Supergranulatie

Supergranulatie wordt reeds lang geïnterpreteerd als een specifieke convectieschaal, maar de oorsprong ervan is niet precies bekend. Hoewel de aanwezigheid van granulen in de fotosfeer van de zon een goed gedocumenteerd verschijnsel is, is er nog veel discussie over de ware aard of zelfs het bestaan van granulatiepatronen van hogere orde. Sommige auteurs suggereren het bestaan van drie verschillende schalen van organisatie: granulatie (met typische diameters van 150-2500 km), mesogranulatie (5000-10000 km) en supergranulatie (meer dan 20000 km). Granules worden typisch beschouwd als tekenen van convectieve cellen die een hiërarchische structuur vormen: supergranules zouden aldus in hun bovenste lagen worden opgesplitst in kleinere mesogranules, die op hun beurt aan hun oppervlak in nog kleinere granules zouden worden opgesplitst. Het zonnemateriaal zou naar beneden stromen in donkere “banen” die de granules van elkaar scheiden, waarbij de scheidingen tussen de supergranules de grootste concentraties koud gas zouden vormen, analoog aan rivieren die kleinere zijrivieren met elkaar verbinden. Benadrukt moet echter worden dat dit beeld zeer speculatief is en in het licht van toekomstige ontdekkingen onjuist zou kunnen blijken te zijn. Recente studies tonen enige aanwijzingen dat mesogranulatie een spookverschijnsel was, veroorzaakt door middel van middeling.