Traditionele Koreaanse geneeskunde

De Koreaanse geneeskundige tradities vinden hun oorsprong in de oudheid en de prehistorie en gaan terug tot 3000 v. Chr. toen in de provincie Noord-Hamgyong, in het huidige Noord-Korea, naalden van steen en been werden gevonden. In Gojoseon, waar de stichtingsmythe van Korea is opgetekend, is er een verhaal van een tijger en een beer die in mensengedaante wilden reïncarneren en die alsem en knoflook aten. In Jewang Ungi (제왕운기), dat rond de tijd van Samguk Yusa werd geschreven, worden alsem en knoflook beschreven als “eetbaar medicijn”, waaruit blijkt dat, zelfs in tijden dat bezweringsgeneeskunde de gangbare praktijk was, in Korea geneeskrachtige kruiden als geneesmiddel werden gegeven. Geneeskrachtige kruiden werden in deze tijd gebruikt als geneeskrachtige behandeling, zoals het verlichten van pijn of het verzorgen van verwondingen, naast de kennis over welke voedingsmiddelen goed waren voor de gezondheid. Bovendien komen alsem en knoflook niet voor in de oude Chinese herbologie, wat aantoont dat de traditionele Koreaanse geneeskunde unieke praktijken ontwikkelde en deze erfde van andere culturen.

In de periode van de Drie Koninkrijken werd de traditionele Koreaanse geneeskunde voornamelijk beïnvloed door andere traditionele geneesmiddelen zoals de oude Chinese geneeskunde. In de Goryeo dynastie vond een intensiever onderzoek naar inheemse kruiden plaats: Het resultaat was de publicatie van talrijke boeken over inheemse kruiden. Medische theorieën in deze tijd waren gebaseerd op de geneeskunde van de Song dynastie, maar recepten waren gebaseerd op de geneeskunde van de verenigde Silla periode zoals de medische tekst Eerste Hulp Voorschriften Gebruikende Inheemse Ingrediënten of Hyangyak Gugeupbang (향약구급방), die in 1236 werd gepubliceerd. Andere medische tijdschriften werden in deze periode gepubliceerd, zoals Introductory Guide to Medicine for the General Public of Jejungiphyobang (제중입효방).

Medicine bloeide in de periode van de Joseon. Zo werd onder koning Taejong (1400-1418) het eerste opleidingssysteem voor verpleegsters ingesteld, terwijl onder het bewind van koning Sejong de Grote (1418-1450) maatregelen werden genomen om de ontwikkeling van een verscheidenheid aan Koreaanse medicinale ingrediënten te bevorderen. Deze inspanningen werden gesystematiseerd en gepubliceerd in de Hyangyak Jipseongbang (향약집성방, 1433), die werd voltooid en 703 inheemse Koreaanse geneesmiddelen bevatte, wat een impuls gaf om de afhankelijkheid van de Chinese geneeskunde te doorbreken. De medische encyclopedie genaamd Classified Collection of Medical Prescriptions (醫方類聚, 의방유취), die vele klassiekers uit de traditionele Chinese geneeskunde bevatte, geschreven door Kim Ye-mong (金禮蒙, 김예몽) en andere officiële Koreaanse artsen van 1443 tot 1445, werd beschouwd als een van de grootste medische teksten van de 15e eeuw. Het bevatte meer dan 50.000 recepten en nam 153 verschillende Koreaanse en Chinese teksten op, waaronder de Beknopte Voorschriften van Koninklijke Artsen (御醫撮要方, 어의촬요방) die in 1226 werd geschreven door Choi Chong-jun (崔宗峻, 최종준). Classified Collection of Medical Prescriptions heeft een zeer belangrijke onderzoekswaarde, omdat het de inhoud bewaart van vele oude Koreaanse en Chinese medische boeken die lange tijd verloren waren gegaan.

Daarna werden vele boeken over medische specialismen gepubliceerd. Er zijn drie artsen uit de Joseon Dynastie (1392-1910) die algemeen worden gecrediteerd voor de verdere ontwikkeling van de traditionele Koreaanse geneeskunde-Heo Jun, Saam, en Lee Je-ma. Na de Japanse invasie in 1592 werd Dongeui Bogam (동의보감) geschreven door Heo Jun, de eerste van de belangrijkste artsen. Dit werk integreerde de Koreaanse en Chinese geneeskunde van zijn tijd verder en was van invloed op de Chinese, Japanse en Vietnamese geneeskunde.

De volgende grote invloed op de traditionele Koreaanse geneeskunde houdt verband met de Sasang-typologie (사상의학). Lee Je-ma heeft met zijn boek, The Principal of Life Preservation in Oriental Medicine (東醫壽世保元, 동의수세보원) systematisch getheoretiseerd met de invloed van het Koreaanse Confucianisme en zijn klinische ervaringen in Korea. Lee Je-ma zei dat zelfs als patiënten lijden aan dezelfde ziekte, patiënten verschillende kruidentoepassingen moeten gebruiken om dezelfde ziekte te behandelen vanwege de pathofysiologie van individuen. Hij benadrukte dat de gezondheid van het menselijk lichaam in nauw verband stond met de geestesgesteldheid. Hij geloofde dat de menselijke geest en het lichaam niet gescheiden waren en dat ze elkaar weerspiegelden, en het aspect van de geest moest worden overwogen bij het onderzoek naar de oorzaken van ziekte. Dus niet alleen voeding en natuurlijke omgeving, maar ook emotionele veranderingen in de mens kunnen een belangrijke reden zijn voor ziekte. Hij geloofde dat medische diagnose en behandeling gebaseerd moesten zijn op de typologie van de persoon in plaats van alleen op de symptomen, en dat elke persoon verschillende recepten moest krijgen, afhankelijk van de constitutie van het individu. Sasang typologie (사상의학) richt zich op de individuele patiënt op basis van verschillende reacties op ziekte en kruiden. Ziekte behandelen door de behandeling van de hoofdoorzaak door middel van een juiste diagnose. De sleutel tot deze diagnose is het eerst bepalen van de interne organen of pathofysiologie van elke patiënt.

De volgende erkende persoon is Saam, een priester-fysicus waarvan wordt aangenomen dat hij leefde in de 16e eeuw. Hoewel er veel onbekend is over Saam, met inbegrip van zijn echte naam en geboortedatum, is vastgelegd dat hij studeerde onder de beroemde monnik Samyang. Hij ontwikkelde een systeem van acupunctuur dat gebruik maakt van de vijf elementen theorie.

In de late Joseon dynastie, was positivisme wijdverbreid. Klinisch bewijs werd steeds vaker gebruikt als basis voor het bestuderen van ziekten en het ontwikkelen van geneeswijzen. Geleerden die zich van de politiek hadden afgekeerd, wijdden zich aan de behandeling van ziekten en als gevolg daarvan werden nieuwe scholen voor traditionele geneeskunde opgericht. Eenvoudige boeken over geneeskunde voor het gewone volk werden gepubliceerd.

Lee Je-ma deelde de mens in vier hoofdtypen in, op basis van de emotie die hun persoonlijkheid beheerste en ontwikkelde behandelingen voor elk type:

• Tae-Yang (태양, 太陽) of “grotere yang”
• So-Yang (소양, 小陽) of “lesser yang”
• Tae-Eum (태음, 太陰) of “greater yeum”
• So-Eum (소, 小陰) of “lesser yeum”