Over dat ene rare haartje

Welkom bij de Wax On, Wax Off Week! De komende zeven dagen bekijken we lichaamshaar vanuit alle perspectieven – of je het nu wilt omarmen, weg wilt hebben, of er gewoon over wilt praten. (Je doet maar.) Doe mee aan het gesprek door ons te tweeten op @get_lipstick.

Ik herinner me nog de eerste keer dat mijn vriend (nu echtgenoot) commentaar had op mijn schurkachtige kinhaar. Door de plaats van het haar – het zit in de ronding waar de kin overgaat in de nek – lukt het meestal vrij lang te groeien voordat het mijn aandacht trok. Een centimeter, misschien zelfs twee – een lengte die echt opvalt als hij niet omringd is door andere haren. Het lijkt ook in een plotselinge, intense spurt te voorschijn te komen, en verandert in een nacht van een bijna onmerkbaar stompje in een streng die lang genoeg is om lichtjes te wapperen in een briesje. “Je baard is terug,” merkte Marc die eerste keer op, blijkbaar al op de hoogte van het bestaan van het haar. Misschien had ik het hem als een grappige anekdote verteld? Ik hoopte dat het niet alleen was omdat hij er op een ochtend in bed naar had zitten staren. In ieder geval waardeerde ik zijn nonchalante toon, die meer doorspekt was van amusement dan van afschuw.

Daarna ontwikkelden we een gedeelde genegenheid voor mijn afvallige haar. Ik zit vaak peinzend over mijn haar te strijken terwijl ik op mijn laptop zit te werken, als een soort moderne Henry Wadsworth Longfellow die over schoonheid schrijft. En ik geniet van elke kans om het te plukken, op dezelfde manier waarop sommige mensen opgewonden raken van de vieze bevrediging van het uitgraven van een ingegroeide haar of het verwijderen van een whitehead (niet mijn ding – die doen pijn.) Ik haal mijn beste pincet tevoorschijn en knijp in de meest precieze hoek om de wortel er intact uit te halen, voor maximale voldoening. Ondanks jaren van zo’n nauwgezette plukbeurt, wordt het haarzakje nooit gedeactiveerd. Een nieuwe, sexy ontwikkeling is dat het haar onlangs helderwit en ruw is geworden, waardoor het nog meer opvalt.

Ik heb er altijd van genoten om vrienden te vermaken met anekdotes over mijn “baard”, maar het blijkt dat die niet eens bijzonder is. Veel mensen hebben een willekeurig, misplaatst haartje waar ze een obsessie voor hebben. Hier zijn een paar van hun verhalen-waarbij het interessant is dat het lijkt te gaan om haren die ’s nachts met lichtsnelheid groeien. Waarom kan ons hoofdhaar daar niet aan meedoen?

“Ik heb één haartje aan de rechterkant van mijn kin en dat voel ik altijd opkomen. Op een keer kon ik mijn pincet niet vinden, dus toen ik onder de douche stond, besloot ik het gewoon te scheren – en uiteindelijk knipte ik mijn kin eraf :/” -Emily, 23

“Ook ik heb een lange kinhaar. Ik weet nog toen ik het voor het eerst ontdekte. Ik reed in de auto en ik belandde bijna in een container toen mijn vingers over de lengte gingen! Ik dacht aan de date die ik onlangs had gehad (die op niets uitliep) en vroeg me af of het in het kaarslicht had geglinsterd.” -Maria, 41

“Ik heb onlangs vrede gesloten met het ene donkere haartje dat uit mijn kin groeit – maar raakte daarna geobsedeerd door één haartje bij mijn man. Het groeit vanuit het midden van zijn voorhoofd en is zo lang dat het soms recht naar beneden valt en tot aan zijn wimpers reikt! Het lijkt wel of hij de langste wimper ter wereld heeft en het is zowel hilarisch als verontrustend. Hij weigert het me te laten knippen of plukken, ook al word ik er gek van. Ik denk omdat hij mijn obsessie grappig vindt.” -Danielle, 25

“Ik heb niet één maar zes rare haren, en ze zitten allemaal aan de linkerkant van mijn lichaam, wat ofwel een raar wetenschappelijk ding of een raar vloekding lijkt te zijn. Ik heb twee hardnekkige dikke zwarte kinharen, een paar rare bovenlipharen, één op mijn borst en een lange donkere haar op mijn (verder grotendeels haarloze/blonde) armen. Ze groeien geen van allen op een voorspelbare manier, dus ik merk ze pas als het echt vreemd is geworden en ik een manier moet vinden om ze te epileren. Mijn moeder heeft hetzelfde en zij noemt ze heksenharen, dus ik hoop dat ik ook geheime magische krachten heb waar ik nog steeds in aan het groeien ben.” -Megan, 31

“Ik heb een schurftige nekhaar, en om de een of andere reden zie ik die pas als ik in de auto zit en in de spiegel van de zonneklep kijk. Daglicht heeft iets waardoor je ALLE kleine oneffenheden ziet. Hoe dan ook, dit ene haartje komt zomaar uit het niets tevoorschijn en het is lang als ik het vind. Ik ben zo geschrokken dat ik nu overal een pincet heb liggen: op mijn bureau, in mijn auto, naast mijn bed. En ik kijk er voortdurend naar. Nu raak ik zeker 100x per dag de zijkant van mijn nek aan en dat gaat waarschijnlijk resulteren in een huidverslapping. Ugh.” -Julie, 26

“Ik heb twee rare haren. De eerste zit op mijn kin. Het is moeilijk te plukken omdat het in een rare hoek groeit. Ik krijg een raar gevoel van vrolijkheid als het terugkomt, omdat het zo’n uitdaging is om het te verwijderen en zo bevredigend als het me lukt. Mijn verloofde heeft me meer dan eens betrapt terwijl ik met mijn kin vooruit in de badkamerspiegel zat te staren, en hij draaide zich gewoon om en liep weg omdat hij wist dat ik daar nog wel even zou zitten. Het andere vreemde haar groeit op de achterkant van mijn rechterarm en is een tint donkerder en langer dan de andere. Het is moeilijker te zien omdat ik het niet elke dag zie.” -Anna, 26

“Toen ik tweedejaars was op de middelbare school, zei mijn scheikundeleraar altijd graag dat onze moeilijkere labexperimenten ‘haren op onze borst zouden zetten’. Ik hield van scheikunde – ik leidde groepsstudies in de bibliotheek en deed mee aan de scheikunde-olympiade tussen districten. Ik was ook bekend met het concept van zachte wetenschaps-lab komedie. Dus Mr. L’s waarschuwingen voor lichaamshaar kwamen niet bij me over. Dat bleef zo tot ik een jaar of twee na mijn schooltijd een haar ontdekte, met dezelfde kleur en consistentie als een van mijn wenkbrauwstrengen, die ongeveer 15 cm rechts van mijn sleutelbeen groeide. Het lijkt erop dat Mr L al die tijd gelijk had en sindsdien pluk ik het.” -Bernadette, 27

“De mijne is niet één haartje, eerder een klein stukje…op elke grote teen. Sinds ik op de middelbare school een vriend van me een meisje de bijnaam ‘Hairy Toes’ hoorde geven -ugh, tienerjongens- ben ik paranoïde over het scheren ervan. En mensen vragen zich af waarom ik in de zomer liever laarsjes aan heb.” -Lindsay, 27

“Ik zweer het-ik kijk elke ochtend in mijn SimpleHuman vergrootspiegel en het is er niet, dan op een dag, bloop-het is een verdomde 1-inch varkensstaart krul-q in het midden van mijn keel. Waar komt die vandaan?! Natuurlijk is die spiegel ook zo onbeleefd om me te laten zien wanneer ik een grijze wenkbrauwhaar krijg. Die bestonden niet voordat die kwaadaardige spiegel in mijn leven kwam.” -Paula, 45

Na dit gezegd te hebben, ga ik de SimpleHuman spiegel bestellen en heb ik er waarschijnlijk de rest van mijn leven spijt van. (Wrijft peinzend over de kin.)

Kijk van nul naar Ashley: