V-wapens

V-1Edit

Beginnend in oktober 1943 werden lanceerplaatsen voor de V-1 aangelegd in Noord-Frankrijk, langs de kust van Calais tot Le Havre. Aanvallen vanuit de lucht op deze lanceerplaatsen door de geallieerde luchtmacht waren slechts gedeeltelijk succesvol, en tegen juni 1944 waren ze klaar voor actie. Naar aanleiding van de landing in Normandië op 6 juni, werd in de vroege ochtend van 13 juni 1944 de eerste V-1 vliegende bomaanslag op Londen uitgevoerd. Tien raketten werden gelanceerd, waarvan er vier Engeland bereikten. De eerste kwam neer bij Swanscombe en maakte geen slachtoffers. Bij Bethnal Green werd echter een brug vernield, zes mensen gedood en negen gewond. Na de 15e werden de aanvallen aanhoudend met een tempo van ongeveer 100 per dag. Bij de eerste aanval zetten de Britten hun vooraf geplande Operatie Diver (naar hun codenaam “Diver” gebruikt voor de V-1) in werking.

Het zoemende geluid van de pulserende straalmotor van de V-1 werd door sommigen vergeleken met “een motorfiets in slechte staat”. Toen het zijn doel bereikte en naar beneden dook, was het geluid van de voortstuwingseenheid dat sputterde en afsloeg, gevolgd door een griezelige stilte voor de inslag, behoorlijk angstaanjagend, hoewel de stilte ook een waarschuwing was om beschutting te zoeken (latere V-1’s werden gecorrigeerd om de oorspronkelijk bedoelde krachtduik te hebben). Tenminste één zaak in Londen adverteerde hoe snel een patron een schuilkelder in de buurt kon bereiken. Desondanks bevorderden de bewolkte en regenachtige omstandigheden van juni en juli de effectiviteit van het wapen, en het aantal slachtoffers was hoog. Tegen eind augustus hadden anderhalf miljoen mensen Londen verlaten, en het tempo van de werkproductie werd beïnvloed. Tegen het eind van de zomer en de herfst werden echter steeds effectievere tegenmaatregelen tegen de V-1 genomen, en de mensen begonnen naar Londen terug te keren.

In totaal werden 9.251 V-1’s afgevuurd op doelen in Groot-Brittannië, waarvan de overgrote meerderheid op Londen was gericht; 2.515 bereikten de stad, waarbij 6.184 burgers werden gedood en 17.981 gewond raakten. Croydon in het zuiden, op de vliegroute van de V-1’s, had het zwaar te verduren met 142 treffers.

V-2Edit

V-2 raketlanceerplaatsen werden op 6 september 1944 door de Duitsers ingericht rond Den Haag in Nederland. De eerste werd van hieruit gelanceerd tegen Londen op 8 september 1944 en deed er naar schatting 5 minuten over om de 200 mijl (320 km) van Den Haag naar Londen af te leggen, waar hij om 18.43 uur op 8 september insloeg op Chiswick, waarbij 13 slachtoffers vielen. Omdat de V-2 explosies zonder waarschuwing kwamen, probeerde de regering aanvankelijk de oorzaak ervan te verhullen door ze toe te schrijven aan defecte gasleidingen. Het publiek liet zich echter niet voor de gek houden en begon al snel sardonisch te verwijzen naar de V-2’s als “Vliegende gasleidingen”.

Tegen oktober werd het offensief voortgezet. Een bijzonder verwoestende aanval was op 25 november 1944, toen een V-2 ontplofte bij de Woolworth’s winkel in New Cross Road, waarbij 168 mensen omkwamen en 121 ernstig gewond raakten. Het onderscheppen van de supersonische V-2 raketten tijdens de vlucht bleek vrijwel onmogelijk, en andere tegenmaatregelen, zoals het bombarderen van de lanceerplaatsen, waren tamelijk ineffectief. Aanhoudende bombardementen gingen door tot maart 1945. De laatste raketten arriveerden op 27 maart 1945; één ervan doodde 134 mensen en verwondde er 49 toen het een flatgebouw in Stepney trof.

1.115 V-2’s werden afgevuurd op het Verenigd Koninkrijk. De overgrote meerderheid was gericht op Londen, maar ongeveer 40 waren gericht op Norwich (en misten). Ze doodden naar schatting 2.754 mensen in Londen, en nog eens 6.523 raakten gewond. Nog eens 2.917 militairen werden gedood als gevolg van de V-wapen campagne. Omdat de V-2 supersonisch was en niet te horen (en zelden te zien) als hij het doelwit naderde, had het psychologisch effect “minder effect dan de V-1”.

Het V-wapen offensief eindigde in maart 1945, met de laatste V-2 landing in Kent op 27 maart, en het laatste vijandelijke actie incident van welke aard dan ook op Britse bodem vond plaats om 09:00 op 29 maart 1945 toen een V-1 een veld in Hertfordshire trof. In termen van slachtoffers waren de effecten minder dan hun uitvinders hoopten of hun slachtoffers vreesden, hoewel de schade aan eigendommen groot was, met 20.000 huizen per dag die werden beschadigd op het hoogtepunt van de campagne, waardoor een enorme huisvestingscrisis in Zuidoost-Engeland ontstond eind 1944 en begin 1945.

De existentiële verschrikking van de V-2 aanval op Londen is het thema van Thomas Pynchon’s roman Gravity’s Rainbow.

V-2’s werden gelanceerd tegen Antwerpen en Luik in België; de aanval op Antwerpen was om het gebruik van de haven van Antwerpen te voorkomen, die essentieel was voor de geallieerde logistiek. In de zes maanden na de bevrijding in september 1944, werden Belgische steden het doelwit van Duitse V-wapens. In totaal vielen er 2.342 V-wapens (meestal van het meer geavanceerde V-2 type) in een straal van 10 mijl rond Antwerpen alleen. In een naoorlogs SHAEF rapport werd geschat dat V-bommen verantwoordelijk waren geweest voor het doden van 5.000 mensen en het verwonden van nog eens 21.000, voornamelijk in de steden Antwerpen en Luik.

Op 17 maart 1945 werden elf V-2 raketten afgevuurd op de Ludendorf spoorbrug over de Rijn bij Remagen op bevel van Hitler (zie Slag om Remagen). Dit was de enige keer dat ze werden afgevuurd op een tactisch doel of op een doel in Duitsland; de dichtstbijzijnde treffer van het doel was 270 meter (890 ft) weg; en een raakte Keulen, 64 kilometer (40 mi) naar het noorden. De Generale Staf was tegen het gebruik ervan omdat ze onnauwkeurig waren en Duitse burgers en troepen konden doden, maar Hitler was wanhopig om het bruggenhoofd van de Geallieerden over de Rijn te vernietigen. Ze werden gelanceerd door Batterie SS Abt. 500 bij Hellendoorn in Nederland, ongeveer 200 kilometer (120 mi) naar het noorden.

V-3Edit

Het V-3 kanon, ook ontworpen om op Londen te vuren, werd nooit voor dit doel gebruikt als gevolg van geallieerde aanvallen op de lanceerinstallaties, met name het fort van Mimoyecques, en het offensief in Noord-Europa in 1944, waarbij de lanceerplaatsen werden overrompeld. Bijgevolg werd het gebruik ervan omgeleid, in de winter van 1944, om Luxemburg te bombarderen, met minimale resultaten.