Waarom huilen we tranen van vreugde? Science Explains

Of het nu op je trouwdag was, bij de geboorte van je kind, of toen je team de Super Bowl won, je hebt waarschijnlijk wel eens tranen van blijdschap gehuild. En dat is normaal – onze gezichten lijken vaak in strijd met onze gevoelens (wat dacht je van die blik van pijn als je iets lekkers eet of iets schattigs ziet?) “Mensen kunnen negatieve uitdrukkingen hebben, maar positieve gevoelens voelen,” vertelde psycholoog Oriana R. Aragón, die emotieregulatie en gezichtsuitdrukkingen bestudeert, aan Fatherly.

Door middel van meerdere studies hebben Aragón en anderen bijgehouden hoe onze gezichtsuitdrukkingen overeenkomen met onze emoties. Hoewel onderzoekers ooit vermoedden dat tranen van vreugde ontstaan vanwege latente gevoelens van verdriet, hopeloosheid of verlies, is Aragón, die in 2015 voor het eerst gelukkige tranen empirisch testte, het daar niet mee eens. “We ontdekten dat op expliciete en impliciete metingen van hoe mensen zich voelen, dat mensen kunnen huilen, zelfs als ze inderdaad overwegend positieve gevoelens rapporteren, geen negatieve gevoelens.”

En latere studies hebben bevestigd dat je geen nieuwe ouder of een bedwelmde sportfan hoeft te zijn om te huilen, zelfs als je je gelukkig voelt – je hoeft alleen maar gevoelens te hebben, en een gezicht.

Als we geen blije tranen huilen omdat we diep van binnen verdrietig zijn, waarom doen we het dan wel? Het korte antwoord, zegt Aragón, is dat huilen de gelukkigste momenten van het leven intenser maakt. Onze tranen maken neurotransmitters vrij die bekend staan als leucine-enkefaline en die kunnen werken als een natuurlijke pijnstiller. Als mensen huilen omdat ze verdrietig zijn, voelen ze zich daardoor beter. Maar wanneer mensen huilen omdat ze blij zijn, zorgt diezelfde neurotransmitter ervoor dat ze zich nog veel blijer voelen. Met andere woorden, tranen bevorderen de catharsis.

Een complexere verklaring voor tranen van vreugde betreft de theorie dat onze hersenen niet altijd het verschil weten tussen positieve en negatieve emoties. De hypothalamus, een amandelgroot deel van het limbisch systeem, reageert op emoties via sterke neurale signalen van de amygdala, die niet altijd het verschil kan onderscheiden tussen blije en verdrietige signalen, legt Jordan Gaines Lewis, een professor in de psychiatrie aan Penn State, uit. Wanneer blije en droevige signalen elkaar kruisen, activeert dit het parasympatische zenuwstelsel, dat ons helpt te kalmeren na een trauma en de neurotransmitter acetylcholine vrijgeeft. Acetylcholine vertelt onze traanbuisjes om aan de slag te gaan. Dus huilen we.

In een studie uit 2009 in het tijdschrift Evolutionary Psychology, koos Oren Hasson voor een nieuwe benadering. Hij stelde voor dat huilen een sociale cue is die in het algemeen betekent: “val me niet aan, overweeg me te kalmeren, ik heb op dit moment behoefte aan goede vrienden, ik zal je zeker geen kwaad doen”. Huilen is dus zinvol in zowel droevige als blije situaties – het is de manier van de biologie om barrières af te breken en hechting te bevorderen.

Kinderen huilen net zo vaak blije tranen als volwassenen, zegt Aragón, en mannen huilen net zo vaak vreugdetranen als vrouwen. “We hebben ontdekt dat zowel mannen als vrouwen vreugdetranen huilen,” zegt ze.

Intrigerend is dat Aragón’s meest recente studie aangeeft dat mensen eerder geneigd zijn om iemand anders te troosten dan om blije tranen te vieren. En, misschien is dat op een bepaald niveau, wat we willen. Of het nu onze trouwdag is, de geboorte van ons kind, of de dag dat ons team wint, we willen niet dat nog iemand die op zoek is naar een feestje zich een weg baant in onze viering. We willen troost en, dan eenzaamheid. In sommige gevallen, heb je het zo hard nodig dat je erom huilt. (Vooral als je een Patriots-fan bent).