Pannenkoekensiroop voor noodgevallen, een eenvoudige oplossing die je ook echt zult gebruiken

Ik zou je graag vertellen dat ik het soort persoon ben dat zich een weg heeft gebaand door elke suikerhut in Vermont, dat ik iemand ken die iemand over de grens kent, dat ik mindere kwaliteiten oversla op zoek naar de ongrijpbare “Canadian No. 3.” Ik wil die dingen zeggen omdat ze zo veel romantischer zijn dan de waarheid van mijn jeugd in Kentucky, waar tante Jemima de norm was.

Voor mijn kieskeurige, kieskeurige, veel opgedrongen gehemelte was die zoete en eenvoudige supermarktsiroop zalig. Niet zozeer vanwege de smaak, maar vanwege het gebrek eraan – plakkerige, ongecompliceerde perfectie die mijn Eggos veranderde in een sacharine genot. Hoewel ik in de loop der jaren een iets kritischer smaak heb ontwikkeld, ben ik mijn heimwee naar de glorieuze neutraliteit van “Original Syrup” (zoals al deze producten netjes worden genoemd) nooit helemaal ontgroeid.

Daarom heb ik een obscene hoeveelheid tijd en suiker geïnvesteerd in het perfectioneren van de vervanger die je hier ziet. Want, nee, dat is geen ahornsiroop op de foto hierboven. Het is een warme, zelfgemaakte siroop. Geen bruine suiker siroop. Geen karamel. Geen stroop, maïsstroop, of melasse, gewoon een snelle combinatie van pantry nietjes samengesteld op de fly.

Het is gemakkelijk en goedkoop genoeg om u twee keer nadenken over ooit genoegen nemen met massa-markt siroop weer, en ongelooflijk handig in een sneltreinvaart. Zelfs als je het soort die-hard bent die ahornsiroop smokkelt in je favoriete diner, zijn er zeker momenten dat je jezelf hebt gevonden tussen flessen BLiS.

Om nood pannenkoekensiroop te maken, begin ik met het samenstellen van wat imkers een zware siroop zouden noemen – een deel water en twee delen suiker in gewicht. Een half ons daarvan komt van bruine suiker, die een fluister van moutige kleur en complexiteit toevoegt zonder overheersende tonen van karamel of melasse. Er is veel zout voor de balans, en een beetje room van wijnsteen, ook.

Het wordt gekookt tot het ongelooflijk dik is, gedurende welke tijd de room van wijnsteen dient als een katalysator voor zure hydrolyse, een proces dat een deel van de suiker (pure sucrose) afbreekt in moleculen van glucose en fructose. Deze zeer goed oplosbare monosachariden helpen de oververzadigde stroop te weerstaan aan kristallisatie, waardoor hij zijdezacht blijft. Zonder room van wijnsteen zou de siroop binnen enkele minuten opnieuw kristalliseren.

Het nadeel is dat room van wijnsteen een zure smaak heeft, scherp en helder op een manier die totaal vreemd overkomt. Dus, in de laatste stadia van het koken, wanneer het zuur zijn werk heeft gedaan, gooi ik er een snufje zuiveringszout (een alkali) in. Het schuimt heftig op en neutraliseert de zure smaak in een stomende uitbarsting van kooldioxide.

Technisch gesproken, zou dat het moeten zijn. Ik heb een siroop gemaakt die heerlijk rijk en dik is. Het probleem is dat de kooldioxide niet kan ontsnappen en de siroop vertroebelt met een miljoen kleine belletjes. Het probleem mag dan cosmetisch zijn, het is gemakkelijk te verhelpen met een scheutje water. Dat maakt de siroop voldoende los om het gas te laten ontsnappen en even later is het extra water weggekookt. Nu de siroop weer heerlijk stevig is, breng ik hem op smaak met een vleugje boter en een paar druppels vanille, waardoor hij een subtiel maar rijk aroma krijgt, perfect voor alles van pannenkoeken tot wentelteefjes.

Als de siroop is afgekoeld tot een eetbare temperatuur, is hij klaar om te worden geserveerd… of gebotteld!

Daarnaast zou je een kaneelstokje of een leeg vanillestokje in de pot kunnen doen, of zelfs een bourbonvat chip als je je fancy voelt. Maar voor mij ligt de charme van de siroop in zijn kinderlijke eenvoud – een schone maar aardse zoetheid die het beste in mijn favoriete wafels naar boven brengt, en hun inherente smaak laat schijnen.

Omdat de siroop niet volledig is omgekeerd (wat een industriële setting zou vereisen), kan hij enige kristallisatie vertonen als hij gedurende een periode van tijd wordt gekoeld, net als een oude pot honing die op de plank is vergeten. In mijn ervaring is dit iets heel subtiels, niet meer dan een dun laagje suiker op de bodem van het glas. Het is gemakkelijk te vermijden omdat het aan de fles blijft kleven, maar mochten er toch kristallen doorheen glippen, dan worden ze snel opgewarmd.

Dus, of je hart nu bij maple of bij Mrs. Butterworth ligt, laat een gebrek aan siroop je droomontbijt niet ontsporen! Met dit recept in uw repertoire, zoete redding is bij de hand.

Alle producten die hier gelinkt zijn, zijn onafhankelijk geselecteerd door onze redacteuren. We kunnen een commissie verdienen op aankopen, zoals beschreven in ons affiliate beleid.