Three Types of Parenting Styles

Diana Baumrind, een klinisch en ontwikkelingspsychologe die bekend staat om haar onderzoek naar opvoedingsstijlen, begon bijna bij toeval opvoedingsstijlen te bestuderen. Zij was oorspronkelijk geïnteresseerd in de verschillende invloeden die verband hielden met zelfredzame kinderen. Baumrind’s vermoeden was dat als we de invloeden op zelf-redzame kinderen kunnen identificeren, we deze kunnen aanmoedigen in de omgeving van kinderen in de lagere school, wat leidt tot grotere zelf-redzaamheid. Onder de onderzochte invloeden waren de patronen van communicatie en discipline van hun ouders. Na het identificeren van een steekproef van zelf-redzame studenten, interviewde Baumrind hun ouders en vond twee elementen aanwezig in hoe de ouders met hun kinderen omgingen: communicatie en normen. Hieruit ontdekte Baumrind verschillende opvoedingsstijlen gebaseerd op het hoge/lage niveau van communicatie en het hoge/lage niveau van normen.

Baumrind ontdekte dat de ouders van zelf-redzame kinderen de neiging hadden hoog te zijn op twee dimensies: communicatie en normen. Deze ouders praten met hun kinderen om hen te begeleiden in hun levenskeuzes. Deze ouders verwachten van hun kinderen dat ze het goed doen op school en in de socialisatie. Zij benadrukken de normen die het kind moet begrijpen om aan die verwachtingen te voldoen. Geïdentificeerd als gezaghebbende ouders, drukken zij liefde voor het kind uit door middel van communicatie en normen.

De vraag rijst dan: Hoe zit het met ouders die laag zijn op een van de dimensies? Sommige ouders hebben hoge normen, maar weinig communicatie. Sommige ouders zijn laag in normen, maar hoog in communicatie. Zijn deze ouders minder liefdevol dan de ouders van zelfredzame kinderen? Welke kenmerken hebben kinderen van ouders die laag scoren op één dimensie gemeen? Deze vragen vormden de leidraad voor het onderzoek dat Baumrind ertoe bracht opvoedingsstijlen te bestuderen.

Autoritatief Ouderschap vs. Autoritair Ouderschap

Baumrind ontdekte verschillende opvoedingsstijlen gebaseerd op het hoge/lage niveau van communicatie en het hoge/lage niveau van normen die ouders voor hun kinderen uitspraken. Naast de autoritatieve stijl zijn er de autoritaire stijl en de permissieve stijl. De autoritaire opvoedingsstijl omvat hoge normen maar weinig communicatie. Deze ouders straffen en disciplineren wanneer zij dat nodig achten, maar meestal gebeurt dat willekeurig. Deze opvoedingsstijl kan een jong kind belemmeren bij het ontwikkelen van initiatief als het kind gelooft dat het verkeerd is om iets te doen dat niet in regels is vastgelegd. De permissieve opvoedingsstijl vertrouwt op een goede communicatie maar mist het vastleggen van normen. Een permissieve ouder zal naar het kind luisteren zonder te oordelen of te sturen. Veel kinderen van toegeeflijke ouders zijn sociaal maar presteren niet goed op school.

Een voorbeeld van de verschillen kan worden gemaakt met het aan het huiswerk krijgen van een kind. Een ouder met welke opvoedingsstijl dan ook kan tegen een kind dat uit school komt zeggen: “Maak eerst je huiswerk voordat je televisie gaat kijken.” Hoe die ouder reageert op de protesten van het kind zou zijn opvoedingsstijl illustreren. Als het kind vraagt: “Moet dat?”, antwoordt de autoritaire ouder: “Ik wil je klachten niet horen.” De tolerante ouder gaat niet in discussie, maar zegt: “Oké, nu even niet.” De autoritaire ouder zou vragen of het kind een goede reden heeft om het huiswerk uit te stellen. Als het kind dat heeft, zal de ouder naar de reden luisteren. Zo niet, dan zal de ouder de tijd nemen om uit te leggen dat het maken van huiswerk en het stellen van prioriteiten belangrijke gewoonten zijn. Het kind van de autoritatieve ouder leert dat, als zich een situatie voordoet waarin huiswerk uitgesteld moet worden, de ouder zal luisteren.

Wat beïnvloedt iemand om een autoritaire ouder te zijn (in plaats van een autoritatieve ouder)? Er zijn verschillende redenen. De meest waarschijnlijke invloed is de opvoedingsstijl waarmee de ouders zijn opgevoed. Deze autoritaire ouders zijn volwassen kinderen van autoritaire ouders die de opvoedingsstijl volgen die zij uit ervaring het beste kennen. Veel mensen volgen de opvoedingsstijl van hun ouders. Het kind van de autoritaire ouder wil geen fouten maken. Wanneer dat kind opgroeit tot ouder, wil hij/zij als ouder geen fouten maken.

Een andere reden waarom een ouder ertoe gebracht kan worden een autoritaire stijl te volgen, is dat die effectief is bij het opvoeden van kinderen in een omgeving met veel criminaliteit of een anderszins gevaarlijke omgeving. Een kind in zo’n omgeving heeft duidelijke regels nodig. Vaak is er weinig kans om de regels uit te leggen (of bevelen te geven in een crisis) zonder voortdurend de aandacht te vestigen op de gevaren van hun dagelijks leven. In deze omstandigheden zorgen veel ouders ervoor uit te leggen dat deze strengheid een manier is om liefde te uiten. Toch zal er een probleem ontstaan wanneer deze kinderen opgroeien om ouders te worden. Zij herinneren zich hoe hun ouders hen hebben opgevoed. Zelfs als deze volgende generatie in een veiliger buurt woont, volgen zij het gedrag van hun ouders door zelf autoritaire ouders te worden.

Volgens Baumrind zijn er slechts drie identificeerbare opvoedingsstijlen, gebaseerd op het niveau van communicatie en het niveau van normen. Sommige psychologieboeken beweren dat er een vierde opvoedingsstijl zou moeten zijn voor de ouders die weinig communiceren en lage normen hanteren. Dat argument zou logisch volgen. Maar een ouder met een lage communicatie en lage normen volgt niet echt een “opvoed”-stijl. Een dergelijke benadering is het afwijzen van verantwoordelijkheid als ouder. Daarom is het verwaarlozing van kinderen. De kinderen van verwaarlozende ouders vechten een verloren strijd. Tenzij zij verantwoordelijke volwassenen in hun leven hebben (naast hun ouders), kunnen zij niet veel hoop hebben om zich tot productieve volwassenen te ontwikkelen. Kinderen van autoritatieve ouders worden echter zelfverzekerd, terwijl kinderen van autoritaire of permissieve ouders ook goede kwaliteiten ontwikkelen.