Nieuws

Schoolangst: Why Children Chronically Resist Going to School

De meeste kinderen zeggen dat ze “een hekel aan school hebben” of “spijbelen” af en toe in de loop van hun basis- en voortgezet onderwijs (klas K-12). Dat is te verwachten.

Chronische weerstand of weigering om naar school te gaan is een andere zaak. “Schoolangst/weigering” wordt soms gevoed door een legitieme zorg of angst, zoals pesten. Maar naar schatting tweederde van de gevallen van schoolweigering is het gevolg van een onderliggende psychiatrische stoornis – meestal angst. Voor deze kinderen veroorzaakt het naar school gaan extreem emotioneel leed. Sommigen ontwikkelen zelfs lichamelijke symptomen zoals hoofdpijn, duizeligheid of misselijkheid.

Een incidentele afwezigheid, zelfs om minder dan volledig overtuigende redenen, is over het algemeen geen reden tot zorg. Maar als u een patroon van schoolweerstand of schoolweigering opmerkt, is dit een ernstig probleem, dat vaak wijst op een onderliggende angststoornis, en dat gemakkelijk chronisch kan worden. Het kan nodig zijn om in te grijpen, omdat er waarschijnlijk een groter probleem is dat moet worden aangepakt.

Oorzaken van schoolangst

Er zijn veel redenen waarom kinderen zich angstig kunnen voelen voor school. Soms is er een gemakkelijk aanwijsbaar probleem, zoals pesten of problemen met een leraar. Andere oorzaken zijn: sociale druk, het betreden van een nieuwe school, te weinig slaap, academische uitdagingen, en problemen met het georganiseerd houden van huiswerkopdrachten. De oorzaak is echter niet altijd duidelijk.

De meest voorkomende oorzaak is echter een angststoornis. Angststoornissen die bijdragen aan schoolontwijkend gedrag komen vaak voor tussen de leeftijd van 5 en 6 jaar en tussen 10 en 11 jaar, en op overgangsmomenten zoals de middelbare school of de middelbare school. Angststoornissen die bijdragen aan schoolweigeringsgedrag ontstaan meestal door een combinatie van biologie/genetica, leren/modelleren, en levensomstandigheden.

Biologie

Sommige kinderen kunnen worden geboren met een lagere tolerantie voor stress en een hogere gevoeligheid voor angst. Kinderen van angstige ouders hebben 7 keer meer kans om een angststoornis te ontwikkelen dan kinderen van niet-angstige ouders.

Modellering

Naast een mogelijk genetisch verband, beïnvloeden angstige ouders ook de manier waarop hun kinderen de wereld zien en ermee omgaan. Zelfs goedbedoelende ouders die zelf niet overmatig angstig zijn, kunnen proberen een angstig kind af te schermen van stressvolle situaties, waardoor het idee wordt versterkt dat angst gerechtvaardigd is.

Levensomstandigheden

Angstigheid is een veel voorkomende reactie op gebeurtenissen die het gevoel van orde of veiligheid van een kind verstoren – echtscheiding, overlijden van een ouder, verhuizing of trauma, bijvoorbeeld. Normaal gesproken gaat het vanzelf over na een aanpassingsperiode. Zo niet, dan is behandeling aangewezen.

Het belang van interventie

Sommige ouders negeren het probleem van schoolweigering, denken dat het vanzelf wel overgaat of zelfs dat deze methode hun kind zal aanmoedigen om de dingen zelf op te lossen. Anderen laten hun kind thuisblijven in een poging het te behoeden voor stressvolle ervaringen. Hoewel goed bedoeld, is geen van beide benaderingen aan te raden. Hoe langer het schoolweigeringsgedrag niet wordt aangepakt, hoe dieper het verankerd raakt en hoe erger de gevolgen op korte en lange termijn kunnen zijn.

Het duurt niet lang voordat een kind dat spijbelt, achterop raakt, wat de angst alleen maar verergert. Kinderen met onopgeloste angsten gebruiken vaak zelfmedicatie met drugs en alcohol. Ze kunnen beslissingen nemen die hen op de korte termijn tegen stress beschermen (zoals niet gaan studeren of een minder uitdagende carrière kiezen), maar die hen op de lange termijn kunnen tegenhouden en hun vermogen om ten volle van het leven te genieten kunnen beperken. Uit één onderzoek bleek dat tieners en jonge volwassenen in de leeftijd van 14 tot 24 jaar met sociale angst bijna 3 keer zoveel kans hadden om later in hun leven een depressie te ontwikkelen dan degenen zonder de angststoornis.

Het identificeren van en omgaan met schoolweigering en angst

Het is duidelijk dat geen enkele ouder wil dat zijn of haar kind spijbelt of van school gaat, dus proactief omgaan met dit probleem is een must. Dat betekent dat u moet weten wat er thuis en op school gebeurt, zodat u problemen kunt aanpakken als ze zich voordoen.

Lees de acties in deze checklist om te bepalen wat u kunt doen als u denkt dat uw kind last heeft van schoolangst.

• Praat en LUISTERT dagelijks met uw kind. Maak van communicatie een constante in uw relatie.
• Stel een regelmatig schema op voor uw kind om voldoende slaap, beweging en gezonde maaltijden te krijgen.
• Stimuleer uw kind om te onthouden wat hij leuk vindt aan school.
• Geef vrijelijk lof en spaarzaam kritiek. Laat uw kind weten hoe trots u bent op haar prestaties, en gebruik krachtgevende zinnen als “je moet trots zijn op jezelf” of “daar heb je hard voor gewerkt!”.
• Raadpleeg leraren, schooldirecteuren en schoolbegeleiders voor hulp bij het identificeren van problemen, en bij het werken aan oplossingen.
• Raadpleeg een professional in de geestelijke gezondheidszorg als angst de aanwezigheid op school belemmert. Angststoornissen treffen tot 25% van de 13- tot 18-jarigen. (National Institutes of Health)

Behandeling voor schoolangst – CGT

Als de angst van een kind zijn vermogen om te functioneren belemmert, is snelle professionele behandeling het beste. De belangrijkste behandeling voor schoolweigerend gedrag en onderliggende angststoornissen is cognitieve gedragstherapie (CGT). Medicijnen zoals antidepressiva kunnen ook worden voorgeschreven.

CBT leert patiënten hoe ze negatieve gedachten en gedragingen kunnen confronteren en veranderen. Meestal begint het met “psycho-educatie” – in dit geval uitleggen wat angst is, hoe het wordt uitgelokt, en hoe het verschilt van gevaar. “Cognitieve herstructurering” helpt het kind om de manier waarop hij een situatie evalueert te veranderen. Instructie in ademhalings- en ontspanningstechnieken helpen het kind de lichamelijke reactie die hij kan ervaren te kalmeren. Blootstellingstherapie” houdt in dat angstveroorzakende situaties worden opgedeeld in kleine, beheersbare stappen, waardoor het kind geleidelijk zijn angsten onder ogen ziet en overwint. Hij kan bijvoorbeeld beginnen met het bijwonen van zijn favoriete les terwijl zijn ouder in de auto wacht. Na een tijdje wordt een tweede favoriete klas toegevoegd, enzovoort.

Terugvallen komen voor, maar het succespercentage is hoog: Ongeveer 70 procent tot 80 procent van de kinderen ervaart een aanzienlijke verbetering in het functioneren en vermindering van de symptomen.

Met behandeling en steun van ouders/familie kunnen kinderen leren hoe ze de symptomen van een angststoornis met succes kunnen beheersen. Naast een normalere jeugd, zullen ze veel beter voorbereid zijn op de volwassenheid.

Gerelateerd onderwerp

Als u deze bron interessant of nuttig vond, bekijk dan onze gerelateerde bron met informatie over hoe de tekenen van pesten te herkennen en hoe een kind te ondersteunen dat wordt gepest.

HELPING A CHILD COMBAT BULLYING