Positive vs. Negative Reinforcement: A Guide for Parents

Ik nam ze bijna niet meer mee naar de speeltuin.

Met twee kinderen onder de 4 jaar was de speeltuin voor mij een plek van verpozing geweest. Ik kon op de bank zitten en bijpraten met een paar oudervrienden, terwijl mijn kleintjes naar hartelust sprongen, gleden en klommen in een gecontroleerde omgeving. We konden er allemaal een beetje stoom afblazen, maar de speeltuin verlaten was zo’n proces geworden dat ik er bijna helemaal niet meer heen ging.

Onvermijdelijk, als ik aankondigde dat het tijd was om te gaan, rende mijn 3-jarige weg. Maniakaal lachend beklom hij een glijbaan of glibberde naar de top van een speelstructuur en keek vrolijk op me neer alsof het een grap was, alsof er geen eten gemaakt hoefde te worden en geen dutjes gedaan hoefden te worden.

Tussen huilde mijn 2-jarige. Hij wilde ook niet weg, maar hij was niet snel genoeg om te ontsnappen, dus daar zat hij dan, met zijn hand in de mijne en de tranen liepen over zijn gezicht. En als hij het echt niet meer zag zitten, escaleerde dit tot een verdrietig gezicht en een slingerend lichaam onder mijn arm. In beide gevallen waren we een scène, en tegen de tijd dat ik ze in de auto kreeg, was iedereen, inclusief ondergetekende, in tranen.

Het uitvoeren van een gracieuze speeltuin exit is blijkbaar een van de fijnere kunsten van het ouderschap, en duidelijk een die ik niet onder de knie had. In feite had ik niet eens een idee waar te beginnen. Toen het patroon me ervan begon te weerhouden om naar de speeltuin te gaan, wist ik dat er iets moest veranderen. Maar wat? Moet ik mijn kinderen gaan straffen, tot drie tellen, in de hoop dat ik niet verder kom dan twee en een half voordat mijn kinderen komen aangerend? Moet ik net zo lang tegen ze schreeuwen tot ze doen wat ik zeg? Of is het beter om de witte vlag te hijsen, mijn hoofd in mijn handen te steken en ze te laten zien hoe ik wanhopig huil?

Geen van deze voelde helemaal goed. Wij zijn een gezin dat dingen bespreekt en ik begreep volkomen waarom ze de speelplaats niet wilden verlaten. Verdorie, er waren dagen dat ik niet weg wilde. Mijn kinderen overmeesteren met dreigementen, steekpenningen of straffen was verleidelijk, maar eerlijk gezegd voelde het gewoon verkeerd. Zou ik ze niet leren dat macht macht maakt?

Maar als ik ze niet met geweld zou overmeesteren of controleren, hoe zou ik ze dan kunnen laten begrijpen dat we niet permanent naar de speeltuin konden verhuizen? Hoe kan ik helpen hun besluitvormingsproces vorm te geven, zodat we allemaal met minder ophef de speeltuin kunnen verlaten? Waarom kiest iemand toch het ene gedrag boven het andere? Ik heb hard gewerkt om mezelf terug te katapulteren naar de psychologie les die ik nam als undergrad voor een aantal antwoorden.

Wat is negatieve bekrachtiging?

Zowel positieve als negatieve bekrachtiging werden voor het eerst beschreven door psycholoog B.F. Skinner in zijn theorie over operante conditionering. Hij probeerde te beschrijven hoe mensen de ene keuze maken boven de andere. Lang verhaal kort, hij kwam tot de ontdekking dat er veel verschillende soorten bekrachtiging zijn. Eén type is negatieve bekrachtiging.

Hier volgt een definitie uit The Very Well Mind: Negatieve bekrachtiging is wanneer mensen worden geconditioneerd om bepaald gedrag te vertonen om een aversieve stimulus te stoppen.

Wat houdt dat precies in? Nou, een aversieve stimulus is eigenlijk een mooie naam voor iets dat ongewenst is, dat we van nature proberen te vermijden. Wanneer we een bepaalde gedragswijze kiezen om een aversieve stimulus te stoppen, worden we gemotiveerd door negatieve bekrachtiging. We kiezen het specifieke gedrag dat de ongewenste reactie zal stoppen.

Dit is misschien niet de manier waarop je gewend bent erover te denken – dat was het zeker niet voor mij – dus laten we eens kijken naar een paar voorbeelden.

Voorbeelden van negatieve bekrachtiging

• Uw kind krijgt een driftbui als u groente door haar macaroni met kaas mengt. De volgende keer dat u macaroni met kaas maakt, doet u er geen groenten door, want u wilt geen driftbui krijgen.
• Hier is het doelgedrag waar je kind op hoopte geen groenten in haar macaroni met kaas, en de negatieve stimulus die je wilt vermijden is de driftbui.
• Door geen driftbui te krijgen als de macaroni met kaas zonder groenten wordt geserveerd, heeft uw kind een negatieve bekrachtiger gebruikt om u te conditioneren de groenten weg te laten.
• Uw kind houdt niet van tandenpoetsen en moet twee gaatjes laten vullen bij de tandarts. Daarna begint uw kind consequent zijn tanden te poetsen en te flossen omdat hij het niet leuk vindt gaatjes te laten vullen.
• In dit geval is het specifieke gedrag tandenpoetsen, en de negatieve stimulus die wordt weggenomen is het laten vullen van gaatjes.
• Door geen gaatje te laten vullen als hij zijn tanden goed poetst, wordt uw kind door negatieve bekrachtiging geconditioneerd om regelmatig zijn tanden te poetsen.

Is negatieve bekrachtiging hetzelfde als straf?

Als u net als ik bent, bent u er misschien van uitgegaan dat negatieve bekrachtiging het woord “negatief” bevat, omdat bepaald gedrag leidt tot negatieve resultaten, oftewel straf. Maar in werkelijkheid wordt bij negatieve bekrachtiging het woord negatief gebruikt om aan te geven dat iets wordt weggenomen of ontkend, niet dat een ongewenst gevolg wordt geïntroduceerd.

Hoewel ouders soms negatieve bekrachtiging gebruiken om gedrag te motiveren, zijn straffen en negatieve bekrachtiging niet hetzelfde. Dat komt omdat een straf meestal werkt door het toevoegen van een ongemakkelijke stimulus als reactie op ongewenst gedrag. Straffen motiveert een gedragsverandering door iets toe te voegen – een ongewenste bekrachtiger in reactie op wangedrag – niet door er een weg te nemen voor gewenst gedrag.

Voorbeelden van straf vs. negatieve bekrachtiging

• Straf: Een kind wil zijn kamer niet opruimen. Zijn ouders herinneren hem eraan, maar hij ruimt nog steeds niet op. Als zij hem een time-out opleggen totdat hij zijn kamer opruimt, is dit een voorbeeld van een straf. Waarom? Omdat een negatieve prikkel wordt geïntroduceerd om het doelgedrag te motiveren.
• Negatieve bekrachtiging: In een soortgelijk scenario wil een kind zijn kamer niet opruimen, maar deze keer introduceren zijn ouders geen straf. De volgende dag, wanneer hij zijn favoriete actiefiguur niet kan vinden, suggereren zijn ouders dat het misschien gemakkelijker is om het speelgoed te vinden als hij opruimt. Het kind ruimt zijn kamer op en vindt zijn actiefiguur. Hier is de negatieve prikkel het onvermogen van het kind om zijn speelgoed te vinden. Zijn opruimen is gemotiveerd door zijn verlangen om te voorkomen dat zijn speelgoed verloren gaat, dus dit is een voorbeeld van negatieve bekrachtiging aan het werk.

Nou, laten we teruggaan naar mijn speeltuin exit strategie. Als ik tot drie ga tellen, ga schreeuwen of ze een time-out geef omdat ze niet opschieten, is dat dan een negatieve bekrachtiging?

Als ik een van deze dingen zou doen, zouden mijn kinderen zich naar de auto haasten om een ongewenst gevolg te voorkomen – of dat nu een time-out is of zelfs alleen maar een schreeuw van mij. Dit zijn straffen in plaats van een vorm van negatieve bekrachtiging.

Maar ik wil dat mijn kinderen leren en groeien van fouten, niet dat ze er bang voor zijn. Toch zijn er momenten dat we de speeltuin moeten verlaten, en ik kan er niet elke keer om blijven vechten. Dus wat is de andere optie?

Wat is positieve bekrachtiging?



In het algemeen is positieve bekrachtiging iets gemakkelijker te begrijpen:

Positieve bekrachtiging, volgens PositivePyschology.com, is wanneer een wenselijke reactie wordt toegevoegd nadat het verwachte gedrag heeft plaatsgevonden. Hier verwijst het woord positief naar de toevoeging van een stimulus en niet naar de positieve aard ervan.

Ook voor het eerst beschreven door Skinner, kan positieve bekrachtiging verschillende vormen aannemen omdat er een paar verschillende soorten bekrachtigingen zijn. De vier variëteiten van positieve bekrachtigers om kinderen te helpen groeien en emotionele intelligentie te ontwikkelen omvatten de volgende:

• natuurlijke bekrachtigers
• token bekrachtigers
• sociale bekrachtigers
• tangible bekrachtigers

Hoe zien deze bekrachtigers er in de praktijk uit, en zijn ze allemaal gelijk geschapen?

Voorbeelden van positieve bekrachtiging



Een natuurlijke bekrachtiger is in wezen een natuurlijk gevolg van positief gedrag.

• Bijv. uw kind bestudeert haar spellingwoorden en doet het goed op een toets. Haar werk wordt beloond door de gewenste score, dus kiest ze ervoor om opnieuw te studeren voor de volgende test.
• Deze natuurlijke gevolgen zijn misschien dingen die u niet direct in de hand hebt, maar uw kind erop wijzen kan haar helpen inzien dat haar inspanningen resultaat hebben opgeleverd. Bespreken hoe ze zich voelt als ze ergens hard voor werkt en slaagt, kan haar eraan herinneren hoe capabel ze is en haar groeimindset voeden.

Een symbolische versterking is een beloning die kan worden ingewisseld voor iets anders.

• Zo verdient uw kind bijvoorbeeld een sticker elke keer dat ze zich klaarmaakt voor school. Als ze haar stickerkaart vol heeft, krijgt ze een speciale traktatie, zodat ze zich elke ochtend klaarmaakt omdat ze de traktatie wil.
• Token reinforcers hebben meestal niets te maken met het gedrag of de acties die u probeert te versterken. Dit soort extrinsieke beloningen zijn makkelijk in te zetten, maar ik vond ze moeilijk vol te houden omdat het gedrag altijd gekoppeld is aan een of andere beloning. Toen ik er een gebruikte voor mijn zoon tijdens de zindelijkheidstraining, begon hij om de vijf minuten naar het toilet te gaan, alleen maar om een nieuwe sticker te krijgen. En toen hij eenmaal klaar was met zindelijk worden, vroeg hij nog steeds om een sticker elke keer dat hij ging. Als je de stickers niet koppelt aan een beloning, maar in plaats daarvan gebruikt om bij te houden hoe je kind zich voelt, kunnen ze een leuk spel worden dat de positieve gevoelens versterkt die jullie allemaal delen als het goed gaat.

Een sociale bekrachtiger is positieve aanmoediging door anderen.

• Bijv. wanneer uw zoon ’s morgens zijn haar kamt, zegt zijn lerares hem dat zijn haar er vandaag goed uitziet. Hij kiest er dan voor om zijn haar de volgende dag weer te kammen.
• Als onze kinderen ouder worden, gaat het bij sociale bekrachtiging minder om ons als ouders en meer om leeftijdsgenoten en andere invloeden, maar als onze kinderen nog klein zijn, kunnen we hun zelfvertrouwen opbouwen, zodat sociale bekrachtiging minder gaat over hoe anderen hen zien en meer over hoe ze met anderen omgaan. Wanneer ik mijn zoon erop wijs dat ik merkte dat iemand naar hem glimlachte toen hij zwaaide in de supermarkt, begint hij op te merken dat de vriendelijkheid die we aan anderen geven, groeit en zich van ons af vermenigvuldigt, waardoor wij en anderen zich vaak ook gelukkiger voelen.

Een tastbare bekrachtiger is een daadwerkelijke fysieke beloning.

• Bijv. uw kind doet niet moeilijk bij de dokter en mag iets kiezen uit de schatkist in de lobby. De volgende keer dat u naar de dokter gaat, werkt ze mee, zodat ze weer een prijs kan krijgen.
• Er zullen altijd tastbare beloningen zijn in het leven van uw kind, of ze nu van u komen, van de dokter, of van klasgenootjes en leraren. Wanneer uw kind ergens een tastbare beloning voor krijgt, kunt u haar helpen te begrijpen waarom ze wordt beloond door te praten over het specifieke gedrag en de bijbehorende beloning. Bespreek vervolgens hoe ze zich voelt wanneer dat gebeurt.

Nu, hoe zit het met mijn kinderen in de speeltuin? Hoe kan ik dezelfde theorieën gebruiken om ons vertrek soepeler te laten verlopen?

Er is altijd een reden waarom we de speeltuin moeten verlaten. Soms is het omdat ik me naar huis moet haasten om eten te maken. Andere keren is het omdat we gymnastiekles hebben. Hoewel klein, waren mijn kinderen meer dan in staat om te weten waarom deze dingen belangrijk zijn.

Zo bleek, mijn sleutel tot het verlaten van de speeltuin was om thuis met de jongens te gaan zitten en hen eenvoudig te vertellen waarom we de speeltuin moeten verlaten en hoe ze kunnen helpen. We spraken over hoe leuk de speeltuin is en hoe moeilijk het kan zijn om iets te verlaten dat leuk is, maar we spraken ook over hoe we ons voelen als we honger hebben en het avondeten te laat is of als we gymnastiek missen.

We hebben ook samen een duidelijke grens gesteld, inclusief een klein compromis – als mama zegt dat het tijd is om de speeltuin te verlaten, mogen ze elk nog een keer van de glijbaan en nog een rondje om de speeltuin om “de sillies eruit te schudden” voordat we in de auto stappen. En als we dan in de auto zitten, vertel ik ze hoe ze ons geholpen hebben om op tijd bij onze volgende activiteit te zijn.

Positieve bekrachtiging wordt vaak beschouwd als een van de meest effectieve instrumenten van positief opvoeden. Niet alleen helpt positieve bekrachtiging kinderen gedijen, het stelt ook zorgverleners in staat om positief te verbinden, waardoor kinderen worden gemotiveerd om te groeien als individuen.

Hoe positieve bekrachtiging effectief te gebruiken in uw gezin



• Lof in plaats van kritiek: Dit lijkt misschien voor de hand liggend, maar als volwassenen zijn we vaak gewend om ons te richten op wat er mis is en wat verholpen kan worden. In positieve versterking, helpen wij onze kinderen begrijpen en zich te concentreren op de prachtige dingen die ze al doen.
• Herhaling: Zoals het geval is voor alle vormen van versterking, consistentie is de sleutel. Duidelijke verwachtingen consequent versterkt voeden veerkracht en laat een kind een zelfverzekerd gevoel van zelfbewustzijn te ontwikkelen. Herhaling zorgt ervoor dat onze kinderen begrijpen wat we ze leren.
• Timing: Positieve bekrachtiging is het meest effectief wanneer het wordt gebruikt direct volgend op of zo dicht mogelijk bij het gewenste gedrag. Door het versterken van gedrag dat we willen zien als het gebeurt, maken we dingen duidelijker voor onze kinderen. Dit versterkingsschema helpt hen een nauwer verband te leggen tussen wat ze net hebben gedaan en de resulterende positieve versterking, wat helpt om nieuw gedrag op de lange termijn te vormen.
• Ons richten op het gedrag, niet op de persoon. We willen dat onze kinderen weten dat we van ze houden, wat er ook gebeurt. Daarom richten we ons op het gedrag, als we ze willen bijsturen. We willen dat ze weten dat we niet minder van ze houden als ze zich misdragen. Hetzelfde geldt voor het versterken van het gedrag dat we wel willen zien. Door specifiek over gedrag en gevoelens te praten in plaats van over uw kind in het algemeen, helpt u te bevestigen dat uw liefde constant is en niet afhangt van hoe goed uw kind zich vandaag heeft gedragen.

Positieve en negatieve bekrachtiging zijn misschien niet intuïtief om te begrijpen. Maar als we op een positieve manier contact maken met onze kinderen, helpen we hen belangrijke sociale en emotionele vaardigheden op te bouwen. Dit zijn vaardigheden die hen helpen om te gaan met strijd en hen een gevoel van verbondenheid, zelfredzaamheid en zelfbewustzijn bijbrengen. Wanneer we ons gaan richten op het gedrag dat we willen zien en positieve bekrachtiging bieden om dat gedrag te ondersteunen, geven we onze kinderen waardevolle hulpmiddelen om hen te helpen groeien.

Generation Mindful creëert hulpmiddelen, speelgoed en programma’s die emotionele intelligentie voeden door middel van spel en positieve discipline. Word lid en ontvang elke week plezier in je inbox.