Valentine’s Day (I) (2010)

Ik wil vooropstellen dat ik niet afgestompt ben of een of andere cynische niet-romkommer. Ik geef toe dat er een aantal sappige romantische komedies zijn die ik ondanks mezelf schaamteloos adoreer. “Valentijnsdag’ hoort daar niet bij. Hier is waarom …
Het gaat ervan uit dat het grote filmpubliek fantasie noch raffinement heeft. De overlappende verhalen hebben niet de charme van bijvoorbeeld “Love, Actually” en niet de humor van bijvoorbeeld “Serendipity”. Ja, Garry Marshall heeft een gevarieerde cast van aantrekkelijke personages samengesteld, maar wat maakt het uit! Nou. . . …blijkbaar kon het veel mensen bij de vertoning van vanavond wel schelen, want er werd veel gegniffeld. En zuchten. En op een gegeven moment, zelfs een gezamenlijk gekreun van een koor van dames met een gebroken hart. Deze publiekslieveling is duidelijk gericht op de “Must Love Dogs” types.
Ashton Kucher deed het beter dan ik had verwacht. Hij hield zijn eigen met een goofy branie die bijna geloofwaardig was. Julia Roberts verraste me ook door bijna niets te doen en door het goed te doen. Haar scènes met Bradley Cooper waren zelfs lief. Het debuut van Taylor Swift was veelbelovend, want ze gaf haar scènes een eigenzinnige, puberale onschuld mee. Ik genoot van George Lopez, net zoveel als ik me ergerde aan de jongen die Edison speelde. Ja, “Valentines Day” was zelfbewust en openlijk multi-cultureel, niet omdat zijn publiek bedoeld is om iets anders te zijn dan de standaard chick-flick patroons, maar omdat, veronderstel ik, het de coole zaak is om voor te stellen. Genoeg nu.
De productiekwaliteiten waren kleverige LA-confecties die me deden denken dat de City of Angels niets anders was dan schone kleine snelwegen die in en uit schilderachtige buurten, aan het strand gelegen bungalows, weelderige Hollywood-herenhuizen en nette appartementen leidden. Degene die dacht dat het grappig zou zijn om limousinechauffeurs op het vliegveld op borden met “Unger” en “Madison” te laten rijden, had gelijk.
Ik verwacht dat de mensen die zich zorgen om me maken vanwege mijn minachting voor films als “Titanic” en “The Notebook”, voor me zullen blijven bidden, maar ik kan “Valentine’s Day” niet aanraden aan iemand die een goed liefdesverhaal oprecht waardeert, of die ook van een slimme komedie houdt.