Waarom de ‘Je kunt niet geliefd worden tot je van jezelf houdt’-gedachte problematisch is

Het internet. Zo’n grappig oud ding. Het heeft me vrienden gebracht, mede fangirls, me geïnspireerd om te reizen, me opgeleid over politiek en zo veel van de wereld om me heen dat ik anders misschien nooit helemaal begrepen zou hebben. En terwijl sociale media me hebben uitgerust met vaardigheden en kennis waarvan ik weet dat ze me ver zullen brengen, heeft het ook een doos van pandora’s geopend met vergelijkingen in het leiden van een zo goed mogelijk leven. De ontvangst van ongevraagd advies en het delen van meningen is wijdverbreid, en hoewel het onnauwkeurig zou zijn om te zeggen dat ik hier niet veel van heb geleerd, zorgt het ook voor stof tot nadenken dat je wakker houdt om 23.32 uur wanneer je in bed ligt en je beslissingen overanalyseert en vraagtekens zet bij de grote ‘wat als’s’. En hoewel ik een liefhebber ben van het internet en alle positieve dingen die ermee gepaard gaan, is de nadruk die het legt op eigenliefde in relaties een denkproces waar ik nog steeds niet aan mee kan doen.

Ik zie vaak de uitspraak ‘je kunt pas echt verliefd zijn als je van jezelf hebt gehouden’ online rondgestrooid, en elke keer als ik deze schijnbaar onschuldige zin lees, zet het me aan het twijfelen over mijn standpunt hierover. Jarenlang heb ik dit schijnbaar verstandige en meelevende standpunt overwogen en gewaardeerd, maar pas nu ik mijn geestesziekten volledig accepteer in hun alomvattende aard, vraag ik me af of het wel echt uit een goede hoek komt. Het internet heeft gemeenschappen gecreëerd van zelfliefde, van het accepteren en waarderen van onze verschillen, van het streven naar groei en verbetering en het begrijpen van de noodzaak om onszelf en onze behoeften op de eerste plaats te zetten. Maar waar deze op liefde gerichte houding geen rekening mee heeft gehouden, is dat niet iedereen een plek kan bereiken van waardering en aanbidding voor zowel hun sterke punten als hun gebreken, en toch is het een verhaal dat langzaam maar zeker ook onze relaties heeft geïnfiltreerd. Ik worstel met anorexia en body dysmorphia en het voelt zo onmogelijk voor mij om het niveau van zelfliefde en voorspraak te ervaren dat het internet zo vaak predikt. Maar maakt dat het dan onmogelijk voor mij om lief te hebben en een meelevende en betrouwbare partner in een relatie te zijn? Ik denk het niet.

Zo lang heeft het internet deze mantra gepredikt, en toch heb ik nog steeds moeite om te begrijpen op welke basis die is gevormd. Ik mag dan niet op de meest positieve manier van mezelf houden en voor mezelf zorgen, maar als er iets is dat mijn psychische aandoeningen me meer bewust maken van empathie en het bieden van meer dan en verder voor de persoon die ik wel aanbid. Want op de dagen dat ik onaardig ben tegen mezelf, reserveert mijn geest extra vriendelijkheid voor de persoon die ik het meest koester. Ik heb nooit zo’n sterk en versterkend gevoel van liefde gevoeld totdat ik mijn eerste romantische relatie had. Ik had nog nooit de behoefte of het verlangen gevoeld om iemand zo te steunen en te verzorgen, en hoewel ik moeite heb om dat in mijn eigenliefde af te dwingen, zou ik nooit de omvang van die gevoelens hebben begrepen als ik niet in die relaties aanwezig was geweest. Ja, deel uitmaken van een koppel mag de zelfliefde waarmee je jezelf zou moeten eren niet subsidiëren of vervangen, maar als dat mijn enige manier is om die grote en magische gevoelens te voelen, dan zou ik dit accepteren in plaats van het niets dat ik mezelf voorheen gaf.

Ik ben de eerste om toe te geven dat lijden aan een psychische aandoening relaties moeilijk maakt. Ik overdenk, overanalyseer en maak me onnodig zorgen, en ik weet uit de eerste hand hoe moeilijk dat kan zijn voor de persoon met wie je het meest verbonden bent. Maar als er één ding is waar ik zeker van ben als het om mijn geestelijke gezondheid gaat, dan is het wel dat mijn vermogen om lief te hebben geen greintje aangetast wordt door de gedachten die mij bezighouden.