Richtlijnen voor de uitvoering van Taps

Er zijn twee muziekstukken die de harten en emoties van de Amerikanen bijzonder beroeren – The Star-Spangled Banner en Taps.

Voor veel Amerikanen brengt Taps een belangrijke boodschap over door middel van de vierentwintig noten. Voor Amerikaanse soldaten vanaf de Burgeroorlog betekende het ’s nachts laten klinken van de roep dat alles goed was. Het gaf die militairen een gevoel van veiligheid en zekerheid en gaf ook aan dat er weer een dag in dienst van hun land voorbij was en dat alles goed was. Vanwege het melodieuze en aangrijpende karakter van de melodie is het geen wonder dat het werd aangenomen als de laatste oproep bij begrafenissen. Zoals Gustav Kobbe stelde in een Century artikel uit 1898: “Langzaam en expressief gespeeld, heeft het een teder, ontroerend, treurig karakter, in overeenstemming met het feit dat het niet alleen wordt gespeeld voor ‘lichten uit’, maar ook boven het graf van de soldaat, of hij nu generaal of soldaat is, zodat zoals met ‘lichten uit’ de nacht de dag van de soldaat afsluit, zo rolt met dezelfde oproep het doek over zijn leven.”

Al meer dan drie decennia heb ik Taps gespeeld op begraafplaatsen, kapellen, kazernes, en herdenkingsdiensten. Er zijn ceremonies die in mijn geheugen gegrift staan. Van alle keren dat ik de trompet heb geblazen, waren de keren dat ik de trompet heb geblazen bij het Graf van de Onbekenden, het meest gedenkwaardig. Voor mij is dit de hoogste eer die een bugelspeler kan behalen. Het is het militaire muzikantenequivalent van “spelen in Carnegie Hall.”

Ik heb het geluid laten klinken op de begrafenis van Generaal Ira Eaker, commandant van de 8ste Luchtmacht tijdens de Tweede Wereldoorlog, en voor de begrafenis van Generaal Godfrey McHugh, luchtmacht adjudant van President Kennedy. Ik blies de Britse roep “Last Post” bij het graf van een Australische piloot uit WO II die begraven ligt op Arlington National Cemetery, tijdens een ceremonie die werd bijgewoond door de stafchef van de Australische luchtmacht. Tijdens de meeste Memorial Day weekends gedurende meer dan een dozijn jaar heb ik opgetreden tijdens een herdenkingsdienst voor de Flying Tigers, de WO II vlieggroep, in het Old Memorial Amphitheater in Arlington. Dit is bijzonder ontroerend voor mij, om deze echte helden van een vorige generatie te zien.

De moeilijkste begrafenissen waarbij ik ben gevraagd om Taps te spelen, waren die van militairen in actieve dienst. Zo was er een begrafenis in Oil City, Pennsylvania voor een negentienjarige vliegenier die door een dronken chauffeur om het leven was gekomen toen hij op weg was naar zijn eerste dienstopdracht. Op de begraafplaats waren de meeste rouwenden tieners van zijn middelbare school. Toen ik begon te spelen, ging er een gejammer op van degenen die deze jonge man kenden. Het was moeilijk om de oproep af te maken. Een andere moeilijke tijd was toen ik de oproep liet horen voor de vader van een vriendin die als bombardier had gediend tijdens WO II. Toen ik een blik op haar wierp voor ik begon, zag ik dat ze zijn vleugels droeg. Best moeilijk…

Wanneer ik tijdens een ceremonie het appèl doe, word ik soms benaderd door familieleden die mij willen bedanken voor hun aanwezigheid bij de dienst. Een antwoord van, “U bent welkom,” leek altijd ongepast of ontoereikend, dus zeg ik, “Het is mij een eer.”

Een tekort aan hoornblazers?

Het is inderdaad een eer voor mij wanneer ik de kans krijg dit ritueel uit te voeren voor hen die een deel van hun leven aan onze natie hebben gegeven. En er is zeker behoefte aan gekwalificeerde bugelspelers in het hele land om deze dienst te verrichten.

In het verleden, wanneer niet beschikbaar, konden militaire bugelspelers worden vervangen door muzikanten van een VFW of American Legion Drum and Bugle Corps of zelfs Boy Scouts. De traditie van bugels en trommelkorpsen in die organisaties is echter zo goed als verdwenen. Een echte schande, want deze groepen hebben lang muzikaliteit en patriottisme gekoesterd.

Met een sterftecijfer van meer dan duizend veteranen per dag en met op veel begrafenisplechtigheden slechts een opname van Taps als muzikale eerbetoon, onderzoeken wetgevers of er wetgeving kan worden aangenomen om ervoor te zorgen dat elke familie die om militaire eer verzoekt voor een overleden veteraan, een levende hoornblazer en een vuurpeloton krijgt. Ik vermoed echter dat er niet echt een tekort is aan bugelblazers, maar gewoon een ontoereikend systeem om ervoor te zorgen dat alle verzoeken voor een live-bugelblazer worden ingewilligd.

Als u geïnteresseerd bent in het verlenen van de dienst van het klinken van Taps bij een begrafenis, wilt u misschien uw lokale VFW en American Legion Posten en lokale begrafenisondernemingen waarschuwen dat u bereid bent om op te treden bij begrafenissen, of contact opnemen met het kantoor van de Nationale Garde van uw staat en erachter komen of ze een behoefte hebben aan civiele contractbugelblazers voor ceremonies. Veel bugelblazers en professionele trompettisten zijn bereid om Taps te klinken en kunnen worden ingehuurd om deze plicht te doen.

Er zijn organisaties die live Taps bij begrafenissen promoten.Kijk op www.TapsForVeterans.org

Omdat weinig civiele bugelblazers vandaag de dag de achtergrond hebben van een militair muzikant en velen zijn zich niet bewust van het betrokken protocol, zijn de volgende richtlijnen geschreven om diegenen met weinig kennis van militaire ceremonies te voorzien van de basis die nodig zijn voor het verlenen van deze eer. Deze richtlijnen kunnen ook worden gedownload als een PDF-bestand HIER. Ik hoop dat dit een leidraad is voor bugelspelers die oprecht geïnteresseerd zijn in het spelen van Taps bij begrafenissen.

De juiste uitvoering van Taps

TAPS SGM WOODY ENGLISH- PLAYED ON A BACH BUGLE

De exacte manier om Taps uit te voeren deelt een aantal van dezelfde onzekerheden als de oorsprong van de oproep. De meest voor de hand liggende fout is de ritmische figuur die gevonden wordt in de zevende, achtste, tiende, elfde, dertiende en veertiende noot. Het ritme voor die noten zou moeten zijn:

De meeste trompettisten voeren die noten echter zo uit:

Ik heb dit gehoord op vele opnamen, in films, bij live-optredens, en gedurende het eerste deel van mijn optredende carrière speelde ik het ook zo. De juiste manier is de rechte achtste noot, niet het gestippelde ritme van achtste en zestiende noot.

Als trompettist, opgeleid door leraren die goed thuis zijn in de orkest- en sololiteratuur, werd mij geleerd dat bepaalde solostukken en orkesttrompetfragmenten op een bepaalde manier moeten worden uitgevoerd. Ik denk hetzelfde over Taps. Denk maar aan het veranderen van het ritme van Beethovens offstage “Leonore” call, of misschien de solo in de Luitenant Kije suite van Prokofieff, omdat je die aan je eigen “interpretatie” wilt onderwerpen. Het is gewoon niet gedaan, en Taps moet op dezelfde manier worden behandeld.

Het klinken van Taps kan voor interpretatie vatbaar zijn bij de beslissing hoe lang de fermata over de derde, zesde, vijftiende en vierentwintigste noot moet worden aangehouden. Er zou echter geen twijfel mogen bestaan over het ritme zoals hierboven vermeld. Wanneer men de gedrukte muziek bestudeert, zal men zien dat de meeste bugelhandboeken het rechte achtste notenritme bevatten.

Als mijn grondslag voor het juiste ritme om in Taps uit te voeren, haal ik het volgende aan:

A. De belangrijkste basis voor mijn stelling zijn de vele bugel-, dril- en tactische handboeken waarin de call staat afgedrukt. In de meeste handboeken is de call geschreven met de rechte achtste noten. Het meest opmerkelijke voorbeeld van het gestippelde achtste en zestiende noten ritme is John Philip Sousa’s boek, The Trumpet and Drum. Sousa vermeldt de oproep als “Extinguish Lights” en heeft een drumpartij geschreven om de oproep te begeleiden. Het juiste ritme voor Taps is in vrijwel elk ander handboek te vinden. Sousa heeft het waarschijnlijk “Extinguish Lights” genoemd omdat dat (in die tijd) de officiële benaming was.

B. Het beste bewijs voor het rechte achtste notenritme komt uit vier bronnen:

1. De originele 1835 call of Tattoo waarvan Taps is afgeleid. Een onderzoek van de noten die overeenkomen met de hedendaagse Taps toont een gelijkmatig ritmisch figuur.

2. De biografie van Generaal Butterfield, A Biographical Memorial of General Daniel Butterfield Including Many Addresses and Military Writings, uitgegeven door Julia Lorillard Butterfield (zijn vrouw), toont de oproep afgedrukt op p. 49 met de rechte achtste noot.

3. Oliver Willcox Norton publiceerde in 1903 een pamflet getiteld Two Bugle Calls, waarin hij herinneringen ophaalt aan zijn tijd in de Burgeroorlog en oproepen bespreekt die door Generaal Butterfield zijn geschreven. De oproep staat op de laatste pagina.

4. De in 1874 herziene Upton’s Infantry Tactics toont de eerste versie van de tegenwoordige Taps in een boek van het Amerikaanse leger. Dit zijn uiterst betrouwbare bronnen in die zin dat Butterfield wordt gecrediteerd met de oproep en Norton de eerste was om het te spelen.

C. Het is de manier waarop het door alle gewapende diensten wordt gespeeld op Arlington National Cemetery voor begrafenissen, kransleggingen en herdenkingsdiensten en bij The Tomb of the Unknown Soldier. Waarom wordt het dan zo vaak verkeerd uitgevoerd? Ik denk dat de oproep vaak uit het hoofd is gedaan, waarbij weinig bugelspelers de handleidingen hebben nagekeken. Ook is het in veel Hollywood films op die manier uitgevoerd.

Waarom dan wel? Als musici en uitvoerders moeten trompettisten ernaar streven om met de grootst mogelijke perfectie te spelen.

Pagina’s: 1 2 3