Microchips ingebracht via vaccin zou een verschrikkelijke manier zijn om mensen te volgen

Dit artikel maakt deel uit van Privacy in de Pandemie, een Future Tense serie.

De pandemie van het coronavirus heeft een overvloed aan samenzweringstheorieën voortgebracht, omdat snode actoren munt proberen te slaan uit de angst en ongerustheid van mensen, en ons verder verdelen via bot accounts. Sommige van deze theorieën richten zich op Bill Gates, die nogal wat onderzoek naar coronavirusvaccins financiert. Gates is al lang een doelwit van samenzweringstheorieën, maar de pandemie lijkt het een tandje hoger te hebben gezet. Yahoo News en YouGov hebben onlangs Amerikaanse volwassenen ondervraagd over hun mening over het coronavirus en ontdekten dat slechts 40 procent van de respondenten gelooft dat het niet waar is dat “Bill Gates een massale vaccinatiecampagne tegen COVID-19 wil gebruiken om microchips in mensen te implanteren die zouden worden gebruikt om mensen te volgen met een digitale ID.” De andere 60 procent zegt dat het waar is of zijn “niet zeker.”

Voor de duidelijkheid: De technologie om mensen te volgen via een vaccin bestaat gewoon nog niet. Hoewel we zeker microchips hebben, zelfs injecteerbare, zijn ze niet in staat om iemand te volgen. Mijn hond, bijvoorbeeld, kreeg een microchip ingespoten toen ze werd ingeleverd bij een dierenasiel; er is een permanente plek op haar buik die de injectieplaats laat zien, en ja, het stelt mensen in staat haar te traceren mocht ze ooit verdwaald raken. Maar dat opsporingsvermogen is niet wat je zou denken. Het is geen GPS tracker waarmee we in real time kunnen zien waar ze is. In plaats daarvan bevat de chip informatie over haar – een registratienummer – dat gekoppeld is aan mijn telefoonnummer. Elke dierenarts die haar vindt zou haar scannen, en me dan bellen.

Dezelfde principes gelden voor biohackers, een toegewijde subcultuur van lichaamsmodificatie enthousiastelingen die chips injecteren voor de lol. Een paar jaar geleden interviewde ik een aantal van deze “cyborgs”, die zeiden dat het een coole partytruc is, maar dat ze wensten dat de chips veelzijdiger waren. De overgrote meerderheid van deze chips maakt gebruik van RFID-technologie, dezelfde technologie waarmee je in een winkel met je kaart over een lezer kunt wapperen in plaats van ze te gebruiken. De geïmplanteerde chips kunnen deuren met digitale sloten ontgrendelen of als digitaal visitekaartje dienen als een medewerker uw hand scant, maar ze kunnen alleen worden gebruikt als iemand dicht bij u staat en precies weet waar hij moet scannen. Erger nog, ze gaan op de fritz binnen een paar jaar, en gezien de beperkte mogelijkheden van chips, veel mensen niet de moeite om hun chip te vervangen zodra het stopt met scannen.

Bij honden of mensen zenden deze RFID microchips alleen informatie uit; om je te kunnen volgen, zou het ook informatie moeten ontvangen van bijvoorbeeld zendmasten, zodat het de gegevens kan ontvangen om zijn locatie te bepalen, en deze dan terug kan zenden naar de zendmast. Dat is ook een behoorlijk energie-intensieve transactie, wat betekent dat je chip wat stroom uit een batterij zou moeten krijgen. Bedenk hoe snel je telefoon leeg is als je in een gebied met weinig dekking probeert te bellen. Een GPS-tracker heeft dezelfde hoeveelheid stroom nodig.

Dat betekent dat als je GPS in iemand anders wilt injecteren, je ook een batterij moet injecteren – wat ronduit onaangenaam klinkt, zo niet dodelijk. Misschien zal iemand ooit uitvinden hoe je een injecteerbare GPS-chip kunt miniaturiseren met een batterij die zijn gastheer niet doodt, maar het bestaat nog niet. En de mogelijkheid om het zo klein te krijgen dat het in een vaccineernaald past? Dat gaat nog langer duren.

Als u zich zorgen maakt over locatie tracking, kijk dan niet verder dan uw mobiele telefoon. Telefoons zijn bonafide tracking-apparaten; mensen gebruiken hun GPS-functies de hele tijd om hun vrienden te vinden of hun routes in kaart te brengen. Er zijn ernstige, zorgwekkende schendingen van de privacy die kunnen voortkomen uit bedrijven die je GPS-gegevens verzamelen en delen, maar toch geven we die informatie dagelijks vrijwillig. Zoals Slate’s politiek redacteur Tom Scocca het stelt: “Bill Gates hoeft geen tracker in je te implanteren omdat Steve Jobs je er zelf een heeft laten kopen.”