Parents Have Long Feared That Pokemon Is Bad for Kids
On januari 1, 2022 by admin
Zoals Pokémon Go-koorts de natie en de wereld overspoelt, is de onvermijdelijke bezorgdheid backlash begonnen: Er zijn berichten binnengekomen dat spelers het doelwit zijn geweest van gewapende overvallen, en dat ten minste één speler is geleid naar een ervaring (het vinden van een lijk, bijvoorbeeld) die ver verwijderd was van het plezier dat door het augmented-realityspel werd beloofd.
Maar dit is niet de eerste keer dat Pokémon zorgen baart over de gezondheid en het welzijn van spelers.
In 1999, toen de eerste Pokémon film werd uitgebracht in de VS, bracht TIME de rage onder de aandacht in een coverstory. En hoewel het blad de moeite nam om de rage uit te leggen aan nieuwsgierige lezers die niet bekend waren met de charmes van Charmander, was de belangrijkste boodschap van het verhaal er een van bezorgdheid. De grootste angst voor Pokémon in die tijd was niet dat mensen gewond zouden raken – ook al had, volgens het verhaal, een 9-jarige in New York een schoolgenoot neergestoken in een gevecht om ruilkaarten. Het echte probleem was dat het verzamelen van Pokémon bij kinderen een onaantrekkelijke gierigheid naar boven bracht:
Een schoolhoofd legde uit waarom haar school, net als vele andere, Pokemonkaarten verbood: “Kinderen die geen Pokemon kaarten hebben, voelen zich buitengesloten. Als kinderen de Pokemon kaarten meenemen naar de lunchroom, besteden ze vaak tijd aan het bekijken van de kaarten in plaats van aan het eten van de lunch.” Een groep ouders in New Jersey heeft de fabrikant van de ruilkaarten aangeklaagd omdat deze sommige kaarten opzettelijk schaars heeft gemaakt om kinderen te dwingen meer en meer Pokemon-pakjes te kopen. “Racketeering!” roepen de ouders.
Het is niet echt het geweld dat ouders afschrikt – ze leven al generaties lang met en tolereren al die griezelige intenties. Wat doet de wolf in de sprookjes van Grimm met de oma van Roodkapje of wat is de heks van plan met Hans te doen? Als kinderen dinosaurussen verzamelen, halen ouders, verblind door de wetenschap, hun schouders op als hun kinderen in het museum roepen: “Kijk, mam, die allosaurus eet de baby van de brachiosaurus op!” Wat kan er dan nog bezwaarlijk zijn aan de veel te schattige Pokemon Jigglypuff, een bolletje pluis waarvan de grootste kracht een slaapliedje is?
Maar er is een probleem: het belangrijkste principe van de Pokeocratie is koopzucht. Hoe meer Pokemon je hebt, hoe meer macht je hebt (de slogan is GOTTA CATCH ‘EM ALL). En onderschat nooit het vermogen van een kind om de Pokearcana te beheersen die nodig is om zulke macht te vergaren: het gemak waarmee ze afglijden naar sluwheid en misdadigheid kan een fusie- en overnameadvocaat versteld doen staan. Volwassenen zijn er nog niet klaar voor dat hun kleine onschuldigen zo vroegtijdig zo gehaaid zijn. Is Pokemon de wraak voor ons tijdperk van de snelle vogel, waarin ons kroost als lemmingen wordt meegesleept door de hebzuchtige rattenvangers van de Poke-Pipers? Of is er iets inherent aan de kindertijd dat Pokemania gewoon weerspiegelt?
Een psycholoog vertelde TIME dat Pokémon relatief ongevaarlijk was, zolang kinderen de wereld van het spel niet gingen verwarren met de echte wereld waarin ze de rest van hun leven leefden. Gezien dat criterium is het geen wonder dat Pokémon Go de angst voor Pokémon weer heeft aangewakkerd.
Lees de rest van het verhaal hier, in de TIME Vault: Pas op voor de Poké-mania
Schrijf naar Lily Rothman op [email protected].
Geef een antwoord