Niemand zal ooit nog het werk van een SAHM onderschatten
On januari 19, 2022 by adminAls ik het maar tot 16.00 uur volhoud, kan ik een film voor ze opzetten en tegen de tijd dat die afgelopen is, is hij thuis en heb ik een klein beetje opluchting.
Het is pas 10 uur? HOE? Ik heb de school al afgezet, de plaslakens van gisteravond verschoond, drie ladingen wasgoed gedaan, de vaatwasser geleegd en opnieuw geladen, een peuter vermaakt, eindelijk gevonden waar ik de magische gummen had gelaten zodat ik de muur kon schoonmaken waar mijn peuter overal op had getekend… en het is nog niet eens tijd voor haar dutje? Nogmaals, HOE? Schrijf dat op. Je moet het formulier voor het uitstapje onthouden. Zet die doktersafspraak in je telefoon agenda. Bestel het cadeau voor oma’s verjaardag zodat we het niet vergeten. Verwissel de kledingmaten, ze past niet meer in 2T. Haal meer van die verf stick dingen. Oh en nieuwe Play-Doh, we moesten de onze weggooien… Of zoek dat recept en maak in plaats daarvan zelfgemaakt speeldeeg.
Dit zijn mijn gedachten. Mijn stay-at-home mom hersenen pre-pandemie. De nooit eindigende cyclus van herinneringen en to-do’s en beweging en lijsten en constant werk, werk, werk.
Ik ben de afgelopen zes jaar af en toe een thuisblijfmoeder geweest. En zelfs tijdens mijn werk stints, heb ik nooit full-time gewerkt. Of buitenshuis. Dus zelfs tijdens het werkseizoen, ben ik altijd een soort van thuisblijfmoeder/werkende moeder hybride geweest.
Eerlijk? Ik hou van beide. Ik hou ervan een huismoeder en een werkende moeder te zijn. Ze hebben allebei hun schoonheid. En ze hebben zeker ook hun lastige plekjes.
Maar één ding realiseer ik me in dit seizoen van quarantaine: Ik wed dat niemand het werk van een thuisblijvende ouder hierna ooit nog zal onderschatten.
Niemand zal nog twijfelen aan het niveau van de inspanning die ze thuis leveren.
Niemand zal twijfelen aan de vele, vele hoeden die ze dragen-chauffeur, chef-kok, leraar, therapeut, entertainer, verhalenverteller, goochelaar, geheugen documenteerder, schoonmaker, broer en zus scheidsrechter, etc. etc. voor altijd.
Niemand zal twijfelen aan de kracht die ze in zich hebben als ze een of andere spring-van-de-bank-blessure, snackverzoeken, maaltijdplanning en zeuren-meestal tegelijkertijd afhandelen.
Niemand zal twijfelen aan hun ouderschap als ze wachten tot de storm van de driftbui van hun peuter voorbij is als ze langs hen lopen in de supermarkt.
Niemand zal eraan twijfelen hoe zwaar dat gevoel van mislukking kan zijn wanneer je geen greep lijkt te krijgen op het in evenwicht brengen van alle vele overweldigende dingen op je bord.
Niemand zal eraan twijfelen hoe echt en hoe sterk die drang is om aan het eind van de dag op te sommen wat je allemaal hebt bereikt, want terwijl het huis eruit ziet alsof het doorzocht is, heb je eigenlijk zo veel gedaan gekregen.
Niemand zal twijfelen aan het feit dat thuisblijvende ouders een enorm belangrijk onderdeel zijn van onze samenleving als geheel. Dat hun werk net zo belangrijk en waardevol is als dat van ieder ander.
Dat hoop ik.
Want als je de thuisblijvende ouder bent die vaak het gevoel heeft van het ene ding naar het andere te moeten hobbelen, zonder een moment voor jezelf, zonder een moment om adem te halen – vaak eenzaam maar toch ook voortdurend omringd door mensen – dan vraag je je af wat je waard bent.
Je vergelijkt jezelf met je partner die een volle werkdruk heeft van vergaderingen en conferenties en e-mails en Excel-spreadsheets. Je ziet hoe vrienden op sociale media berichten over promoties en voelt een steek van jaloezie. Je vraagt je af of dit het doel van je leven is. Je vraagt je af of wat je doet er wel toe doet.
Ik ben dankbaar dat de wereld zich nu volledig realiseert dat wat we elke dag doen er wel toe doet.
Het doet er heel veel toe.
Het doet er toe voor je partner die elke dag naar zijn werk kan gaan in de wetenschap dat er de hele dag voor zijn kinderen wordt gezorgd en dat er de hele dag van je wordt gehouden.
Het is belangrijk voor je kinderen die hun mama thuis bij hen hebben, die hen helpt te leren en te groeien in een veilige en comfortabele omgeving.
Het is belangrijk voor je beste vriendin die een werkende moeder is, omdat ze je ziet en erkent dat je elke dag hard maar mooi werk doet – en ze is er trots op je.
En het is belangrijk voor onze samenleving als geheel. Want jullie zetten alles op alles om goede, fatsoenlijke mensen groot te brengen.
Ja, het geheim is bekend.
Velen kennen nu het gevoel de hele dag gebombardeerd te worden door kleine stemmetjes terwijl mensen je voortdurend aanraken of op je klimmen terwijl je ook nog dingen probeert gedaan te krijgen.
Zij kennen het duwen en trekken van dit willen doen, maar dat moeten doen. Of dat moeten doen, maar dit willen doen.
Ze kennen de ironie van het maken van een “vaste” planning die volledig implodeert vlak voor je ogen.
Ze weten dat deze ‘baan’ gepaard gaat met ‘werk’ dat niet kan worden uitgezet. Het is 24/7, 365.
Het is waanzin.
Het is wild.
Het is chaos.
Het is lonend.
Het is een eer.
En het is belangrijk. Zo belangrijk.
De term die onze maatschappij gewoonlijk gebruikt is misschien “huismoeder”, maar eigenlijk houden we er meestal niet van om thuis te blijven. We willen het huis uit en op avontuur gaan, boodschappen doen en met de wereld omgaan. Dus deze quarantaine is ook moeilijk voor ons. Zeker, wij zijn misschien meer vertrouwd met veel aspecten van dit isoleerleven, maar dit is moeilijk. Punt uit. Dus ja, het spel is uit. Nee, we gaan niet op de bank zitten en de hele dag Bon Bons eten. (Hoewel dat wel aantrekkelijk klinkt.)
We werken ons uit de naad van zonsopgang tot zonsondergang – geestelijk, lichamelijk, emotioneel.
Geef een antwoord