MARIE KELLY'S MOORD – 9TH NOVEMBER 1888

EEN Kreet VAN MOORD

Omstreeks 4 uur ’s morgens op 9 november beweerden twee buren dat ze een vage kreet hadden gehoord van “Oh Moord!”

Moordkreten kwamen echter regelmatig voor in de buurt en betekenden vaak dat er een dronken vechtpartij aan de gang was of huiselijk geweld werd gepleegd. Het was gebruikelijk dat degenen die zulk geweld ontvingen “moord” schreeuwden.

De buurtbewoners wilden zich er niet mee bemoeien en dus negeerden zij zulke kreten, zoals ook de twee buren van Mary Kelly de kreet negeerden die zij hoorden.

THOMAS BOWYER VINDT HAAR LICHAAM

Om 10.45 uur die ochtend stuurde Mary Kelly’s huisbaas, John McCarthy zijn assistent Thomas Bowyer – die ook bekend stond als Indian Harry – naar Miller’s Court 13 om haar achterstallige huur te innen.

Toen Bowyer Miller’s Court binnenstapte, bonsde hij twee keer op haar deur. Er was geen antwoord.

Twijfelend dat ze binnen was, maar niet bereid of in staat om haar huur te betalen, stapte Bowyer de hoek om en trok een gordijn opzij dat de kapotte ruit bedekte.

Ogenblikken later wankelde een asgrauw gezicht van Bowyer terug de winkel van McCarthy in. “Gouverneur,” stamelde hij, “ik klopte op de deur en kreeg geen antwoord. Ik keek door het raam en zag een hoop bloed.”

Dat meent u niet Harry,” was McCarthy’s ontzette antwoord, en de twee mannen haastten zich de winkel uit en Miller’s Court in.

Bukkend schoof McCarthy het gordijn opzij en staarde in de sombere kamer. Een zicht van onvoorstelbare horror ontmoette zijn ogen.

De muur achter het bed was bespat met bloed. Op het nachtkastje lag een stapel bloederig mensenvlees. En daar op het bed, nauwelijks als mens te herkennen, lag het vrijwel ontvelde kadaver van Mary Kelly.

De aanblik die we zagen kan ik niet uit mijn gedachten verdrijven,” vertelde McCarthy later aan een journalist, “het leek meer op het werk van een duivel dan van een mens. Ik had veel gehoord over de Whitechapel moorden, maar ik verklaar aan God dat ik nooit verwacht had zo’n schouwspel als dit te zien. Het hele tafereel is meer dan ik kan beschrijven. Ik hoop dat ik zoiets nooit meer zal zien.

De politie arriveert

McCarthy stuurde Bowyer naar het politiebureau in Commercial Street om de politie te halen, en nadat hij eerst was gestopt om zijn winkel te beveiligen, haastte hij zich achter hem aan.

Inspecteurs Walter Dew en Walter Beck waren in het bureau aan het praten toen Bowyer aankwam. Dew schrijft in zijn memoires:

De arme man was zo geschrokken dat hij een tijd lang geen enkel verstaanbaar woord kon uitbrengen. Uiteindelijk wist hij iets te stamelen over “nog een. Jack the Ripper. Vreselijk. Jack McCarthy heeft me gestuurd.”

Weldra volgden Beck en Dew Bowyer langs Commercial Street in de richting van Dorset Street. Toen ze bij Miller’s Court aankwamen probeerde Dew de deur, maar die ging niet open.

Inspecteur Beck liep daarom naar het raam en staarde de kamer in. Bijna onmiddellijk wankelde hij terug. “In godsnaam Dew,” riep hij, “niet kijken.”

Dew negeerde het bevel, en keek door het raam, en zag een aanblik die hem tot zijn sterfdag zou bijblijven. De gruwel van wat hij zag stond hem nog helder voor de geest toen hij vijftig jaar later zijn memoires schreef:-

WAT DEW ZAG

“Als mijn gedachten teruggaan naar Miller’s Court, en wat daar gebeurde, overvalt mij nog steeds de oude misselijkheid, verontwaardiging en afschuw… Mijn mentale beeld ervan blijft even schokkend helder alsof het pas gisteren was…Geen wilde kon barbaarser zijn. Geen wild dier zou zoiets afschuwelijks hebben kunnen doen.”

Mary Kelly’s lichaam lag op het bed, haar hoofd naar het raam gekeerd. Haar gezicht was onherkenbaar verminkt en één kenmerk in het bijzonder viel Inspecteur Dew op, “…de ogen van de arme vrouw. Ze waren wijd open, en leken me recht aan te staren met een blik van verschrikking.”

De verminkingen aan Mary Kelly’s gezicht waren zo grondig dat haar minnaar Joseph Barnet haar later alleen nog aan haar ogen en oren kon herkennen.

Het post-mortemrapport

Dr. Thomas Bond beschreef haar verwondingen in zijn latere post-mortemrapport.

Zelfs vandaag de dag, gewend als we zijn aan grafische voorstellingen van geweld en bloedvergieten op televisie en in films, zorgt de afstandelijke wetenschappelijke toon van zijn rapport voor uiterst ongemakkelijke en verontrustende lectuur:

Het lichaam lag naakt in het midden van het bed, de schouders plat, maar de as van het lichaam schuin naar de linkerkant van het bed. Het hoofd was op de linkerwang gedraaid. De linkerarm lag dicht tegen het lichaam met de onderarm gebogen in een rechte hoek & liggend over de buik. de rechterarm was licht geabduceerd van het lichaam & rustend op de matras, de elleboog gebogen & de onderarm supinaal met de vingers gebald.

De benen lagen wijd uit elkaar, de linker dij in een rechte hoek ten opzichte van de romp & de rechter vormend een stompe hoek met de schaambenen. Het gehele oppervlak van de buik & dijen werd verwijderd & de buikholte van zijn ingewanden ontdaan.

De borsten werden afgesneden, de armen verminkt door verscheidene gekartelde wonden & het gezicht onherkenbaar gehouwen. De weefsels van de hals werden rondom tot op het bot doorgesneden.

De ingewanden werden in verschillende delen gevonden, te weten: de baarmoeder & de nieren met de ene borst onder het hoofd, de andere borst bij de linker voet, de lever tussen de voeten, de ingewanden aan de rechter zijde & de milt aan de linker zijde van het lichaam.

De uit de buik en dijen verwijderde flappen lagen op een tafel. De bedkleren in de rechterhoek waren verzadigd met bloed, & op de vloer eronder lag een plas bloed van ongeveer 2 voet in het vierkant…Het gezicht was in alle richtingen opengesneden, de neus wangen, wenkbrauwen en oren waren gedeeltelijk verwijderd. De lippen waren geblancheerd & doorgesneden door verscheidene sneden die schuin naar beneden liepen tot aan de kin. Er waren ook talrijke sneden die zich onregelmatig over alle gelaatstrekken uitstrekten.