The Lady Is a Tramp

About the Show Babes in Arms

Babes in Arms was niet alleen een typische “Come on kids, let’s put on a show”-musical, maar misschien wel de eerste in zijn soort. Het idee voor de musical ontstond toen Rodgers en Hart in Central Park wandelden en een paar creatieve kinderen zagen die hun eigen spelletjes aan het bedenken waren. Het plot was onbeduidend en vergezocht, maar de Rodgers en Hart partituur produceerde meer American Standard songs dan enige andere show van het songwriting team.

Het verhaal gaat over een groep vaudeville artiesten uit het Depressietijdperk die geen werk kunnen vinden en besluiten het land te verlaten in een poging iets van de kost te maken, waarbij ze hun kinderen achterlaten om voor zichzelf te zorgen. De jongeren besluiten zich te verzetten tegen een poging om hen naar een werkboerderij te sturen door zelf een show op te voeren om geld in te zamelen voor een plaatselijk jeugdcentrum. Er komt niet veel van terecht totdat een deus ex machina ingrijpt. Een Franse transatlantische vliegenier laat zijn vliegtuig neerstorten in hun midden en genereert zo genoeg publiciteit om van de kindershow een hit te maken.

Babes in Arms probeerde het uit in Boston en opende vervolgens in New York in het Shubert Theater op 14 april 1937. Ondanks het ontbreken van de gebruikelijke rij halfnaakte showmeisjes om de kaartverkoop op gang te brengen, liep de show bijna een jaar (289 voorstellingen) en sloot op 18 december 1937. Rodgers en Hart hadden besloten dat ze deze show helemaal van henzelf wilden laten zijn, dus schreven ze zowel het boek als de tekst en de muziek; en ze haalden George Balanchine erbij voor de choreografie. De cast was beperkt tot jongeren, van wie velen uiteindelijk sterren werden, en bestond uit Mitzi Green, Alex Courtney, Alfred Drake, Ray Heatherton, The Nicholas Brothers, Dan Dailey, Robert Rounseville, Grace MacDonald, en Wynn Murray.

De show binnen de show die de kinderen opvoeren is een revue, en op één na zijn alle Rodgers en Hart liedjes de centrale punten voor de sketches. De enige uitzondering is “My Funny Valentine.” Het is geïntegreerd in het hoofdverhaal, waarin Billie, gespeeld door Mitzi Green, het zingt over haar nieuwe liefde “Val,” kort voor “Valentine,” gespeeld door Ray Heatherton. Richard Rodgers heeft opgemerkt dat omdat hij en Hart zo geïnteresseerd waren in het schrijven van liedjes die hielpen bij de ontwikkeling van het verhaal, ze zover gingen dat ze de naam van een van hun personages in Valentine veranderden om het liedje bij het verhaal te laten passen. (Musical Stages, p, 181, hard-bound Ed.).

Inleiding van “The Lady Is a Tramp” in Babes in Arms

Rodgers en Hart schreven “The Lady Is a Tramp” speciaal voor hun hoofdrolspeelster, de energieke tiener-filmster Mitzi Green, die het in de show introduceerde. Sommigen vonden het liedje een beetje te “werelds” voor een kind om te zingen, maar dat weerhield het er niet van om, in die tijd en tegen een heleboel geweldige concurrentie, de grootste hit van de show te worden.

Philip Furia en Michael Lasser schrijven over het liedje dat het een van de beste lijsttrekkers van het team is en dat Hart de tekst in één dag schreef “over een nuchtere dame die affectaties minacht als te laat komen in het theater, met royalty’s naar dubbelspelen gaan en bont dragen in nachtclubs in Harlem. Omdat de zangeres weigert zich pretentieus te gedragen, bestempelen andere vrouwen haar als een slet …” (America’s Songs, p. 139).

Revivals: Er zijn geen Broadway-revivals van Babes in Arms geweest, misschien omdat het boek, ondanks de spectaculaire score, gewoon te licht en te gedateerd is; er zijn echter wel twee studio-albums geweest: één met Mary Martin op Columbia Records, uit 1951; en één met Judy Blazer en Judy Kaye uit 1989. Deze productie maakt gebruik van de originele 1937 orkestraties en biedt daarom een zeldzame kans om de muzikale gedeelten van de show min of meer te horen zoals ze oorspronkelijk werden uitgevoerd, voordat zoveel liedjes opkwamen als standards die hun eigen onuitwisbare indrukken maakten. Er was ook een New Yorkse concertrevival door City Center Encores! in februari 1999, waarvan er een cast album bestaat. Ondanks het ontbreken van een Broadway-revival is Babes in Arms ontelbare malen opgevoerd in middelbare scholen en in stock-producties, waarbij gebruik werd gemaakt van een herzien boek met een zomertheater als decor en waarin de stagiaires de show binnen de show opvoerden.

De Lorenz Hart Website biedt in zijn bespreking van de revivals van Babes in Arms een weerlegging van het idee dat Babes in Arms nooit in zijn oorspronkelijke vorm is heropgevoerd omdat het “te licht en te gedateerd” zou zijn.”

Zie IBDB voor volledige productiedata van de show, volledige cast, andere credits, liedjes/gezongen door, Broadway revivals, etc.

Over de film Babes in Arms

Hoewel er een film Babes in Arms was, enigszins losjes gebaseerd op deze show, was “The Lady Is a Tramp” alleen opgenomen als instrumentale achtergrondmuziek. In feite, de krachten die de filmversie van Babes in Arms (1939) creëerden, met Judy Garland en Mickey Rooney) schrapten op onverklaarbare wijze de meeste van de grote Rodgers and Hart songs, waardoor alleen “Where or When” (en de titelsong van de show) overbleef.

“The Lady Is a Tramp” werd niet gezongen in de filmversie van de show. In plaats daarvan werd de melodie gebruikt als achtergrondmuziek voor de scènes waarin het personage Rosalie verscheen – met het kennelijke doel om de minder dan bewonderenswaardige (lees zwerver-achtige) middelen te suggereren die Rosalie aanwendt om de hoofdrol in de kindershow te krijgen. Er is hier sprake van een dubbele ironie. De eerste ironie is dat Hart’s tekst voor “The Lady Is a Tramp,” duidelijk de bedoeling heeft dat “tramp” een ereteken is dat de nuchtere echtheid aangeeft van de dame die zichzelf zo noemt. De tweede ironie is dat de filmmakers Hart’s bedoelde ironie negeren en de melodie gebruiken om het personage dat de melodie begeleidt in diskrediet te brengen, wat haar gebrek aan echtheid versterkt.

“The Lady Is a Tramp” werd echter toegevoegd aan de filmversie van een Rodgers en Hart show waarvoor het niet was geschreven. Het liedje werd geïnterpoleerd in de film Pal Joey uit 1957, waar het werd gezongen door Frank Sinatra met een Nelson Riddle arrangement – en is sindsdien een van Sinatra’s signatuurliedjes geworden. Het werd ook gebruikt in Words and Music, (1948), een biopic over Rodgers en Hart, een film die alles in het werk stelt om hun verhaal te vertellen zoals het niet gebeurd is. Dat doet echter niets af aan het sprankelende optreden van Lena Horne.

Lena Horne zingt “The Lady Is a Tramp” in Words and Music.

(Gelieve een
video te voltooien of te pauzeren alvorens een andere te starten.)