Muziektoon

Traditioneel in de westerse muziek is een muziektoon een gestaag periodiek geluid. Een muzikale toon wordt gekenmerkt door zijn duur, toonhoogte, intensiteit (of luidheid), en timbre (of kwaliteit). De in muziek gebruikte noten kunnen complexer zijn dan muziektonen, omdat zij aperiodieke aspecten kunnen bevatten, zoals attack transients, vibrato, en envelope modulation.

Deze notatie geeft verschillen aan in toonhoogte, dynamiek, articulatie, instrumentatie, timbre, en ritme (duur en aanzet/volgorde).

Een eenvoudige toon, of zuivere toon, heeft een sinusoïdale golfvorm. Een complexe toon is een combinatie van twee of meer zuivere tonen die een periodiek herhalingspatroon hebben, tenzij anders gespecificeerd.

De stelling van Fourier stelt dat elke periodieke golfvorm zo dicht mogelijk benaderd kan worden als de som van een reeks sinusgolven met frequenties in een harmonische reeks en met specifieke faseverhoudingen tot elkaar. De frequentie met de gemeenschappelijke noemer, die vaak ook de laagste van deze frequenties is, is de grondfrequentie, en is tevens het omgekeerde van de periode van de golfvorm. De grondfrequentie bepaalt de toonhoogte van de toon, die door het menselijk gehoor wordt waargenomen. In de muziek worden noten toegewezen aan tonen met verschillende grondfrequenties, om de toonhoogte van gespeelde tonen te beschrijven.