Menu, Guides, and Resources

De zon schijnt op het gras van de Quad Lawn als een paar studenten en ik uitpuilende tassen naar tafels dragen die aan de rand van het groen staan.

In een kwestie van minuten, kopjes, borden, bestek, en drankjes zijn opgezet en klaar voor een picknick. Na een paar telefoontjes beginnen andere studenten bij het gazon aan te komen, met luidsprekers, sportuitrusting en dekens. Het opgewonden geklets neemt in intensiteit toe naarmate meer mensen verschijnen en elkaar begroeten, maar het komt allemaal tot een abrupt einde wanneer de hoofdattractie arriveert: het eten. Geuren van lokale zwarte diasporische restaurants vullen de lucht: collard greens, maïsbrood, jollof rijst, en, natuurlijk, Popeye’s kip. Mensen staan hongerig in de rij om een bord te bemachtigen. Naarmate het evenement vordert, hoor ik alleen nog de klanken van dancehall, afrobeats en de Hip Hop Top 50, vermengd met ongedwongen gesprekken en een brede glimlach. Het evenement bereikt zijn hoogtepunt wanneer de Cupid Shuffle speelt; iedereen stelt zich gelijktijdig op en doet wat hij moet doen. Als de avond nadert, neemt de opwinding af en trekken de mensen zich terug naar de pendelhalte om terug te keren naar hun slaapzalen; er blijft echter een sterk, diep gevoel in de lucht hangen. Het is een gevoel dat alleen kan worden toegeschreven aan een middag doorbrengen met de Black Harvard-gemeenschap.

De Black Community Challenge, het hierboven beschreven evenement, is een van de vele evenementen die de zwarte studentenorganisaties op Harvard organiseren. Toen ik bezig was met mijn aanmelding, was een van mijn grootste zorgen een plek te vinden waar ik me kon integreren in mijn opleiding. Mijn achtergrond was complex: ik groeide op in een Nigeriaans gezin en mijn ouders hadden een winkel, maar toch ging ik naar een overwegend blanke middelbare school met klasgenoten waarvan de ouders dokters, advocaten en bedrijfsleiders waren. De populatie zwarte studenten op mijn middelbare school was behoorlijk groot, maar er was een ernstig gebrek aan zwarte docenten. Daar kwam nog bij dat ik me, als een van de drie Nigerianen in mijn klas, niet op mijn gemak voelde om mijn cultuur tijdens de schooldag te laten zien. Gezien al deze factoren, dacht ik niet dat ik “zwart genoeg” zou zijn voor een van de ruimtes in het hoger onderwijs die bedoeld waren voor mensen die eruitzagen zoals ik.

Toen ik echter op Harvard aankwam voor Visitas, het weekend voor toegelaten studenten, was ik van al mijn zorgen af. De zwarte affiniteitsgroepen organiseerden een buurtbarbecue – vergelijkbaar met wat ik hierboven beschreef – om de toegelaten studenten van de Class of 2022 te verwelkomen. Elke student die ik ontmoette was ontzettend vriendelijk en stond te popelen om mijn vragen over het zwarte leven op Harvard te beantwoorden. En mijn mede-toelatingstudenten waren net zo enthousiast om over hun ervaringen te vertellen. Ik was opgetogen; niet alleen zag ik mensen zoals ik en ging ik met ze om, maar de levendige en positieve sfeer zorgde er ook voor dat ik me helemaal thuis zou voelen op het College. Dit bezegelde de deal en maakte me enthousiast om me aan Harvard te verbinden.

Zwart Harvard heeft een hoop bewegende delen, dus ik zal het voor jullie allemaal uitsplitsen. Er zijn meer dan 15 Black affiniteit organisaties op Harvard College. Sommige groepen richten zich op de verschillende culturele ervaringen van de diaspora, zoals de Nigerian Students Association (NSA), de Generational African-American Student Association (GAASA), de Harvard Caribbean Club (HCC), de Harvard African Students Association (HASA), de Ethiopian and Eritrean Students Association (EESA), en de Dominican Student Association (DSA). Er zijn ook academische of carrièregerichte groepen zoals de Black Pre-Law Association (BPLA), de Black Pre-medical Society (HBPS) en de Society of Black Scientists and Engineers (HSBSE). Ten slotte zijn er overkoepelende organisaties die op verschillende manieren bredere lagen van de gemeenschap dienen, zoals de Black Students Association (BSA), de Association of Black Harvard Women (ABHW), het Black Men’s Forum (BMF), Kuumba Singers of Harvard College, en Black Community and Student Theatre (BlackCAST).

Ik heb een thuis gevonden in de Black Harvard-gemeenschap en ik zou me niet kunnen voorstellen ergens anders te zijn.

Al deze organisaties werken voornamelijk op zichzelf, maar soms werken ze met elkaar samen om meer niche-evenementen op te zetten die de delen van de gemeenschap samenbrengen. Zo organiseert de Nigerian Students Association elk jaar in de eerste week van oktober een onafhankelijkheidsgala om de bevrijding van Nigeria te vieren, maar ze werken ook samen met de Harvard Caribbean Club om dansworkshops te geven. De Black Students Association organiseert veel grote evenementen zoals Black Convocation en Black Legacy Ball, maar onlangs werkte de organisatie ook samen met de Association of Black Harvard Women en SHADE, de LGBTQ+ affiniteitsgroep voor studenten van kleur, om te praten over zwarte vrouwen en queer, trans en gender non-conforme mensen in de Black Lives Matter Movement. Ten slotte, als er een bijeenkomst is waar alle leden van de gemeenschap op af komen, komen al deze studentengroepen samen onder de vlag van Black Community Leaders, of BCL, om ze te plannen. Enkele voorbeelden van deze evenementen zijn de buurtbarbecue en de jaarlijkse Harvard-Yale Black tailgate. Je kunt de social media-pagina’s van deze organisaties bekijken om meer te weten te komen over het werk dat ze op de campus doen!

Als ik dit stuk afsluit, moet ik antwoord geven op de vraag die ik mezelf twee jaar geleden al stelde: ben ik “Zwart genoeg” voor de zwarte Harvard-gemeenschap? Ja en nee. Ja, want ondanks de complexiteit van mijn opvoeding, ben ik erin geslaagd een plaats voor mezelf te creëren binnen de gemeenschap. Nee, omdat er niet zoiets bestaat als “zwart genoeg” als het op onze gemeenschap aankomt; alle facetten van het zwart-zijn zijn welkom, en nog belangrijker, worden gevierd. Ook al kan het hectisch zijn om verschillende organisaties te hebben, het geeft zwarte studenten de kans om op elk niveau en in elke hoedanigheid deel uit te maken van de gemeenschap – variërend van het bezoeken van evenementen als lid tot het meedingen naar een bestuursfunctie. Het geeft studenten ook de kans om andere, voor hen onbekende facetten van het zwart-zijn te verkennen, waardoor de gemeenschap op een dieper en krachtiger niveau met elkaar verbonden raakt. Ik ga niet doen alsof het perfect is; we hebben onze meningsverschillen en worstelen om inclusiviteit en verantwoordelijkheid te bereiken, zowel op interpersoonlijk als organisatorisch niveau. Maar aan het eind van de dag, zijn we een familie. Ik ga er graag van uit dat de gemeenschap zich voor het grootste deel inzet om de ruimte die we voor onszelf creëren te verbeteren, wat uiterst belangrijk is omdat we geen fysieke institutionele ruimte hebben en mensen die eruitzagen zoals wij nog niet zo lang geleden niet eens mochten komen. Vooral nu er zoveel raciale onrechtvaardigheid heerst, heeft de gemeenschap op Harvard me niet alleen met beide benen op de grond gehouden terwijl ik mijn wervelwind van emoties verwerkte, maar ook mijn overtuiging gesterkt dat verandering mogelijk is en in het verschiet ligt. Ik heb een thuis gevonden in de Black Harvard-gemeenschap en ik zou me niet kunnen voorstellen ergens anders te zijn.