren we te laat geweest, maar Marsha zou nog in leven zijn.”
• “Wat als ik erop had gestaan dat Marsha met mij mee naar huis was gereden? Ik ben goed thuisgekomen, en zij ook.”

Marissa’s miskraam

Marissa had haar eerste zwangerschapsecho en was opgewonden toen ze een beeld van haar baby zag. Ze had goed voor zichzelf gezorgd en was een fervent hardloopster. Marissa hield haar dagelijkse hardloopgewoonte vol tijdens haar hele zwangerschap. Een week na de echografie voelde ze hevige krampen en verloor ze bloed. Ze ging naar de eerste hulp, en de dokter vertelde haar dat ze een miskraam had.

Tijdens de onderhandelingsfase van haar verdriet, zocht Marissa naar redenen waarom ze een miskraam zou kunnen hebben gehad. Ze zei tegen zichzelf:

• “Als ik maar niet zoveel had gerend, had ik geen miskraam gehad.”
• “Als ik maar elke dag mijn prenatale vitamine had genomen in plaats van de eerste week te missen, was alles vast anders gelopen.

Russ’ baan kwijt

Russ had net een paar dagen vrij genomen om bij te komen van de griep. Hij had ook een werkreis gepland voor het komende weekend, maar was nog steeds erg moe. Russ belde zijn baas en kreeg toestemming om de reis naar een latere datum te verschuiven. Twee weken later kondigde zijn baas aan dat zijn bedrijf werd opgekocht en Russ werd ontslagen.

Tijdens de onderhandelingsfase van zijn verdriet voelde Russ zich schuldig over zijn keuze om zijn reis te verzetten. Hij zei tegen zichzelf:

• “Wat als ik op die reis was gegaan in plaats van hem te verzetten? Dan was ik waarschijnlijk niet ontslagen.”
• “Als ik maar uit deze nachtmerrie kon ontwaken, beloof ik dat ik harder zal werken en nooit meer een zakenreis zal missen.”

Onderhandelingsfase – worstelen met de werkelijkheid

Als u verdriet of rouw ervaart, kunt u het gevoel hebben dat u zich in een emotionele achtbaan bevindt. De onderhandelingsfase laat zien hoezeer de geest tijdens het rouwproces worstelt met de werkelijkheid. Zelfverwijt, “wat-als”, en tijd winnen maken allemaal deel uit van deze fase.

Tijdens het rouwen kunt u overweldigd raken door emoties, slaapproblemen en andere problemen. U kunt merken dat praten met een psychotherapeut u kan helpen om er doorheen te komen. Aarzel niet om contact met ons op te nemen als u hulp nodig heeft bij het verwerken van uw verdriet.

Bronnen

1. “Elisabeth Kübler-Ross Stages of Grief.” Southern Illinois University-Edwardsville Counseling Services, www.siue.edu/counseling/pdf/stages%20of%20grief.pdf
2. Kübler-Ross, Elisabeth. Over dood en sterven. New York: Collier Books/Macmillan 1970, c1969. Print.
3. “The Kübler-Ross Model.” Huntington’s Disease Society of America, hdsa.org/wp-content/uploads/2015/02/13080.pdf