NBA-legende Julius Erving houdt niets achter in nieuwe autobiografie

NEW YORK – Julius Erving was een veerkrachtige 21-jarige, die hoog over de grond zweefde, hard dunkte en de massa’s in Harlem’s beroemde Rucker Park opzwepte, toen een vriend probeerde uit te leggen hoe zijn onnatuurlijke band met het publiek werkte.

“Als je speelt en je maakt een mooie beweging, op de een of andere manier, geef je de mensen een voorproefje van hoe het is om jou te zijn,” merkte sportschrijver Peter Vecsey op in de zomer van 1971, volgens Erving’s pas verschenen autobiografie, Dr. J.

Zelfs toen, nog maanden verwijderd van zijn professionele debuut, was Erving dubieus over de bewering, hoe poëtisch het ook klonk.

De band tussen speler en fan is krachtig, maar illusoir: We kijken, we juichen, we joelen; daarom weten we het, of we veronderstellen dat we het weten.

De werkelijkheid is veel anders, zoals Erving behendig, soms pijnlijk, illustreert in de loop van 423 pagina’s. Vanaf het begin trekt hij een duidelijke lijn tussen Dr. J, de Hall of Fame speler, en Julius Erving, het individu; en hij besteedt een groot deel van het boek aan het verbrijzelen van illusies en het blootleggen van persoonlijke zwakheden met een bewonderenswaardige openhartigheid.

Iedere indiscretie en spijt wordt blootgelegd: zijn vrouwenversierderij, zijn mislukte eerste huwelijk, het verwekken van een buitenechtelijk kind, de vroegtijdige dood van familieleden en vrienden, waaronder een zoon.

Na 25 jaar uit het basketbal te zijn geweest, had Erving deze pijnlijke hoofdstukken gemakkelijk kunnen laten vervagen in de geschiedenis, zonder opheldering. Hij heeft het grootste deel van zijn carrière na het basketbal gelukkig buiten de schijnwerpers doorgebracht en zijn privacy zoveel mogelijk bewaakt.

Maar toen hij eenmaal besloot door te gaan met een autobiografie, een project dat hij al 20 jaar overwoog, zou er geen houden meer aan zijn.

“Mijn gedachte was: Als je het gaat doen, doe het dan; maak het niet mooier dan het is,” zei Erving, 63, in een interview met Bleacher Report. “Het verhaal is, in goede en in slechte tijden, een echt verhaal.”

Het is een opmerkelijk verhaal, dat Erving’s pad volgt van de Parkside Gardens projecten in Hempstead, N.Y., naar zijn baanbrekende dagen bij de New York Nets van de ABA tot zijn legendarische carrière bij de Philadelphia 76ers, die hij naar het kampioenschap leidde in 1983.

Erving laat niets achterwege. Hij beschrijft zijn eerste dunk, zijn eerste kus, zijn eerste seksuele ervaring, zijn eerste confrontatie met openlijk racisme.

Er is een Forrest Gump-achtige kwaliteit aan het boek, als Erving – terwijl hij geleidelijk zijn eigen roem opbouwt – relaties en toevallige ontmoetingen verweeft met een who’s who van beroemdheden, van Bill Cosby tot Natalie Cole tot James Earl Jones, Teddy Pendergrass, Richard Pryor, Arthur Ashe en Miles Davis.

Erving’s is een rijk en gestructureerd leven, maar een doorspekt met diep verdriet en tragedie. Het boek – geschreven samen met auteur Karl Taro Greenfeld – betuigt respect voor Ervings atletische triomfen, maar is het krachtigst wanneer het persoonlijke verlies wordt besproken.

Zijn afwezige vader stierf toen Erving nog een kind was. Erving’s jongere broer, Marky, stierf op 16-jarige leeftijd aan een vorm van lupus. Zijn oudere zus, Freda, stierf op 37-jarige leeftijd aan kanker. Zijn moeder, Callie Mae, overleed in 2004. In de loop van het boek verliest Erving ook een neef, een teamgenoot en, misschien wel het meest tragische, zijn tienerzoon Cory, die op 19-jarige leeftijd omkwam bij een auto-ongeluk.

“Het is therapeutisch,” erkent Erving in het interview. “Ik denk dat er therapie aan verbonden is.”

Er is ook veel basketbal in het boek, een hervertelling van belangrijke wedstrijden en play-off series, hoewel het de persoonlijke passages zijn die de meeste textuur en onthulling geven. Erving geeft een zeldzame blik in de ziel van een ster in wording, hij neemt ons mee terwijl hij zich geleidelijk bewust wordt van zijn atletische gaven, zijn unieke gevoel voor het spel, de creatieve impulsen die zullen helpen een revolutie in de sport teweeg te brengen.

“Ik zie het spel anders dan andere spelers,” schrijft Erving, een uitspraak die eerder feitelijk dan opschepperig overkomt.

Erving omarmt net zo openlijk zijn tekortkomingen, vooral in zijn relaties met vrouwen. Verlegen en onzeker in zijn tienerjaren, wordt Erving op volwassen leeftijd een seksuele sensatiezoeker, die munt slaat uit zijn roem, zelfs als hij worstelt met zijn geweten.

Het boek is geschreven in de tegenwoordige tijd, waardoor de lezer bij elke gebeurtenis in het bewustzijn van Erving wordt getrokken.

“It depletes my soul, this philandering,” schrijft hij na het beschrijven van een zoektocht, op 21-jarige leeftijd, om acht vrouwen in acht nachten in bed te krijgen.

Dit is de voorbode van twee van de moeilijkste episodes in Erving’s leven: de ontdekking dat hij een buitenechtelijke dochter had verwekt – tennisspeelster Alexandra Stevenson – en het uiteindelijke uiteenvallen van zijn huwelijk met zijn eerste vrouw, Turquoise. Erving verneemt over Alexandra in een brief van haar moeder, Samantha Stevenson, een sportjournaliste.

“Als Alexandra echt mijn dochter is,” schrijft hij, “dan moet ik dat toegeven; dat is het juiste om te doen.”

De onthulling leidt tot een lelijke ruzie met Turquoise die fysiek wordt.

“Turquoise en ik hebben een aantal gewelddadige gevechten,” schrijft Erving, voordat hij eraan toevoegt: “Ik heb haar geslagen, maar alleen uit zelfverdediging.”

Die passage kon niet anders dan wat tegengas uitlokken – zoals het deed in een ongemakkelijk interview in Good Morning America deze week – maar net als met ander gevoelig materiaal, zei Erving dat hij zich verplicht voelde om het op te nemen.

“Het is een stuk van iemands leven,” vertelde hij aan Bleacher Report. “Dus ja, je wordt een doelwit voor dat. … Ik laat mijn leven niet bepalen door wat iemand te zeggen heeft over wat ik te zeggen had.”

Hij voegde eraan toe: “Ik zou ervoor kunnen kiezen om iets niet te bespreken, maar als ik het ga bespreken, dan moet ik openhartig zijn. Ik ben waarschijnlijk een slechte leugenaar.”

Greenfeld zei dat het aan Erving was om te beslissen welke details hij wilde opnemen en wat hij weg wilde laten.

“Ik denk dat het zijn verdienste is dat hij zei: ‘Ik wil over elk facet van mijn leven praten, en ik ben bereid om over elk facet van mijn leven te praten,’ ” zei Greenfeld in een apart interview. “Hij wilde het hele verhaal vertellen over het man-zijn in zijn leven en tijden.”

Erving zei dat hij het lang geleden heeft goedgemaakt met degenen die hij heeft gekwetst, dat het boek niet zozeer een biechtstoel is als wel een eenvoudige bevestiging van de feiten-voor een nieuwsgierig publiek, maar nog belangrijker voor zijn eigen familie. In plaats van een zelfbetuiging koos Erving voor een rauw zelfportret.

“Op een dag zullen er nichten en neven en achterkleinkinderen en achter-achterkleinkinderen zijn, die ik misschien nooit zal ontmoeten,” zei Erving. “Ik heb liever dat ze dit wegnemen, dan dat ik op een voetstuk word gezet.”

Howard Beck verslaat de NBA voor Bleacher Report.