Portefeuillebeheer

Wat is portefeuillebeheer?

Portefeuillebeheer is de kunst en de wetenschap van het selecteren van en het toezicht houden op een groep beleggingen die voldoen aan de financiële doelstellingen op lange termijn en de risicotolerantie van een cliënt, een bedrijf of een instelling.

Portefeuillebeheer vereist het vermogen om sterke en zwakke punten, kansen en bedreigingen over het gehele spectrum van beleggingen tegen elkaar af te wegen. De keuzes impliceren afwegingen, van schuld versus aandelen tot binnenlands versus internationaal en groei versus veiligheid.

Inzicht in portefeuillebeheer

Professionele gelicentieerde portefeuillebeheerders werken namens klanten, terwijl particulieren ervoor kunnen kiezen hun eigen portefeuilles op te bouwen en te beheren. In beide gevallen is het uiteindelijke doel van de portefeuillebeheerder het maximaliseren van het verwachte rendement van de beleggingen binnen een passend niveau van risicoblootstelling.

Portefeuillebeheer kan zowel passief als actief van aard zijn.

• Passief beheer is een set-it-and-forget-it langetermijnstrategie. Hierbij kan worden belegd in een of meer op een beurs verhandelde (ETF) indexfondsen. Dit wordt gewoonlijk indexering of indexbeleggen genoemd. Wie geïndexeerde portefeuilles samenstelt, kan de moderne portefeuilletheorie (MPT) gebruiken om de mix te helpen optimaliseren.
• Actief beheer houdt in dat wordt geprobeerd de prestaties van een index te verslaan door actief individuele aandelen en andere activa te kopen en te verkopen. Closed-end fondsen worden doorgaans actief beheerd. Actieve beheerders kunnen gebruikmaken van een breed scala aan kwantitatieve of kwalitatieve modellen om te helpen bij hun evaluaties van potentiële beleggingen.

Belangrijkste elementen van portefeuillebeheer

Assetallocatie

De sleutel tot effectief portefeuillebeheer is de langetermijnmix van activa. In het algemeen betekent dat aandelen, obligaties en “cash” zoals depositocertificaten. Er zijn andere, vaak alternatieve beleggingen genoemd, zoals onroerend goed, grondstoffen en derivaten.

Asset allocatie is gebaseerd op het inzicht dat verschillende soorten activa niet gelijk bewegen, en sommige zijn meer volatiel dan andere. Een mix van activa zorgt voor evenwicht en beschermt tegen risico’s.

Beleggers met een agressiever profiel wegen hun portefeuilles naar meer volatiele beleggingen zoals groeiaandelen. Beleggers met een conservatief profiel kiezen in hun portefeuilles voor stabielere beleggingen, zoals obligaties en blue-chipaandelen.

Diversificatie

De enige zekerheid bij beleggen is dat het onmogelijk is om winnaars en verliezers consequent te voorspellen. De voorzichtige benadering is een mandje beleggingen samen te stellen dat een brede blootstelling binnen een activaklasse biedt.

Diversificatie is het spreiden van risico en beloning binnen een activaklasse. Omdat het moeilijk is om te weten welke subgroep van een activaklasse of sector het waarschijnlijk beter zal doen dan een andere, tracht diversificatie het rendement van alle sectoren in de loop van de tijd op te vangen en tegelijkertijd de volatiliteit op een gegeven moment te verminderen.

Echte diversificatie vindt plaats over verschillende effectenklassen, economische sectoren en geografische regio’s.

Herbalancering

Herbalancering wordt gebruikt om een portefeuille met regelmatige tussenpozen, meestal jaarlijks, terug te brengen naar de oorspronkelijke doelallocatie. Dit wordt gedaan om de oorspronkelijke activamix te herstellen wanneer de marktbewegingen deze uit evenwicht brengen.

Bij voorbeeld, een portefeuille die begint met een allocatie van 70% aandelen en 30% vastrentende waarden zou, na een lange marktrally, kunnen verschuiven naar een 80/20 allocatie. De belegger heeft een goede winst gemaakt, maar de portefeuille heeft nu meer risico dan de belegger kan verdragen.

Herbalancering houdt over het algemeen in dat hooggeprijsde effecten worden verkocht en dat geld wordt gestoken in lager geprijsde en uit de gratie geraakte effecten.

De jaarlijkse oefening van herbalancering stelt de belegger in staat om winsten te vangen en de groeimogelijkheden in sectoren met een hoog potentieel uit te breiden, terwijl de portefeuille in overeenstemming blijft met het oorspronkelijke risico-rendementsprofiel.

Actief portefeuillebeheer

Beleggers die een actief beheer hanteren, gebruiken fondsbeheerders of makelaars om aandelen te kopen en te verkopen in een poging een specifieke index, zoals de Standard & Poor’s 500 Index of de Russell 1000 Index, te overtreffen.

Een actief beheerd beleggingsfonds heeft een individuele portefeuillebeheerder, co-beheerders, of een team van beheerders die actief beleggingsbeslissingen nemen voor het fonds. Het succes van een actief beheerd fonds hangt af van een combinatie van diepgaand onderzoek, marktvoorspellingen en de deskundigheid van de portefeuillebeheerder of het beheerteam.

Portefeuillebeheerders die actief beleggen, letten goed op markttrends, verschuivingen in de economie, veranderingen in het politieke landschap en nieuws dat van invloed is op bedrijven. Deze gegevens worden gebruikt om de aan- of verkoop van beleggingen te timen in een poging om te profiteren van onregelmatigheden. Actieve beheerders beweren dat deze processen een hoger rendement kunnen opleveren dan door eenvoudigweg de holdings in een bepaalde index na te bootsen.

Proberen de markt te verslaan brengt onvermijdelijk extra marktrisico met zich mee. Indexering elimineert dit specifieke risico, aangezien er geen mogelijkheid is van menselijke fouten in termen van aandelenselectie. Indexfondsen worden ook minder vaak verhandeld, wat betekent dat ze lagere kostenratio’s hebben en belastingefficiënter zijn dan actief beheerde fondsen.

Passief portefeuillebeheer

Passief portefeuillebeheer, ook indexfondsbeheer genoemd, is erop gericht het rendement van een bepaalde marktindex of benchmark te dupliceren. Beheerders kopen dezelfde aandelen die in de index zijn opgenomen, met dezelfde weging die ze in de index vertegenwoordigen.

Een portefeuille met passieve strategie kan worden gestructureerd als een exchange-traded fund (ETF), een beleggingsfonds, of een unit investment trust. Indexfondsen worden als passief beheerd gebrandmerkt omdat elk een portefeuillebeheerder heeft wiens taak het is de index te repliceren in plaats van de gekochte of verkochte activa te selecteren.

De beheersvergoedingen voor passieve portefeuilles of fondsen zijn doorgaans veel lager dan die voor actieve beheerstrategieën.