Tom Heinsohn

College careerEdit

Geboren in Jersey City, New Jersey, was Heinsohn een uitblinker op de St. Michael’s High School in het nabijgelegen Union City. Hij accepteerde een studiebeurs voor Holy Cross in Worcester, Massachusetts en werd de topscorer aller tijden van de school met 1.789 punten, een gemiddelde van 22,1 punten per wedstrijd. Tijdens zijn laatste jaar scoorde Heinsohn een schoolrecord van 51 punten in een wedstrijd tegen Boston College, en had een gemiddelde van 27,4 punten per wedstrijd en 21,1 rebounds per wedstrijd voor het seizoen.

Professionele carrièreEdit

In 1956 werd Heinsohn gekozen als de ‘regionale’, of ’territoriale’, draft pick van de Boston Celtics. In zijn eerste seizoen speelde Heinsohn in de NBA All-Star Game en werd hij tot NBA Rookie of the Year verkozen boven teamgenoot Bill Russell. Hij sloot zijn rookie seizoen af met het winnen van zijn eerste kampioenschap ring, door 37 punten te scoren en 23 rebounds te pakken in de dubbele overtime 7e game van de NBA Finals.

Heinsohn maakte deel uit van een Celtics ploeg die acht NBA titels won in negen jaar, waaronder zeven op een rij tussen 1959 en 1965. In de NBA geschiedenis wonnen alleen teamgenoten Russell en Sam Jones meer kampioensringen tijdens hun speelcarrières, en Heinsohn’s reeks van naar de NBA Finals gaan elk seizoen van zijn negenjarige carrière is ongeëvenaard. Heinsohn ging na negen seizoenen met pensioen als gevolg van een voetblessure.

Tijdens zijn speelcarrière werd Heinsohn in zes All-Star teams benoemd. Op de dag dat zijn teamgenoot en mede Holy Cross kruisvaarder Bob Cousy met pensioen ging, scoorde Heinsohn zijn 10.000ste punt uit zijn carrière. Zijn nummer 15 werd in 1965 door de Celtics op pensioen gezet.

Over het veld speelde Heinsohn een belangrijke leidersrol in de NBA Players Association. Hij was de tweede voorzitter van de bond (na de oprichtingsvoorzitter Bob Cousy), en speelde een belangrijke rol bij de acceptatie door de bond van een pensioenregeling voor spelers na een krachtmeting tijdens de All-Star wedstrijd in 1964, waarbij de All-Star spelers, aangevoerd door Heinsohn, dreigden te gaan staken.

CoachcarrièreEdit

Heinsohn werd hoofdcoach van de Celtics vanaf het seizoen 1969-70. Hij leidde de ploeg naar een 68-14 record tijdens het seizoen 1972-73 en werd uitgeroepen tot Coach van het Jaar, hoewel Boston in de play-offs werd uitgeschakeld. Het volgende seizoen wonnen Heinsohn en de Celtics het kampioenschap, en ze eisten nog een titel op in 1976. Hij verzamelde een carrière coach record van 427-263.

Op 14 februari 2015 werd aangekondigd dat Heinsohn voor de tweede keer in de Basketball Hall of Fame zou worden opgenomen als coaching inductee. Hij is een van de vijf leden van de klasse van 2015 die rechtstreeks werden gekozen en is slechts een van de vier mensen die zowel als speler als coach worden opgenomen.

OmroepcarrièreEdit

Heinsohn’s omroepcarrière begon in 1966, het noemen van play-by-play voor WKBG’s Celtics-uitzendingen, nadat hij was gevraagd door Red Auerbach. Hij bracht drie seizoenen door in deze rol voordat hij coach werd in 1969. Van 1990 tot 1999 was Heinsohn de play-by-play man van de Celtics op WFXT, WSBK en WABU. In 1981 sloot Heinsohn zich aan bij Mike Gorman als kleurencommentator bij de televisie-uitzendingen van de Celtics; zij werden een van de langst dienende tandems in de geschiedenis van de sportuitzendingen. Af en toe trad Bob Cousy op met de tandem van Heinsohn en Gorman. Tijdens Celtics uitzendingen, vond Heinsohn het leuk om spelers aan te wijzen die extra inzet toonden om het team te helpen door hen “Tommy Points” te geven. Een speler in elke wedstrijd had uitzonderlijk spel en hustle gemarkeerd voor de “Tommy Award”. Tijdens uitzendingen stond hij bekend om zijn gevoel voor humor en het verontwaardigd ondervragen van wedstrijdofficials wanneer calls tegen de Celtics ten onrechte leken te zijn gemaakt.

Voor een tijdje in de jaren tachtig was Heinsohn in dezelfde hoedanigheid tijdens CBS’s playoff-verslaggeving van de NBA (met Dick Stockton), waarbij hij van 1984 tot 1987 vier finales aanriep, waarvan drie met de Boston Celtics tegen de Los Angeles Lakers. Heinsohn werkte ook samen met Brent Musburger, Verne Lundquist, en James Brown gedurende zijn tijd bij CBS. Vanaf het seizoen 1986-87 deed Heinsohn ook verslag van het NCAA college-basketbal tijdens de mannentoernooien. Later besteedde hij meer tijd aan het verslag doen van college-wedstrijden voor CBS dan aan de profs en werd hij ingezet voor zowel het reguliere seizoen als voor toernooiwedstrijden tot het NCAA mannenbasketbaltoernooi van 1990. Voor NCAA wedstrijden werd Heinsohn meestal gekoppeld aan Verne Lundquist. Na het NBA seizoen van 1987, werd Heinsohn verplaatst van de rol van primaire kleuren analist naar de tweede plaats op de kaart van het netwerk. Hij werd gekoppeld aan Brent Musburger voor het seizoen 1987-88, waarbij hij alleen playoff wedstrijden opnam. In het seizoen 1988-89 deed Heinsohn weer alleen playoff wedstrijden, samen met Verne Lundquist. In zijn laatste seizoen riep Heinsohn een reguliere seizoenswedstrijd voor CBS en de vroege ronde van 1990 NBA playoff wedstrijden met James Brown.

Persoonlijk leven en latere carrièreEdit

Afgezien van het hof, genoot Heinsohn van schilderen en golfen; hij leidde ooit een levensverzekeringsmaatschappij. In 1988 schreef hij een memoires getiteld “Give ‘em the Hook”, met schrijver Joe Fitzgerald.

In de latere jaren werkte Heinsohn minder wedstrijden vanwege leeftijd en gezondheidsproblemen. Brian Scalabrine, de studio-analist van de Celtics, viel in voor Heinsohn tijdens zijn afwezigheid bij thuiswedstrijden en nam de plaats van Heinsohn over bij alle wegwedstrijden. Hij begon deze rol op zich te nemen tijdens het NBA-seizoen 2012-13, en tijdens het NBA-seizoen 2014-2015 werd hij fulltime bij wegwedstrijden. Wanneer de Celtics een uitwedstrijd hadden, werkte Heinsohn als studio-analist bij de televisie-uitzendingen van de Celtics.